“ชัช มานี่สิลูก มารู้จักน้องสาวคนใหม่ของเราหน่อย”

น้ำเสียงอันอ่อนโยนของมารดา ทำให้ รณชัช พลวัฒน์สาคร ในวัยเก้าขวบต้องละมือจากของเล่นตรงหน้าแล้วหันไปมองตามเสียงนั้นโดยอัตโนมัติ

“น้องสาวเหรอครับ” เด็กชายผิวขาวร่างท้วมเอียงคอมองมารดาที่กุมมือเด็กสาวตัวเล็กรูปร่างผอมบางซึ่งดูเหมือนใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นจะมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่ด้วยความสงสัย

“ใช่จ้ะ นี่หนูนิ่ม ลูกสาวของเพื่อนแม่เอง หนูนิ่มจ๊ะ นี่พี่ชัชนะ ลูกชายคนเดียวของป้า ต่อไปนี้หนูนิ่มจะอยู่ที่บ้านของป้า โดยมีพี่ชัชเป็นพี่ชายนะลูก” นางราตรีย่อตัวลงลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู

“หนู...จะ...กลับบ้าน...คุณพ่อกับคุณแม่ของหนู...อยู่ไหนคะ...” เด็กหญิงตัวน้อยเงยหน้ามองคุณป้าที่เธอเพิ่งจะได้พบหน้าเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมาด้วยหยาดน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอสองตากลม

“หนูนิ่มฟังป้านะลูก...คุณแม่กับคุณพ่อของหนู...ทั้งสองคนไปอยู่บนสวรรค์แล้ว ต่อไปนี้หนูจะอยู่ในความดูแลของป้ากับลุงภพ แล้วก็พี่ชัชนะลูก” เธอมองหลานสาวตัวน้อยด้วยความสงสารจับใจ ไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะได้รับข่าวร้ายเรื่องการจากไปอย่างกะทันหันของเพื่อนรักอย่างณิชาพัชร เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กแบบนี้ อุบัติเหตุทางรถยนต์พรากเพื่อนรักของเธอไปทิ้งบุตรสาวตัวน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูคนนี้เอาไว้ให้เธอดูแลแทน ตามพินัยกรรมที่มารดาของณิชารีย์ เด็กหญิงวัยหกขวบคนนี้ได้แจ้งความประสงค์เอาไว้ ราวกับรู้ว่าจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นอย่างนั้น

“แล้วหนูไปอยู่บนสวรรค์กับคุณพ่อคุณแม่ไม่ได้เหรอคะ หนู...” เด็กหญิงตัวน้อยไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป เธอกอดผู้ปกครองคนใหม่ทั้งน้ำตานองหน้า

“โธ่ หลานรักของป้า อย่าร้องไห้เลยนะเด็กดี เดี๋ยวป้าจะพาหนูไปนอนพักที่ห้องของหนูแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่นะคะ ชัชไปช่วยแม่หน่อยนะลูก” เธอหันไปมองเด็กชายที่ทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นน้องสาวคนใหม่ปล่อยโฮอยู่อย่างนั้น

“ครับแม่” เขาเดินตามมารดาไปอย่างไม่รีรอ แม้จะไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่น้ำตาของคนตัวเล็กกว่าก็ทำให้เขารู้ว่ามันจะต้องหนักหนาสาหัสสำหรับเธออย่างแน่นอน

บนห้องนอนที่ถูกตกแต่งด้วยโทนสีชมพูซึ่งนางราตรีเคยทำเอาไว้สมัยตั้งครรภ์ใหม่ๆ เพราะคิดว่าเธอต้องได้ลูกสาวอย่างที่หวังไว้ บัดนี้มันมีเจ้าของเป็นเด็กหญิงตัวเล็กที่นอนหลับไปพร้อมกับน้ำตาอยู่บนเตียงนุ่ม โดยมีเด็กชายต่างวัยนั่งเฝ้าอยู่

