“ฉันขอนอนกับคุณได้ไหมคะ?”
พูดออกไปแล้ว เธอพูดประโยคนั้นออกไปแล้ว!
“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ว่าไงนะ” เขาหรี่ตาถาม รอยยิ้มมีเสน่ห์ผุดขึ้นบนเรียวปากหยัก “ขอนอนกับฉันงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ นอนในที่นี้ฉันหมายถึงแค่นอนธรรมดา ไม่ใช่นอนแบบ เอ่อ…” วราลีรีบปฏิเสธ พยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่น้ำเสียงของเธอกลับดูลุกลี้ลุกลนจนแม้แต่เจ้าตัวยังควบคุมไม่ได้
“โอ๊ะ ใจกล้าดีแฮะ ขอนอนกับผู้ชายแต่บอกนอนเฉยๆ ไม่คิดอะไร” ภูเบศหัวเราะชอบใจยกใหญ่
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น คือ โอ๊ย! จะพูดยังไงดีเนี่ย” วราลีขยี้เส้นผมจนยุ่งเหยิง ซึ่งมันดูเซ็กซี่ในสายตาผู้ชาย
“โอเคๆ ใจเย็นๆ แล้วค่อยๆ พูด ฉันมีเวลาให้เธอทั้งวันแหละ”
จากตอนแรกตั้งใจว่าจะเข้าบริษัทฯ ไปเคลียร์งานที่คั่งค้าง พอเจอกวางน้อยเลี้ยวเข้าถ้ำเท่านั้นแหละ เสือร้ายอย่างเขาก็พร้อมเบนเข็มทิศทันที


---------------------------------------------------


“ไอ้ชั่ว!”
วราลีตวาดด่าทั้งน้ำตา จากตอนแรกว่าจะยอมปล่อยแล้วเล้าโลมด้วยความอ่อนโยน พอเจอสายตาเกลียดชังราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรคชายหนุ่มก็ทนไม่ไหว จัดการปิดปากแสนเผ็ดร้อนอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้อย่าหวังว่าจะได้รับความเมตตาจากเขาอีก
“แค่กๆ ปล่อยฉัน! ปล่อย!” วราลีสำลักเพราะแทบไม่ได้สูดอากาศหายใจเข้าปอด
“ยังจะปากดีอีกไหม!” น้ำเสียงเหี้ยมๆ ตะคอกถาม
“ฉันเกลียดคุณ! ไอ้คนเลว! ชั่วที่สุด!”
“ดี! เมียเกลียดแปลว่าเมียรัก และยิ่งเมียด่าว่าชั่วก็แปลว่าเมียอยากให้ผัวจัดหนักจัดเต็ม!!!”
คนหึงเลือดขึ้นหน้าพูดเสียงลอดไรฟัน เขาหยัดกายขึ้นเล็กน้อย จัดการฉีกกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวจนรังกระดุมกระเด็นกระดอนเกลื่อนพื้น เหวี่ยงอาภรณ์ราคาแพงปาลงพื้นข้างเตียงนอน ท่าทางคุกคามพร้อมอาละวาดเต็มที่
“ยะ อย่านะ”
วราลีตัวสั่นเทิ้ม สายตาของเขาดุดันจนเธอต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ มุมปากหยักยกยิ้มอย่างถือดี ภูเบศตรึงข้อมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะทุยอีกครั้ง กดน้ำหนักลงซ้ำๆ จนแทบจมหายกับที่นอน
“เธอเป็นของฉันวราลี ของฉันคนเดียวเท่านั้น!”