โปรยเรื่อง
“มองหน้าฉันสิ นีน่า มองดูดีๆ ว่าฉันคือใคร” เขาคาดคั้น
นีรณามองหน้าเขาแล้วพยายามนึกทบทวน ก่อนจะส่ายหน้าอีกครั้ง
“ฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร มันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
“ฮึ ความจำสั้นเหลือเกินนะคนสวย ทำอะไรไว้กับฉันลืมไปแล้วใช่ไหม”
สายตาของเขาฉายแววเจ็บปวด น้ำเสียงขื่นจัด มือบีบคางเล็กของเธอแน่นจนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ฉันไม่เคยรู้จักคุณ ไม่เคยทำอะไรให้คุณ ปล่อยฉันไปเถอะ ได้โปรด”
คำอ้อนวอนของเธอกลับทำให้คนฟังเพิ่มดีกรีความโกรธขึ้นอีกหลายขีด เขาจับไหล่เธอกดลงบนที่นอนคร่อมทับอยู่ด้านบนกดไม่ให้เธอดิ้นหนี ขณะยื่นหน้าเข้าไปหาคนที่ตกใจกลัวจนตัวสั่นอย่างคุกคาม
“อย่าแกล้งทำเป็นจำฉันไม่ได้”
“ฉันจำไม่ได้จริงๆ นะ ฮือ ปล่อยฉันเถอะ ได้โปรด”
นีรณาน้ำตาไหลพนมมืออ้อนวอนให้เขาเห็นใจ ผู้ชายหล่อเหลาราวกับเทพบุตรกรีกคนนี้ กำลังทำให้เธอกลัวจนหัวใจแทบวาย ร่างหนาหนักกดเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ดวงตาวาววับเปล่งประกายน่าหวาดหวั่น
“ดี ถ้าอย่างนั้น ฉันจะทวนความจำให้ ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน!”
“อย่านะ อุ๊บ!”
เสียงร้องหายไปในคอเมื่อริมฝีปากหนายื่นมาประกบปิดไว้
///
