“ป๋ายโม่ ยามที่ลูกของเจ้าทั้งสองคนก่อเรื่องวุ่นวาย เจ้าไปอยู่เสียที่ใด” สุรเสียงทรงอำนาจของผู้ที่นั่งอยู่บังลังค์สีทองอร่าม สว่างไสวไปทั้งตำหนักจิงหลง เอ่ยถามอย่างใคร่รู้

เทพเซียนป๋ายโม่เงยหน้าขึ้นกำลังจะอ้าปากตอบ

“ไม่เมา ก็หลับ” เสียงบ่น ที่ดังพอให้คนทั้งตำหนักได้ยิน ดังมาจากอาเฟิ่งที่นั่งอยู่ที่พื้น เทพเซียนและเหล่าเซียนทั้งหลายในที่นั้นต่างก้มหน้า กั้นยิ้มกันจนหน้าดำหน้าแดง

เทพเซียนป๋ายโม่ที่เป็นเหล่าเซียนทั้งหลายเคารพเป็นท่านเทพเซียน ความไปมาของเขาลึกลับอย่างยิ่ง จะพบตัวสักครานับว่าเป็นวาสนาอย่างยิ่ง แต่หากที่ใดมีเทศกาล งานมีสุรา ก็อาจไม่ใช่เรื่องยากนัก ที่หาตัวเขาพบ

ป๋ายโม่ก้มหน้าลงมองใบหน้ากลม แก้มป่องของหงษ์เพลิงน้อย ที่ฉีกหน้าเขายับกลางตำหนักจินหลง

แต่เรื่องที่เอ่ยกลับเป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกหนี

ดวงตากลมโตกลับมองมาที่เขาราวสำนึกเสียใจ ทว่าริมฝีปากจิ้มลิ้มกัดแน่นกั้นยิ้มอย่างแสนสาหัส ช่างทำให้เทพเซียนป๋ายโม่คิดถึงไม้เรียวที่เกาะพันจันทร์ยิ่งนัก