“ชัชเฝ้าน้องไว้ก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่จะลงไปสั่งงานพวกแม่บ้านเรื่องของหนูนิ่มก่อน แล้วถ้าน้องตื่นเมื่อไหร่ ชัชก็ลงไปเรียกแม่นะลูก”

“แม่ครับ ทำไม...เด็กคนนี้ต้องมาอยู่บ้านเราด้วยล่ะครับ พ่อแม่ของเธอไปไหนแล้ว” เขาถามก่อนที่มารดาจะเดินออกไปจากห้อง

“พ่อแม่ของหนูนิ่มเค้าประสบอุบัติเหตุรถคว่ำตกหน้าผาที่เชียงใหม่ตอนที่กำลังจะกลับกรุงเทพเมื่อวานนี้น่ะลูก ตอนนี้แม่ให้คุณพ่อไปช่วยจัดการเรื่องงานศพอยู่ ตอนนี้น้องไม่เหลือใครแล้ว เพราะญาติทั้งฝั่งพ่อแม่ไม่เหลือเลยซักคน น้าพัชรเค้าทำพินัยกรรมไว้ว่าถ้าเค้ากับสามีเป็นอะไรไป ให้แม่เป็นคนดูแลหนูนิ่มและมรดกทั้งหมดของน้องจนกว่าน้องจะอายุครบยี่สิบปี ชัชช่วยแม่ดูแลน้องได้ไหมลูก น้องไม่เหลือใครแล้วนอกจากพวกเรา”

“แต่ผมไม่อยากมีน้องนี่ครับ”

“ชัช...”

“ผมให้เธอเป็นเพื่อนผมไม่ได้เหรอครับ ผมไม่อยากมานั่งตอบคำถามกับเพื่อนๆ ว่าเด็กคนนี้มาจากไหนนี่นา” เมื่อเห็นสายตาขุ่นเคืองของมารดาที่ส่งมา คนไม่อยากมีน้องเลยบอกเสียงเบาลง

“เฮ้อ...เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ แต่หนูนิ่มเค้าอายุน้อยกว่าลูกตั้งสามปีเชียวนะ จะเป็นเพื่อนกัน...มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอจ๊ะ” เพราะรู้ว่าบุตรชายภาคภูมิใจกับการเป็นลูกคนเดียวมาตลอด การจะให้เขามีน้องสาวโดยไม่ทันตั้งตัวอาจจะทำให้เขาเกิดอาการต่อต้านณิชารีย์ไปเลยก็ได้

“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ เอาเป็นว่าผมจะให้เธอเป็นเพื่อนของผมก็ได้ แต่ผมไม่ให้เธอเป็นน้องสาวหรอกนะ แม่จะไปข้างล่างก็ไปเถอะครับ ผมจะดูเธอให้เอง” เด็กชายร่างอวบที่มีความคิดความอ่านโตเกินวัยเพราะถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กๆ ว่าโตขึ้นเขาจะต้องดูแลพนักงานกว่าร้อยชีวิตต่อจากบิดา ซึ่งมีธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทหลายสิบแห่งทั่วเมืองไทยและบางประเทศ ทำให้เขามีบุคลิกต่างจากเด็กในวัยเดียวกันค่อนข้างมากแต่ก็ไม่ได้ถือว่าก้าวร้าวอะไร

“ขอบใจมากจ้ะลูก งั้นแม่ฝาก...เพื่อนคนใหม่ลูกด้วยละกันนะ” นางราตรีก้าวออกไปจากห้องเพื่อลงไปจัดการเรื่องอื่นๆ ต่อไป ปล่อยให้เด็กชายและเด็กหญิงแปลกหน้าได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง แม้ว่าอีกคนจะยังหลับไม่รู้เรื่องก็ตาม

