[KNB] Μαγεία [AkaKuro]
Boylove-Girllove
[KNB] Μαγεία [AkaKuro]
Boylove-Girllove
Jungle
ทุกอย่างมันกำลังจะซ้ำรอยประวัติศาสตร์...
  • 0 ตอน
  • 0
นิยายโดย
  • 0 คนติดตาม
บทนำ

Μαγεία

เมื่อนานมาแล้ว...โลกไม่ได้สงบสุขอย่างที่เห็นในปัจจุบัน ทั้งโลกสู้รบกับเพื่อที่จะแย่งชิง “ไมเกรีย*” มันคือพลังเวทย์มนต์ที่ใครๆก็อยากจะครอบครอง ไมเกรียมีอยู่ 7ธาตุ นั่นก็คือ...ดิน น้ำ ลม ไฟ ความมืด แสงสว่าง และเสียง ท่ามกลางเวลาสู้รบกันยาวนาน...นับล้านศพของทหารที่ตายในสนามรบ นับสิบล้านคนที่ต้องสูญเสียคนที่ตนรัก นับร้อยล้านคนที่สิ้นหวัง...จนกระทั่ง มีเจ้าชายดินแดนหนึ่ง เข้ามาเจรจากับผู้นำเมืองอื่นๆเพื่อยุติสงครามนี้ และพวกเขาต่างตกลงกันว่าจะแบ่งไมเกรียกันคนละธาตุ และจะต้องไม่มีสงครามกันอีก เพราะเขา... “คุโรโกะ เท็ตสึยะ” ทำให้ทุกอย่างนี้กลับมาสงบสุขเหมือนดั่งปัจจุบัน

*ไมเกรีย มาจากภาษากรีก Μαγεία แปลว่าเวทมนต์

แต่ทว่า เมื่อนานเข้าพลังของความมืดที่คุโรโกะเป็นคนเสียสละครอบครองไว้นั้น มันกัดกินเขา...จนทำให้เมืองของเขาถูกครอบงำไปด้วยความมืด คนในเมืองล้มตายกันอย่างไม่มีสาเหตุ บางคนที่กลัวก็หนีออกจากเมือง กลายเป็นผู้ อพยพกันไปหลายคน เนื่องจากเหตุนี้จึงทำให้เจ้าชายต่างเมืองที่มีไมเกรียต้องจำใจร่วมมือกันกำจัดคุโรโกะก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านั้น...

แน่นอนว่าพลังความมืดมันช่างมหาศาลอย่างที่ทุกคนคาดไม่ถึง ทำให้ต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะกำจัดเขาได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง...คุโรโกะได้ทิ้งท้ายไว้ว่า “ฝากดูแลหลานชายฉันด้วย...เขาคือกุญแจ” ก่อนจะสลายหายไปตามลม ทุกอย่างเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งผ่านมาหลายปี เจ้าชายที่ครอบครองไมเกรียต่างสละตำแหน่งและมอบตำแหน่งให้ตามทายาทของพวกเขา คนในประวัติศาสตร์ก็ทิ้งแค่เรื่องราวเอาไว้เท่านั้น...

“แฮ่ก ๆ”เสียงหายใจถี่ของหนุ่มร่างบางที่กำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างดังขึ้นเป็นจังหวะ เพียงแค่เอื้อมมือเขาก็จะรอดแล้วแท้ๆ แต่ด้วยความซุ่มซ่ามที่แก้กันไม่ได้...เขาเลยสดุดก้อนหินล้มไม่เป็นท่า

“ขู่ๆ!!!!”เสียงของเสือตัวใหญ่กำลังขู่ คุโรโกะ เท็ตสึยะ ที่นั่งตัวสั่นระริกอยู่บนพื้นหญ้า ในมือถือถุงย่ามที่เก็บผลไม้จากในป่าเพื่อจะเอาไปให้พ่อของเขา แต่ดันมาเจอเสือซะก่อน ช่างเป็นโชคร้ายของคุโรโกะจริงๆ

“คุณเสือ...คะ คือผมแค่มาเก็บผลไม้นะครับ ยะ อย่าทำอะไรผมเลย..”ด้วยความคิดด้านบวกของคุโรโกะที่ถูกสอนมาตั้งแต่เด็ก ในสถานการณ์แบบนี้เขาก็คงคิดว่าการเจรจาเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

แต่เจรจากับสัตว์น่ะหรอ?

