ยามเมื่อสายลมกรีดร้อง!
เทพผีความเชื่อ
ยามเมื่อสายลมกรีดร้อง!
เทพผีความเชื่อ
GN
“ผมได้รับโทรศัพท์จากแม่ที่ชนบทเรียกให้ผมกลับบ้าน ผมบอกไว้ก่อนว่าผมความจำเสื่อมบางส่วนเนื่องจากอุบัติเหตุ ผมจำเรื่องราวทุกอย่างได้ยกเว้นความทรงจำเกี่ยวกับครอบครัวและ ‘บ้านวังสา’ หมู่บ้านที่ผมต้องกลับไป เมื่อไปถึงผมต้องเผชิญกับสายตาที่ของไม่ชอบหน้าของชาวบ้าน แม่ที่แสนดีที่มีความลับบางอย่าง เพื่อนวัยเด็กที่ไม่น่าวางใจ ศัตรูที่ประกาศชัดว่าอยากฆ่าผม ผมต้องเผชิญกับความลี้ลับบางอย่างในหมู่บ้านที่ถาโถมเข้ามาหาตั้งแต่วันแรกที่มาถึง ที่สำคัญผมเพิ่งได้รู้ว่าผมไม่เคยกลับมาที่บ้านอีกเลยหลังจากที่หนีไปกลางดึกในคืนหนึ่ง”
  • 16 ตอน
  • 4,368
นิยายโดย
GN
  • 9 คนติดตาม
บทนำ

บทนำ





เสียงรถบีบแตรผสมกับความวุ่นวายในถนนสายด่วน ชินกร ทนายหนุ่มไฟแรงอนาคตไกลนั่งฟังเพลงสากลคลอเบาๆภายในรถสปอร์ตยี่ห้อยุโรปคันหรูของเขา สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาข้อมือราคาเป็นแสนที่บ่งบอกเวลาว่าขณะนี้19.31 น. พรางปรับระดับสายตาโฟกัสไปที่ถนนที่มีรถจอดติดไฟแดงความจริงตัวเขาน่าจะคุ้นชินกับสถานการณ์เร่งด่วนในเมืองหลวงเพราะทางนี้เป็นเส้นทางหลักในการกลับไปที่คอนโดกลางใจกรุงของเขา แต่ว่าวันนี้มันไม่เหมือนกับทุกวันเพราะอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นในช่วงเย็นหลังจากการพิจารณาคดีที่เขารับบทเป็นทนายให้จำเลยคดีขับรถชนผู้บริสุทธิ์สามราย แล้วด้วยอำนาจเงินของจำเลยบวกกับความสามารถในการว่าความของชินกรทำให้จำเลยรอดคุกไปได้อย่างสวยงามมีพียงคำตัดสินเพียงรอลงอาญากับชดใช้เงินบางส่วนให้กับครอบครัวผู้เสียชีวิตเท่านั้น ซึ่งนั่นควรจะเป็นอีกหนึ่งวันที่สวยงามสำหรับทนายฝั่งจำเลยอย่างชินกร หากเพียงทนายฝั่งโจทย์ไม่ใช่ อานนท์ เพื่อนสนิท ไม่สิ! ต้องใช้คำว่าอดีตเพื่อนสนิทที่เรียนนิติศาสตร์และสอบเป็นทนายด้วยกันมาหัวเสียกับวิธีการทำงานของชินกร เดินมาดักหน้าตัวเขาที่หน้าศาลอันศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับชี้หน้าด่าเขาอย่างโกรธแค้น!

“แก! ไอ้ฆาตกร”

“นี่นนท์ แก.....ใจเย็นก่อนสิวะ”

ชินกรพยายามจะพูดเอาน้ำเย็นเข้าลูบอารมณ์โทสะแต่ดูจะไร้ผล

“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว ไอ้กร! เสียดายที่ตลอดมาฉันชื่นชมแก เพราะแกเป็นคนเก่ง เป็นเพื่อนที่ดีของฉันตลอดมา แต่ฉันไม่คิดว่าแกจะเป็นคนที่ไร้ศีลธรรม ไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้”

“นี่นนท์ ฉันว่าแกด่าฉันเกินไปแล้วนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดฉันเป็นทนายแล้วทำตามกฎหมายจนจำเลยหลุดคดีไปแค่นั้นเอง แกจะอารมณ์ร้อนไปทำไมวะ? กับอีแค่แกว่าความให้โจทย์แล้วแพ้ฉันที่ไม่สามารถทำความต้องการของฝ่ายโจทย์ได้แค่นั้นเอง นี่เราไม่ได้เจอกันตั้งนานเราอย่าเอางานมาทะเลาะกันแบบเด็กๆกันเลยดีกว่า มาเดี๋ยวฉันเลี้ยงเหล้าแกตอบแทนเต็มที่เลยเอ้า”

“กูไม่กินโว้ย!” อานนท์แผดเสียงลั่นสายตาแดงก่ำ “มึงรู้ไหมไอ้กร? ว่าทำไมกูถึงรับทำคดีนี้ทั้งที่มึงก็รู้ว่ากูถนัดคดีแพ่งมากกว่า ถ้าไม่รู้กูจะบอกมึงให้........หนึ่งในเหยื่อที่จำเลยมึงชนนั่นคือน้องสาวต่างแม่ของกู!!”

