“ชินอ๋อง !!”
คนถูกเรียกยังคงสีหน้าสงบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลงโอวหยางหย่งเล่อปล่อยมือที่กุมหมัดเล็กของจ้าวซูเซียวออกแล้วมองสำรวจการแต่งกายของหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ไว้มารยาท
“ไม่คิดจริงๆว่าองค์หญิงแห่งเฉียนเหลียงจะชื่นชอบแต่งตัวเป็นชายออกมาเที่ยวดื่มกินด้านนอกเช่นนี้”
เขารู้ !!
ริมฝีปากบางของจ้าวซูเซียวเม้มเข้าหากันทันที นี่นางปลอมตัวได้แย่มากหรือว่าโอวหยางหย่งเล่อเก่งกาจมองคนขาดกันเพียงครู่เดียวก็จดจำได้ว่านางเป็นใคร
“หม่อมฉันออกมาเดินเล่นเป็นการส่วนตัวคงไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศไปทั่วเมืองกระมั้งว่าองค์หญิงหมิงอานเสด็จ” จ้าวซูเซียวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
“ไม่จำเป็นต้องบอกใคร แต่หากบริสุทธิ์ใจทำไมต้องปลอมตัวเพื่อเข้าไปกินข้าวในโรงเตี๊ยมหงฟางด้วยเล่า”
จ้าวซูเซียวเบิกตาเล็กน้อยด้วยความตกใจแล้วรีบปรับสีหน้าเป็นสงบนิ่งในทันที เขาเห็นตั้งแต่นางเข้าไปในโรงเตี๊ยมหงฟางหรอกหรือ ผู้อื่นจะไม่รู้เบื้องลึกโรงเตี๊ยมหงฟางย่อมไม่แปลกแต่ร้านขายข่าวที่ตั้งกลางเมืองหลวง ชินอ๋องผู้เเสนฉลาดและทรงอำนาจไม่มีทางไม่รู้ !!
จ้าวซูเซียวสบสายตาคู่คมกลับไปรู้แล้วอย่างไรครั้งนี้นางไม่ได้ทำสิ่งใดผิด หญิงสาวแย้มยิ้มอ่อนหวานเย้ายวนกลับไปให้โอวหยางหย่งเล่อ พร้อมเสียงใสที่ไม่ดัดเสียงให้ทุ้มเช่นก่อนหน้า
“ไม่นึกว่าชินอ๋องจะให้ความสนใจหม่อมฉันถึงเพียงนี้ แม้อีกไม่กี่วันเราจะเข้าพิธีสมรสกันแล้วแต่หม่อมฉันไม่คิดว่าพระองค์จะทนรอเห็นหน้าหม่อมฉันไม่ไหวถึงขนาดแอบตามหม่อมฉันมา” จ้าวซูเซียวพูดเสียงเนิบช้าแสดงท่าทีเอียงอายอย่างเสแสร้งชัดเจน ท่าทางเช่นนี้ของนางทำให้ใบหน้าหล่อเหลาสงบนิ่งของโอวหยางหย่งเล่อทอประกายเย็นชาขึ้นมาทันที
เขาเกลียดสตรีเสแสร้งมารยาเช่นนี้เป็นที่สุด !!
โอวหยางหย่งเล่อก้าวเข้ามาประชิดตัวจ้าวซูเซียวด้วยความรวดเร็วหญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวเผลอก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังสัมผัสกับกำแพงหิน มือหนายกขึ้นบีบคางมลสวยดวงตาท่อประกายเย็นชาแฝงแววข่มขู่คุกคาม
“ท่าน !…”
จ้าวซูเซียวเปล่งเสียงได้เพียงเท่านี้เพราะแรงบีบของโอวหยางหย่งเล่อที่เพิ่มมากขึ้น แม้ความเป็นจริงเขาจะใช้แรงน้อยนิดแต่สำหรับจ้าวซูเซียวนี่พอจะทำให้แก้มนางช้ำได้
“อย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นหนอนบ่อนไส้ให้เฉียนเหลียง หากเจ้านำพาความเดือดร้อนมาสู่แคว้นโจวข้าไม่ลังเลที่จะฆ่าเจ้าด้วยมือ !”
