บทนำ
“ กรี๊ดดดดดดด !!! ” ยองแอที่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในบ้านกรีดร้องด้วยความตกใจที่เห็นร่างของพ่อแม่ตัวเองนอนจมกองเลือดอยู่ ก่อนจะเหลือบไปเห็นมุนอาที่กำลังสะลึมสะลือค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอยู่บนพื้นบ้าน หลังจากหมดสติไป มุนอาค่อย ๆ ใช้แขนทั้งสองข้างยันร่างตัวเองลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบด้านอย่างช้า ๆ
“ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ? ” ด้านยองแอที่เห็นมุนอาได้สติก็รีบเดินเข้าไปประคองมุนอาขึ้นมานั่งบนโซฟาทันที ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ มุนอา เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ? ” มุนอาได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ ก่อนจที่ะสายตาจะเหลือบไปเห็นร่างของพ่อแม่ตัวเองที่นอนจมกองเลือดเช่นเดียวกับที่ยองแอเห็นก่อนหน้านี้
“ พ่อ !!! แม่ !!! ” มุนอาอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะพุ่งตัวไปยังร่างของแจวอนและแดอึนซึ่งเป็นพ่อแม่ของเธอ ยองแอเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปกอดปลอบโยนน้องสาวตัวเอง พลางพูดว่า
“ พี่เพิ่งโทรเรียกรถพยาบาลเมื่อกี้นี้ แป๊บเดียวก็มาถึงแล้วล่ะ ใจเย็น ๆ นะ มุนอา พ่อแม่ของพวกเราต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน เชื่อพี่นะ ” มุนอามองลึกเข้าไปในแววตาของยองแอแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น พร้อมกับตั้งคำถามไปด้วย “ ใครกันนะ ใครกันที่บุกเข้ามาทำร้ายพ่อแม่ของพวกเรา ใครกันค่ะพี่ ฮือ ๆ ๆ ”
“ พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าใครทำ แต่ที่รู้ ๆ เราสองคนคงจะอยู่ที่นี้กันต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ ที่นี้ไม่ปลอดภัยสำหรับเราอีกต่อไปแล้วนะมุนอา พี่ขอตัวไปเก็บของที่จำเป็นก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะรีบพาเธอไปจากที่นี้กัน ” ทันทีที่ยองแอพูดจบเธอก็รีบก้าวขึ้นบันไดบ้านเพื่อไปเก็บของ เหลือเพียงมุนอาที่ยังมึคงนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้น และสับสนไปหมดว่าเธอควรจะหนีไปตอนนี้จริง ๆ เหรอ ? เธอควรจะทิ้งพ่อแม่ไว้ที่นี้จริง ๆ เหรอ ?
แต่แล้วความคิดฟุ้งซ่านของมุนอาก็ต้องสลายไป เมื่อมีคนทุบประตูดังปึงปังจนบานประตูบ้านของเธอกระเพื่อมไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อย ๆ ของมุนอาที่หล่นไปอยู่ตาตุ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงผู้ชายด้านนอกโวยวายดังลั่น
“ เฮ้ย !!! พังประตูเข้าไปเลย ไม่ต้องรอแม่งอะไรแล้ว ” มุนอาที่กำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมวิ่งไปซ่อนตัวจากตรงนี้ แต่แล้วก็ได้ถูกของหนักฟาดเข้าที่ศีรษะอย่างแรงจนร่างของเธอร่วงลงไปนอนกองกับพื้นอีกครั้งหนึ่ง
