‘ทะลึ่งละ ไม่ต้องแกล้งเลย เมาหรือเปล่าเนี่ย’
เธอดันหน้าผมออกห่าง ค้อนไม่จริงจังเพราะหน้าสวยนั้นระบายยิ้ม สามเดือนที่เราย้ายมาอยู่ด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกัน กอดกัน จูบกัน แค่นั้นมันไม่พอเสียแล้ว
‘ใครเมา’
เบียร์ไม่กี่แก้ว เรียนหมอก็จริง แต่ผมน่ะสิงห์คอทองแดง ถ้าจะเมาก็คงเป็นเมารักคนในอ้อมแขนนี่แหละ
เรื่องบางเรื่องเราไม่ต้องพูดกันโต้งๆ หรอก ภาษากายมันสื่อกันได้
รุ่งรู้ว่าผมคิดอะไร
‘อยากกอด’ ผมเริ่มอ้อน
อยู่กับแฟน มีใจให้ขนาดนี้ เรื่องอยากสัมผัสกันอย่างแนบชิดก็เป็นธรรมดา
‘ก็กอดอยู่นี่’
‘อยากจูบด้วย’
‘ก็จูบอยู่ทุกวัน’
‘วันนี้อยากจูบรุ่งทั้งตัวเลย’
********
“เด็กข้างห้อง โซลเคยได้ยินแม่ไตตั้นคุยกับพี่หงส์ว่า แม่เลิกกะพ่อ เลิกคืออะไรเหรอคับลุงหมอ ไม่เป็นเพื่อนกันแล้วงี้เหรอ เหมือนที่โซลไม่อยากเป็นเพื่อนกะไตตั้นใช่เปล่า”
เลิกเหรอ? ผมเบนสายตาไปมองรุ่งอีกที คราวนี้ใจไหวแปลกๆ
“ทีโซลไม่อยากเล่นกะไตตั้นยังเล่นกันเลย แล้วพ่อไม่อยากมาหาโซลกะแม่เหรอ”
“แล้วถ้าเป็นแบบนั้น โซลเสียใจไหม”
“ไม่รู้... แม่บอกว่าพ่อรักโซลมาก แต่พ่อต้องทำงานที่ไกลๆ มันคงไกลมาก พ่อเลยไม่เคยมาหาโซลซักที”
