“ลองต่อรองกับฉันดู”

“...”

“บางทีฉันอาจสละเวลาอันมีค่าหาเรื่องสนุก ๆ เล่นก็ได้”

เหมือนที่เขากำลังรู้สึกสนุกกับการปั่นสาวน้อยตรงหน้า

ทิชากรเม้มปาก แม้จะโกรธเกลียดคนพวกนั้น แล้วเธอทำอะไรได้บ้าง

“ฉันจะเอาอะไรไปต่อรองกับคุณ ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว เงินสักบาท ที่จะซุกหัวนอนยังไม่มี เหลือก็แค่ชีวิตเท่านั้น”

“ชีวิตเธออยู่ในกำมือฉันอยู่แล้วเด็กน้อย”

“นั่นสิ”

เธอไม่ใช่คนโง่เกินไปนัก เพราะฉะนั้นเลยมองออกว่า อะไรคือสิ่งที่มนุษย์น้ำแข็งตรงหน้าต้องการ ถึงอย่างนั้น เธอเอ่ยปากถามออกมา

“คุณอยากให้ฉันใช้อะไรต่อรองล่ะ”

ราเมศกระแทกแก้วลงบนโต๊ะกระจกเบา ๆ แค่นหัวเราะไร้เหตุผล

“อ้าขาให้ฉันดีไหมล่ะ”