“ที่แท้นิสัยนางก็แย่ยิ่งกว่าหน้าผีของนาง โชคดีนักที่นางเสียโฉมก่อน หาไม่แล้วข้าคงโชคร้ายได้แต่งกับสตรีนิสัยไม่ดีเช่นนาง”
อดีตคนรักของข้ากล่าวออกมาพลางมองหน้าข้าด้วยความรังเกียจและขยะแขยงข้า ราวกับข้าเป็นอาจม
ข้าเจ็บปวดใจนัก คนอื่นจะว่าข้าอย่างไร ข้าสามารถทนฟังได้ แต่อดีตคนรักที่เคยพร่ำบอกรักข้าครั้งแล้วครั้งเล่าในครั้งที่ข้ายังมิได้เสียโฉม มาพูดจาเช่นนี้ มันทำให้ข้ารวดร้าวใจยิ่งนัก
ความคับแค้นใจโถมทับจิตใจของข้าจนมิอาจทนไหว ทำให้สติสัมปชัญญะของข้าดับวูบไป
ข้ามารู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในสถานที่แปลกตาเสียแล้ว!