“เฮ้ยลูกเธอล่ะ” เขาตะโกนใส่กระจกรถเมล์ที่เธอเพิ่งขึ้นไปนั่ง
“ลูกเราค่ะ ขอบคุณสำหรับค่ารถนะคะ เดี๋ยวเอามาคืนให้” นัมช็อกแล้ว ช็อกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขามองรถเข็นเด็กที่มีเจ้าแก้มอ้วนนอนแน่นอยู่ในนั้นก่อนจะหยิบกระดาษในมือเด็กขึ้นมามอง เบอร์โทรที่เธอทิ้งไว้ให้ ไม่รอช้าเขาโทรหาเจ้าตัวทันที
“กลับมาเคลียร์กันก่อน”
“รอเลิกเรียนก่อนค่ะ”
“แล้วเด็กนี่ล่ะ”
“คุณก็เลี้ยงไปสิ คุณเป็นพ่อนะ”
“จะบ้าหรือไงเธอจะมาทิ้งเขาเอาไว้แบบนี้ไม่ได้นะ”
“ทีคุณยังทิ้งเขาไปได้เลย”
“เรายังไม่เข้าใจกัน มาคุยกันก่อนผมงงไปหมดแล้ว”
“วันนี้ฉันมีสอบ”
“ผมเลี้ยงเด็กไม่เป็น”
“เลี้ยงไปเถอะ ลูกเราไม่ดื้อ”
“เธอ”
“ถ้าคุณโวยวายฉันอาจไม่กลับไปรับลูกนะ”
“เลี้ยงยังไงล่ะ”
“แค่นี้นะจะเข้าห้องสอบแล้ว” นัมยกมือกุมขมับ ถ้าเขาเอาเด็กพร้อมรถเข็นนี่ไปป้อมตำรวจชีวิตเขาอาจจะง่ายขึ้น แต่ถ้ามันเป็นข่าวชีวิตเขาจะยากขึ้นทันทีเลย หนุ่มนักดนตรีพรูลมหายใจออกจากปากมองเด็กที่นอนหลับใหลในรถเข็น
“หลับไปจนกว่าแม่จะมารับเลยนะ” นัมสะบัดหัวเบาๆ ก่อนจะลากรถเข็นเด็กเข้าร้านสะดวกซื้อ บ้ามากถ้าเขาเป็นคนไม่ดีเด็กในรถเข็นคงโดนทิ้งให้นอนข้างทางแล้ว