เหมือนโดนค้อนทุบกลางกบาลของชินกรเขานิ่งไปแล้วไม่รับรู้อะไรอีก ถ้าจำได้แค่ว่าอานนท์ยังคงด่าทอเขาอย่างรุนแรงซึ่งนั่นไม่ทำให้เขารู้สึกเจ็บไปกว่าการที่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าบัดนี้เขาได้ใช้ความสามารถที่ชินกรภูมิใจนักหนามาทำร้ายคนในครอบครัวของคนรู้จักของเขาเอง! เหตุการณ์หลังจากนั้นเขาจำได้เลือนรางว่ามียามบริเวณนั้นมาแยกอานนท์ออกไป เขามารู้สึกตัวอีกทีตอนนี้ขึ้นมาอยู่บนรถสปอร์ตของเขาแล้ว



นั่นเป็นเหตุการณ์ที่ยังค้างคาและทำให้ชินกรหงุดหงิดไม่น้อยในตอนนี้ ยิ่งเขานึกถึงคำพูดและสีหน้าของอดีตเพื่อนนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดจนอยากที่จะให้อานนท์มาต่อยหน้าเขาหลายๆทีด้วยซ้ำ

“โธ่เว้ย มันจะติดห่าอะไรนักหนาวะ?”

ทนายหนุ่มสบถอย่างหงุดหงิดในอารมณ์ที่เห็นไฟแดงตรงหน้าขึ้นบอกเวลาร้อยกว่าวินาทีขณะที่ตอนไฟเขียวนั้นกลับไม่ถึงยี่สิบวินาทีเลยด้วยซ้ำ ชินกรค่อยๆเหยียบคันเร่งขยับตามรถญี่ปุ่นคันหน้าพอไฟเขียวขึ้นมารถที่จอดด้านหน้าเขาก็ค่อยเคลื่อนตัวไป ชินกรเห็นว่ารถคันหน้าเขาเคลื่อนตัวไปอย่างแช่มช้าไม่ทันใจขณะที่ไฟเขียวบอกเวลาใกล้หมดลงกำลังจะแทนที่ด้วยไฟสีส้มที่บอกให้ทุกคันเตรียมชะลอรถเพื่อจอดหยุดไฟแดง ทันใดนั้นเองด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวของทนายหนุ่มกับเรื่องราวเมื่อช่วงเย็นบวกกับความไม่ได้ดั่งใจบนท้องถนนกับรถญี่ปุ่นคันด้านหน้า ชินกรตัดสินใจแซงพรวดขึ้นมาหวังที่จะข้ามสี่แยกในทันที

ตูมมมมมมม!

เสียงรถชนดังสนั่นกลางสี่แยกไฟแดง ชินกรไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารถอะไรชนเข้าด้านข้างคนขับ ความจริงเขาไม่รู้สึกตัวเลยหลังจากนั้นว่าเป็นยังไง....



ชินกรมารู้สึกตัวตอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขาควรจะรู้สึกโชคดีด้วยซ้ำที่ตัวเองรอดจากอุบัติเหตุคราวนั้นได้เพราะจากปากคำของแพทย์ที่แจ้งอาการของเขาว่าตัวชินกรซี่โครงหักหลายซี่โชคดีที่ไม่มีกระดูกไปทิ่มแทงอวัยวะภายใน แล้วก็มีศีรษะกระทบกระเทือนซึ่งดูจากสีหน้าของแพทย์ที่รักษาบ่งบอกว่าน่าเป็นห่วง ก่อนที่ไม่กี่วันถัดมาชินกรถึงได้รู้ตัวเองว่าเหตุการณ์ในชีวิตก่อนหน้าจะเกิดอุบัติเหตุครั้งนี้หลายส่วนโดยเฉพาะประสบการณ์ชีวิตส่วนตัวเขากลับจำอะไรไม่ได้เลย!

