(จบแล้ว) กาลเวลา ชะตาเกี้ยวรัก
รักโรแมนติก
(จบแล้ว) กาลเวลา ชะตาเกี้ยวรัก
รักโรแมนติก
หน่วยรบพิเศษต้องข้ามยุคข้ามกาลมาสู่ถิ่นที่ไม่รู้จัก ไม่พอยังต้องแต่งงานกับเขาที่เกิดขึ้นด้วยราชโองการฮ่องเต้อีก คำว่าไม่รักล้วนแต่ท่องในใจทั้งคู่ ตีฝีปากได้ไม่เว้น แต่ไฉนถึงได้มีความห่วงหาเพิ่ม
  • 46 ตอน
  • 18K
  • 5.00 จาก 1
นิยายโดย
  • 39 คนติดตาม
บทนำ


หน่วยรบพิเศษอย่างเธอจะกำลังช่วยเหลือผู้คนทั้งหลายให้พ้นความตาย ยอมสละร่างกายเพื่อคนอื่น เพราะเธอเองก็สูญเสียคนรักในระหว่างปฏิบัติหน้าที่จึงไม่คิดมีชีวิตอยู่ต่อ ด้วยขณะที่เธอกำลังจะตายกลับมีปรารถนาบางอย่างเกิดขึ้นในใจ กาลเวลาช่วยนำพาชะตาสู่สถานที่ที่ไม่รู้จักสานต่อบุพเพอีกครั้ง นำวิญญาณไปสู่ร่างหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาสามัญอ่อนแอซึ่งกำลังถูกทำร้ายขู่เข็ญปางตาย

ตระกูลหนึ่งบีบบังคับให้นางต้องโกหกคนทั้งหล้า แอบอ้างว่าเป็นบุตรีของพวกเขา เพื่อเข้าพิธีสมรสที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานให้แต่งกับอู๋เทียนหยา

แต่เขา...เป็นบุรุษที่ได้ชื่อว่า เห็นผู้คนรอบกายเป็นเพียงอากาศไร้ค่าในสายตา แล้วนางต้องมาพบคนเช่นนี้ อีกทั้งตลอดเวลานั้นนางมักถูกลอบทำร้ายบ้าง ลอบฆ่าบ้าง

ประเดี๋ยวก่อน

นางเป็นเพียงหญิงชาวบ้านที่บอบบางนะ ทำไมถึงต้องอยากให้ตายนักเล่า!




ตัวอย่าง

ในประกายตาของบุรุษผู้เพียบพร้อมคล้ายกับดวงดาราในที่มืดมิด รอยยิ้มกริ่มปรากฏทาบบนริมฝีปากของเขา ไม่นาน ยุ่นฉานก็รู้สึกว่าตัวของนางลอยขึ้น ครั้นทราบเหตุการณ์อีกที นางก็อยู่เหนือกายอันทรงพลังของเขาเสียแล้ว ไม่เคยตกใจหนักถึงเพียงนี้ก็ต้องได้รับรู้ เขาจะให้นางปฏิบัติการ!

“กลัวข้าเจ็บมิใช่หรือ อีกอย่าง ข้าแค่แกล้งบาดเจ็บหนักเพื่อไล่พวกนั้นออกไปไกลๆ ต่างหาก เช่นนี้น่าจะดีไม่น้อย เจ้าบน ข้าอยู่ล่าง ข้าไม่ถือ”

“ท่านเทียนหยา ข้าถือ” นางตอบกลับเสียงแข็ง แต่ส่วนอื่นหาใช่เช่นนั้นไม่ ใจนางอ่อนยวบยาบแม้จะคอยท่องในใจอย่าหลงใหลไว้อยู่หลายรอบ แววตาของเทียนหยาช่างเปล่งประกายดุจผิวน้ำเกิดระลอกคลื่น ประดักประเดิดกว่านี้คงมิมีแล้ว ปั้นหน้าไม่ถูก หายใจก็ไม่ถูกจังหวะ มองตาก็ยังมองด้วยกิริยาไม่ถูก คุณชายกำลังจะฆ่านางให้ตายด้วยโรคหัวใจที่เต้นเร็วกว่าปกติหรือไร

อู๋เทียนหยาลุกพรวดขึ้นมาใกล้ใบหน้าในระยะกระชั้นชิด มีหรือคนที่อยู่บนหน้าตักจะไม่ตกใจ เพราะสองมือรวบเอวแนบกับบางสิ่งแข็งขันตื่นตัวอย่างเต็มที่

ฝ่ามือเรียวยาวเชยเส้นผมของยุ่นฉานไปด้านหลัง เผยลาดไหล่บางยังเป็นแผลอยู่เล็กน้อย ปลายนิ้วแตะบนร่องรอยดาบพร้อมเป่าลมบรรเทาอาการเจ็บให้นางอย่างอ่อนโยน

“เป็นแผลยังไม่หายจริงด้วย เช่นนั้นก็นอนเถอะ ข้าจะกลับไปนอนเหมือนกัน”

ยุ่นฉานหยุดชะงัก พอเขาตั้งท่าจะยกตัวหญิงสาวออกเพื่อจะได้พักผ่อน ในชั่วอึดใจเดียว สองเรียวแขนพลันประคองศีรษะเทียนหยาไว้แน่น บังคับให้เชิดหน้าแล้วนางจึงประทับจูบลงอย่างหนักหน่วง

นางเปลี่ยนใจ เกรงว่าหากปล่อยคุณชายไปแล้ว นางจะคว้าเขาไว้ไม่ได้อย่างที่เคยเอื้อม อาศัยโอกาสสุดท้ายเหนี่ยวรั้ง



เรื่องนี้มีเวอร์ชั่น E-book