ปรารถนาพรางใจ
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
แม้พิชญาจะตื่นตาตื่นใจกับภาพที่เห็น แต่ลึกๆ ก็อดหวั่นใจและนึกระแวงไม่ได้ นั่นอาจเป็นเพราะนรุตม์จับเธอแยกกับเจนภพ โดยให้ผู้จัดการส่วนตัวของเธอไปพักรวมกับพวกทีมงานที่รีสอร์ทหลังใหญ่ ส่วนเธอ...เขาพาเดินอ้อมมาด้านหลัง จนกระทั่งมาหยุดยืนหน้ากระท่อมขนาดกะทัดรัดติดลำธาร
“ที่รีสอร์ทผมมีที่พักหลายรูปแบบไว้รองรับนักท่องเที่ยว ที่นี่ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่ลูกค้านิยมมาใช้บริการ” นรุตม์ปรายตามองพิชญา แต่เธอไม่ใส่ใจฟัง ราวกับเห็นเป็นเสียงนกเสียงกา ทั้งที่เขาต้องการให้จดจำ หากเธอได้สัมผัสสถานที่จริง ก็จะถ่ายทอดความรู้สึกให้คนอื่นรับรู้อย่างถูกต้องในฐานะพรีเซนเตอร์ของไร่พชรภาคิน
“กระท่อมหลังนี้เป็นที่พักเชิงอนุรักษ์ ลูกค้าที่เข้าพักจะได้สัมผัสกับธรรมชาติที่แท้จริง เพื่อให้สอดคล้องกับจุดประสงค์ที่สร้างขึ้น ทางเราจึงไม่ได้ติดตั้งระบบไฟฟ้า ประปา...”
“อะไรนะ!”
“คุณจะตกใจทำไม ผมก็บอกแล้วไง ที่นี่เป็นที่พักเชิงอนุรักษ์”
“เรื่องนั้น...ฉันพอจะเข้าใจอยู่หรอก แต่ไม่มีน้ำไม่มีไฟเนี่ย มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ”
“ไม่ใช่แค่น้ำกับไฟหรอก ที่นี่ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกอะไรทั้งนั้น รวมทั้งมุ้งลวดด้วย”
“อ้าว แล้วอย่างนี้จะนอนยังไงล่ะคุณ”
“ก็กางมุ้งนอนบนแคร่ไง”
“แล้ว...แล้วถ้าดึกๆ ฉันอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาจะทำยังไง”
“คุณก็จุดตะเกียงแล้วเดินไปหลังกระท่อมสิ ที่นี่มีสุขา...ไม่ต้องถือจอบถือเสียมไปขุดหลุดฝังกลบหรอก อย่างดี...ก็แค่ขยันตักน้ำในลำธารมาใส่ตุ่ม ก็มีน้ำไว้ใช้แล้ว”
พิชญาอ้าปากค้างทีเดียว ให้ตายสิ! นี่เขาจ้างเธอมาเป็นพรีเซนเตอร์ หรือต้องการเอามาทรมานกันแน่ แม้จะไม่ได้คาดหวังว่าที่พักต้องเลิศหรู แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องลำบากลำบนเช่นนี้ นึกแล้วเชียวว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล ลางสังหรณ์ของเธอช่างแม่นยำเสียจริงๆ
***หมายเหตุ***
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ปี 2560
ปัจจุบันหมดสัญญากับทางสนพ. จัดทำในชื่อเรื่องปรารถนาพรางใจ ภายใต้นามปากกากันต์ระพี
เนื้อหาทั้งหมดไม่ใช่ต้นฉบับที่ตีพิมพ์
เปิดให้ทดลองอ่านเท่านั้น