รณชัชเดินเข้าไปนั่งลงใกล้คนตัวเล็กแล้วมองสำรวจไปทั่วตัวของเพื่อนใหม่อย่างสนใจ ปกติแล้วเขาไม่มีเพื่อนที่เป็นเพศหญิง เพราะคิดว่าพวกเธอน่ารำคาญมากกว่าจะน่ารัก แต่พอเห็นคนตรงหน้า เขากลับรู้สึกสงสารเธออย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะการได้รับรู้ถึงการสูญเสียของเธอ ทำให้เขาเปิดใจที่จะมีเพื่อนผู้หญิงคนแรกขึ้นมา

“แม่จ๋า...แม่...พ่อ...” เด็กหญิงละเมอเรียกหาบิดามารดาพร้อมกับยกมือขึ้นไขว่คว้ากลางอากาศ รณชัชจึงได้รีบคว้ามือเล็กเอาไว้

“เธอ...ชื่อนิ่มใช่รึเปล่า หลับซะนะ พ่อแม่ของเธอไม่อยู่แล้ว” เขาปลอบด้วยน้ำเสียงไม่เบานักเพราะเกรงเธอจะดิ้นตกเตียงเสียก่อนแต่กลับทำให้เธอตื่นขึ้นมาจนได้

“พี่...” เด็กหญิงมองหน้าเขาพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ

“อย่ามาเรียกว่าพี่นะ ชัชไม่มีน้อง ชัชเป็นลูกคนเดียว” เขารีบบอก

“งั้น...ให้นิ่มเรียกว่าอะไรคะ” เธอขยับตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วมองเขาอย่างสงสัย

“ก็เรียก...ชัชไง ต่อไปนี้เราสองคนจะเป็นเพื่อนกัน ชัชจะเรียกเธอว่านิ่ม ตกลงนะ”

“ตกลงค่ะ” เธอพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

“แล้วนี่...เลิกร้องไห้ได้แล้วเหรอ” เด็กชายเอ่ยถามเมื่อดูเหมือนจะตกลงกันได้

“นิ่ม...”

“ไม่ต้องเสียใจหรอกนะ มาอยู่ด้วยกันที่นี่แหละ ที่นี่มีแต่คนใจดี คุณพ่อคุณแม่ของชัชก็ใจดี”

“แต่นิ่ม...คิดถึง...”

“ไม่รู้ล่ะ ถ้านิ่มร้องไห้อีกชัชจะ...ไม่ให้เป็นเพื่อนแล้วด้วย” เมื่อไม่รู้จะปลอบเพื่อนใหม่อย่างไร เขาเลยต้องขู่เธอแทน

“อ้าว...” เด็กหญิงทำหน้างง

“ไม่ต้องมาอ้าว ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าเลย แล้วรออยู่บนนี้แหละ เดี๋ยวไปหาขนมให้กิน”

“แต่นิ่มไม่อยากกิน” เธอบอกเสียงอ่อย

“ไม่อยากกินก็ต้องกิน ตัวเล็กแค่นี้ถ้าไม่กินก็ผอมตายพอดี อย่าดื้อสิเดี๋ยวไม่ให้เป็นเพื่อนนะ” เขาขู่เธออีกครั้ง ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วออกไปจากห้องนั้นอย่างอารมณ์ดี

“ดุจัง” เด็กหญิงตัวน้อยค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงที่ไม่สูงนักแล้วหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาประตูห้องน้ำ เมื่อพบแล้วเธอก็เข้าไปทำธุระส่วนตัว เพราะมารดาสอนให้เธอทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตลอด แม้จะอยู่ในวัยหกขวบ แต่เธอก็ใช้อุปกรณ์ทุกอย่างในห้องน้ำเป็น แม้ความสูงของอุปกรณ์หลายชิ้นจะดูเป็นอุปสรรคอยู่บ้างก็ตาม

+++++++++++มาแล้วจ้า ตอนแรกของพี่ชัชกับหนูนิ่ม เรื่องนี้เปิดจองอยู่นะคะ ส่วนอีบุ๊คน่าจะได้อ่านเดือนหน้าหรือเดือนมีนาจ้า+++++++++++++++