สิ่งหนึ่งที่เอริกใฝ่ฝัน หลังจากที่ทำตามความต้องการของคนรอบข้างได้สำเร็จ นั่นคือการที่เขาจะได้ลงไปนอนในเเคปซูลการุณยฆาต เพื่อปลดเปลื้องตัวเองจากความวุ่นวายที่ต้องเผชิญมาตลอดชีวิต
เเละในวันที่เขานอนมองก้อนเมฆสวยงามภายใต้กระจกของเเคปซูลนั้นเอง ดวงตาสีฟ้าราวกับอัญมณีเลอค่าก็เห็นลูกไฟขนาดใหญ่นับร้อยนับพันลูกกำลังมุ่งฝ่าชั้นบรรยากาศโลกเข้ามา
เเต่เขาก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจหรอกนะ เพราะหลังจากนี้ไม่ถึงห้านาที เขาก็จะปิดเปลือกตาคู่นี้ลงจนสนิท ไม่รับรู้ความเป็นไปของโลกภายนอกอีกเเล้ว
เเต่!!....
เหมือนพระเจ้าจะไม่ยอมรับคนบาปอย่างเอริกไปอยู่ในอ้อมกอด เพราะเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง โลกภายนอกก็เเปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากท้องฟ้าสีสันสดใสก็กลายเป็นเเดงฉาน จากต้นไม้ที่เคยเขียวขจีก็หายไปเหลือเพียงสีดำหม่นหมอง อีกทั้งทะเลสาบที่เคยเต็มไปด้วยฝูงปลา เเต่มาในตอนนี้กลับมีเเต่ฝูงสัตว์ประหลาดยั๊วะเยี๊ยะเต็มไปหมด!
เเละนั่นก็ทำให้เขารู้ ว่ามนุษย์กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใกล้จะสูญพันธุ์ อารยธรรมได้ล่มสลายไปเกือบหมดเเล้ว เหลือทิ้งเอาไว้เเต่ซากปรักหักพังราวกับสุสาน เเละยิ่งไปกว่านั้น....
"กูไม่ใช่ตัวเมียไง พวกมึงเห็นจู๋กูไหม?"
"...."
"ไอ้สันดารเสียนี่ เดี๋ยวกูจับจู๋ยัดปาก"
เอริกก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง ว่าสมัยนี้ผู้หญิงมันหายากยิ่งกว่าเพชรเม็ดงาม เเต่จำเป็นไหมที่พวกมันจะต้องมาตามดมกลิ่นของเขา เเล้วจ้องจะจับทำเมียตลอดเวลา!!
ฟัค!
อย่าให้เขารวมกลุ่มกับมนุษย์คนอื่นได้นะ เเม่ง! จะไล่เผาให้วอดวายทีละตัวเลยคอยดู!
ว่าเเต่...ยังมีมนุษย์หลงเหลืออยู่ไหมนะ?