“อุ๊บส์! ฮ่าๆๆๆๆ”ยังไม่ทันไร เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น ก่อนจะมีใครบางคนที่กระโดดลงมาจากต้นไม้ทางซ้านมือของคุโรโกะ

“เอาล่ะ พอได้แล้วนัตสึมิ นายกลับไปที่ถ้ำเถอะ”บุรุษผมสีแดงเลือดหมูพูดกับเสือ ก่อนที่มันจะเดินจากไปอย่างที่เขาบอกจริงๆ

“ขอบคุณครับ..”คุโรโกะรู้สึกโชคดีมากที่เขารอดตายจากการเป็นอาหารเสือมาได้เพราะชายคนข้างหน้านี้

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก สงสัยมันคงจะหิวแหละ เลยออกมาล่าเหยื่อ”บุรุษตรงหน้าพูดยิ้มๆ

“ว่าแต่นายคุยกับเสือเนี่ยนะ? คิดได้ยังไงกัน สัตว์นะไม่ใช่คน คิดดีๆหน่อยสิ ไม่อย่างงั้นนายก็คงจะกลายเป็นมื้อเที่ยงของนัตสึมิไปแล้ว ฮ่าๆ”พูดอีกครั้งก็คงจะอดขำไม่ได้ เขาไม่เคยพบไม่เคยเจอคนที่เลือกจะคุยแทนที่จะวิ่งหนีอย่างคุโรโกะเลย

“เสือตัวนั้นชื่อ นัตสึมิหรอครับ...แล้วทำไมคุณคุยกับมันได้ล่ะ?”คุโรโกะอดที่จะถามชายตรงหน้าไม่ได้จริงๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นอะไรใหม่ๆที่พ่อเขาไม่เคยสอน

“ก็ฉันเป็นเสือนี่”คนตรงหน้าตอบมาอย่างไม่คิดอะไร

“แต่ผมเห็นคุณเป็นคน..?”

“เมื่อก่อนฉันก็เป็นเสือเนี่ยแหละ แต่เพราะบำเพ็บตบะมาเป็นร้อยปี เลยกลายเป็นได้น่ะ”ชายตรงหน้าตอบ

“อ๋อ...ถ้าผมจะขอถามชื่อคุณได้มั้ย?”

คางามิ ไทกะ ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วนายล่ะ?”

“คุโรโกะ เท็ตสึยะครับ”หลังจากคุโรโกะรอดตายก็ได้เพื่อนใหม่แบบงงๆ แต่มันคงจะดีไม่น้อย เพราะนี่คือเพื่อนคนแรกของเขา..

“ว่าแต่นายเป็นคนเมืองไหนกัน?”คางามิถามคุโรโกะในขณะที่กำลังจะพาคุโรโกะไปส่งที่บ้าน

“ผมอยู่เมืองคุรายามิ*น่ะครับ”

*暗闇 คุรายามิ แปลว่า ความมืด

“คะ คุรายามิ!!!”คางามิทวนชื่ออีกรอบด้วยความตกใจ

“ทำไมหรอครับ?”คุโรโกะมองอย่างสงสัย

“ฉันคิดไว้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่านายน่ะคุ้นๆ ทั้งสีผม...ดวงตา...กลิ่น แม้กระทั่งชื่อ!!!”คางามิอยู่มานับร้อยปี เขาจำตัวตนของคนคนนี้ได้ ว่าคือคนในประวัติศาสตร์ที่เคยกอบกู้ความสงบสุขคืนสู้โลก

“ถ้าคุณจะพูดถึงปู่ผมล่ะก็...ผมไม่ใช่เขาหรอกนะครับ”คุโรโกะรีบพูดก่อนที่คางามิจะคิดอะไรเลยเถิดไปกว่านั้น

“อ่า...นั้นสินะ ก็เขาตายไปแล้วนี่น่า”น้ำเสียงแผ่วพูดออกมาจากหนุ่มร่างใหญ่ ทั้งๆที่ภายนอกจะดูแข็งแกร่งมากแค่ไหน...แต่ในใจนั้นช่างบอบช้ำเหลือเกิน

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอายุสั้น...


