ซูมี่หญิงสาว อายุ25ปี เธอเป็นเด็กกำพร้าและอาศัยอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนกระทั้งเธอมีอายุได้15ปีซูมี่ทราบมาว่าตอนเด็กๆมีคนเจอเธอในป่าพวกเขาไม่รู้จะตามหาครอบครัวเธอที่ไหนคนที่ช่วยเธอในตอนนั่นจึงได้เอาเธอมาไว้ที่สถานเด็กกำพร้าแห่งนี้หลังจากทีเธอมีอายุที่สามารถออกมาพึ่งพาตนเองได้ตั้งแต่นั่นมาซูมี่ก็ได้ทำงานส่งตัวเองเรียนตลอดเสมอด้วยความขยัน อดทนจนตัวเองเรียนจบปริญญาตรีก็ได้มีงานทำตอนนั่นชีวิตของเธอกำลังจะดีขึ้นอยู่เเล้ว

เพียงเเค่หลังจากที่เธอเลิกงานช่วงเย็นเธอกำลังจะเดินกลับห้องเช่าที่อยู่นอกตัวเมืองโดยการนั่งรถเมล์หลังจากที่นั่งรถมาได้ระยะหนึ่งก็ถึงเธอจึงลงจากรถเมล์รอบสุดท้ายของวันระหว่างทางที่เดินผ่านสวนสาธารณะซมี่หันไปเจอเด็กชายอายุ9ขวบกำลังใช้ไม้เขี่ยลูกบอลที่ตกลงริมสระน้ำในตอนนั่นเธอกำลังจะเข้าไปช่วยเอาลูกบอลขึ้นมาให้แต่เด็กชายกลับลื่นตกลงไปก่อนที่เธอจะไปถึงเจ้าตัว ซูมี่ตัดสินใจไม่รอช้ารีบกระโด่ดลงไปช่วยทันทีอีกอย่างแถวนี้ไม่มีใครผ่านมาเลยเพราะมันเย็นมากแล้ว ซูมี่คว้าเด็กชายได้เธอก็รีบดันให้เด็กน้อยขึ้นไปด้านบนฝั่งก็มีคนมาช่วยมารับช่วงต่อจากเธอพาเด็กออกไปอย่างรวดเร็วแต่ในขณะที่เธอจะขึ้นจากสระน้ำซูมี่รับรู้ถึงความผิดปกติของร่างกายขึ้นมาทันทีว่าตอนนี้เธออาจจะเป็นตะคิว เนื่องจากน้ำในสระเย็นมากเกินไป

เธอพยายามที่จะขึ้นจากสระแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเริ่มเหนื่อยที่จะพยายามช่วยตัวเองซูมี่คิดว่าตัวเองคงไม่รอดเป็นแน่ เธอจึงปล่อยให้ตัวเองจ่มน้ำก่อนที่สติของเธอจะดับไปเธอได้แต่ภาวนาขอให้ได้มีโอกาสอีกสักครั้ง……

'ได้สิหลานยายหนูได้สมหวังสักที'

เสียงหญิงชราดังขึ้นมาตามสายลมเหมือนเสียง กระซิบข้างหูเธอ

สร้อยคอที่เธอสวมใสไม่เคยถอดได้เกิดประกายเเสงสว่างรอบๆตัวของซูมี่ก่อนที่เธอสติจะดับไป...