“ข้าพญาศรีสัตตนาคราชขอสาปพระเจ้าอือลือราชา ด้วยที่เจ้าผิดด้วยสัจวาจาที่ให้ไว้แก่เรา ขอสาปให้เจ้าจงกลายเป็นนาคาที่สถิตเฝ้าอยู่ ณ ที่แห่งนี้ จนกว่าจะเกิดเมืองใหม่ขึ้นจึงจะพ้นคำสาปแห่งเรา”
สิ้นสุรเสียงดังกึกก้องสะเทือนทั้งผืนน้ำใหญ่ที่เคยเป็นเมืองที่ผู้คนอาศัยอยู่ มาบัดนี้กลายเป็นเวิ้งน้ำที่เงียบสงบราวกับไม่เคยมีผู้อยู่อาศัยมาก่อนเลย
เวลาล่วงเลยผ่าน นับกาลเวลาที่ล่วงมาก็หลายพันปีที่พระยาอือลือนาคราชได้เฝ้าเพียรจำศีลภาวนา ระลึกรู้สิ่งที่ตนได้ผิดพลาดจนกลายเป็นโศกนาฏกรรมเกิดขึ้น
๒๓ มีนาคม แรม ๔ ค่ำ เดือนสี่ (๔) ปีขาล พุทธศักราช ๒๕๕๔ ได้มีการสถาปนาเมืองใหม่ขึ้นเป็น จ.บึงกาฬ จังหวัดที่ ๗๖ ของประเทศไทย และกลายเป็นจังหวัดท่องเที่ยวเมืองรองที่สำคัญของจังหวัดแถบลุ่มแม่น้ำโขง
เปลือกตาบางขยับไหวหรี่ตาเพื่อปรับแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง เธอรู้สึกเจ็บเท้าทั้งสองข้างเจ็บลามไปทั้งตัวจนไม่มีมีแรงขยับเนื่องจากตามหาพระศพของสวามีมานานก็ยังไม่พบ ใบหน้างามเปื้อนด้วยรอยน้ำตาพนมมือขึ้นตั้งจิตสุดท้ายเพื่ออธิษฐาน
“ชาตินี้ลูกบุญน้อยนัก เกิดชาติหน้าขอให้ลูกได้มีโอกาสแทนคุณพระบิดา แลขอให้เจ้าพี่ฟ้าฮุ่งได้เป็นฝ่ายติดตามรักลูกบ้าง”
ประโยคสุดท้ายที่เต็มด้วยแรงรักแรงเจ็บแค้นที่อยู่ในใจนางนาคีผู้หลงมัวเมาในรักที่มีให้สวามี สิ้นคำอธิษฐานนาคีสาวก็สิ้นใจแล้วไปจุติยังภพภูมิใหม่ด้วยแรงอธิษฐาน