ณ เมืองคุรายามิ

“เท็ตสึยะ กลับมาแล้วหรอลูกกก^^”คนแรกที่คิดถึงคุโรโกะก่อนใครคือพ่อของเขานั่นเอง ชายหนุ่มความคิดแง่บวกตลอดเวลา เปิดประตูวังออกมารับลูกตนเองกลับบ้านด้วยหน้าตายิ้มแย้ม เขาคือ...คุโรโกะ อิจิสึ เป็นพ่อและครอบครัวคนเดียวของคุโรโกะ

“กลับมาแล้วครับ...”คุโรโกะตอบกลับตามปกติ

“คุณหนูทานอะไรมารึยังคะ เดินทางเหนื่อยมากมั้ยคะ”สาวใช้ประจำตระกูลคุโรโกะถามเจ้านายของเธอ

“ผมกินมากับเพื่อนแล้วครับ”คุโรโกะตอบ ก่อนจะยื่นถุงย่ามที่ใส่ผลไม้ป่าให้อิจิสึผู้เป็นพ่อ

“อื้มมม ผลไม้ป่านี่แหละ ของดีที่หาไม่ได้ในตลาดกลางเมือง^^”อิจิสึรับมาก่อนจะส่งต่อใหกับสาวใช้ที่รอรับไปทำเค้กผลไม้ต่อ “ว่าแต่เพื่อนไปไหนแล้วล่ะ?”

“เอ่อ...คงจะกลับไปแล้วมั้งครับ”คุโรโกะหันไปมองหาชายร่างใหญ่ที่เพิ่งเจอกันวันแรก แต่คนคนนั้นก็หายไปซะแล้ว ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ เขาก็อยากจะคุยกับคางามิต่ออีกสักนิด


“ของว่างได้แล้วค่ะ”สาวใช้คนหนึ่งเดินถือถาดที่ใส่เค้กก้อนโตวางลงบนโต๊ะก่อนจะขอตัวกลับไปครัวเพื่อเตรียมน้ำดื่มมาให้

“เท็ตสึยะ ปีนี้ก็ 18แล้วสิน้าาาา ลูกไม่คิดจะหาใครมาเป็นลูกสะใภ้ให้พ่อบ้างเลยหรอ^^”อิจิสึถามคุโรโกะพลางยิ้มเมื่อคิดถึงอนาคตของลูกชายขึ้นงานวิวาห์กับสาวสวยที่คุโรโกะเลือก

“ผมไม่ชอบผู้หญิง...”เหตุผลที่ไม่ชอบน่ะหรอ? ไม่มีหรอก...คำว่าไม่ชอบของเขาก็คือไม่ชอบนั่นแหละ มันไม่มีความหมายอะไรลึกซึ้ง เผลอๆคุโรโกะยังดูเหมือนผู้หญิงกว่าผู้หญิงจริงๆด้วยซ้ำ ด้วยผิวพรรณที่ผ่องใสและนุ่ม ริมฝีปากอมชมพูนิดๆ ตากลมโตสีฟ้าหวานน่ามอง ขนตายาวหนา รวมๆแล้วถือว่าเป็นหนุ่มหน้าหวานคนนึงเลยด้วยซ้ำ

“หื้ม? งั้นแปลว่าลูกชอบผู้ชายน่ะสิ”อิจิสึพูดหยอกลูกชาย

“โถ่พ่อครับ ก็ผมไม่อยากแต่งงานแล้วมีสมาชิกเพิ่มมาอีกนี่ครับ ผมมีแค่พ่อก็พอแล้ว”ตามนิสัยของคุโรโกะเป็นเด็กดี กตัญญู แถมยังสุภาพบุรุษสุดๆ ถ้าคุโรโกะมีตัวตนและไม่จืดจางมากกว่านี้ เขาคงจะป็อปสุดๆ

“พ่อไม่ได้อยู่กับลูกตลอดไปหรอกนะคุโรโกะ...”อิจิสึพูดพร้อมกับแววตาเศร้าๆ เพราะเมื่อตัวเขายังเป็นเด็ก เขาก็เคยคิดเหมือนกันว่าจะอยู่กับพ่อตลอดไป แต่มันเป็นไปไม่ได้...

“ครับ...ผมจะลองเก็บไปคิดดู”คุโรโกะรับปากก่อนจะเริ่มทานเค้กที่อยู่ตรงหน้าไปเรื่อยๆ ในวินาทีนี้ คุโรโกะต้องทำให้มันเป็นช่วงเวลาที่แสนงดงามที่สุดในชีวิต เวลาที่อยู่ร่วมกับครอบครัวอันเป็นที่รัก เพราะเขาเองก็รู้...ว่าพ่อเขาจะอยู่ด้วยกันกับเขาตลอดไปไม่ได้หรอก

________________________________________

ฝากติดตามผลงานด้วยค่ะ

________________________________________________ by จังเกิ้ล