แม้ตัวเขาจะยังจำสิ่งที่เรียนมาทั้งหมด แต่ในด้านชีวิต ครอบครัว ความสัมพันธ์ชินกรเหมือนคนโดดเดี่ยวที่จำอะไรไม่ได้ แพทย์ที่รักษาบอกได้เพียงมันเป็นผลกระทบจากอาการสมองได้รับความกระทบกระเทือนจึงได้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้กับเขา เพียงแต่การที่ชินกรยังจำเหตุการณ์ได้และสิ่งที่เรียนมาก็เป็นสัญญาณที่ดีที่บอกว่าตัวเขาอาจจะความจำเสื่อมชั่วคราวเท่านั้น ถ้าได้ไปอยู่ในที่ๆคุ้นเคยอาจจะทำให้ตัวชินกรจดจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมด

นั่นถือเป็นข่าวดีสำหรับเขาอยู่บ้าง ชินกรต้องพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนับเดือนแต่เขาพบว่าไม่มีใครมาเยี่ยมเขาเลยสักคน มีเพียงอดีตลูกค้าที่เคยว่าความส่งกระเช้ามาเป็นพิธีซึ่งในตอนนี้ชินกรไม่ต้องการ เขาเพียงต้องการให้ใครสักคนมาเยี่ยมเยียนถามไถ่อาการบ้างก็เท่านั้น สิ่งที่เขาพบตั้งแต่วันที่ฟื้นจนถึงตอนนี้คือความเงียบงัน ไม่มีใครสักคนมาหาเขา ไม่มีเพื่อน ครอบครัว มีเพียงพยาบาลที่ชินกรจ้างมาดูแลเท่านั้นเอง



วันเวลาผ่านไปจนในที่สุดชินกรก็หายดีพอจะออกจากโรงพยาบาลกลับมารักษาตัวที่คอนโด ชินกรต้องใช้แท็กซี่เดินทางกลับมายังคอนโดเพราะรถสปอร์ตของเขานั้นพังยับจนใช้การตอนนี้ไม่ได้ เมื่อกลับมายังคอนโดสิ่งแรกที่ชินกรทำคือการค้นหาเบอร์โทรศัพท์ทั้งเพื่อนและครอบครัว เนื่องจากสมาร์ทโฟนของเขาเละพอๆกับซากรถสปอร์ตของเขาจนไม่สามารถหาเบอร์โทรอะไรได้ ชินกรค้นหาอยู่นานก็ไม่เห็นจะมีสมุดสักเล่มจดเบอร์โทรหรืออะไรไว้จนในที่สุดชินกรก็ยอมแพ้เลิกที่จะสนใจเสาะหาสิ่งที่หายไปทั้งความทรงจำเกี่ยวกับครอบครัวญาติพี่น้องและสิ่งที่ค้างคาใจที่สุดตลอดที่อยู่โรงพยาบาลนับเดือนคือ ทำไมถึงไม่มีใครมาเยี่ยมเขาสักคน?

ชินกรใช้ชีวิตกับมื้อค่ำง่ายๆด้วยการซื้ออาหารกล่องมาอุ่นในไมโครเวฟ ความจริงตัวเขาอยากจะไปหาอานนท์แล้วขอโทษในสิ่งที่เขาทำผิดต่ออานนท์ไป แต่สิ่งที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลก็ตอบทุกอย่างหมดแล้ว ทั้งที่ข่าวอุบัติเหตุของชินกรร้ายแรงและเป็นข่าวใหญ่ลงหน้าหนังสือพิมพ์ แต่อานนท์ก็ไม่คิดจะโผล่มาเยี่ยมเขาในสักหนมีเหตุผลเดียวคืออานนท์ไม่มีวันจะให้อภัยในความผิดของชินกร ขณะที่ชายหนุ่มกำลังทานอาหารกล่องในใจยังรู้สึกว้าเหว่จนน้ำตาบางส่วนเริ่มไหลจู่ๆโทรศัพท์บ้านที่คอนโดก็ดังขึ้น!

กรี๊งงงงงง เกร็ก

ชินกรรีบลุกไปรับโทรศัพท์ด้วยหวังที่ว่าเป็นใครสักคนที่เขารู้จักทั้งครอบครัว เพื่อนสนิท โทรมาถามไถ่อาการของเขา

“ครับ ผมชินกร.....ใช่ครับ......ดีขึ้นแล้วครับ ครับ....ใช่ครับผมยังไม่พร้อม ครับ ขอบคุณครับ”

ชินกรวางสายด้วยสีหน้าซังกะตายเพราะปลายสายคือหัวหน้าของเขาที่ชายหนุ่มจำได้ว่าให้เลขาหิ้วกระเช้ามาให้ทุกสัปดาห์แต่ตัวเองไม่เคยโผล่หัวมาดูลูกน้องคนสำคัญสักครั้ง แล้วทีนี้พอออกมาจากโรงพยาบาลได้ไม่ถึงวันก็โทรมาถามไถ่ว่ายังทำงานไหวไหมและพร้อมรับงานเลยหรือเปล่า? ชินกรได้แต่ส่ายหน้าเขาเพิ่งรู้ตัวว่าตลอดมาเขาเป็นเพียงทนายทาสคนหนึ่งของบริษัทกฎหมายยักษ์ใหญ่ที่จะใช้ความสามารถของตนเองหาเงินเข้าบริษัทเท่านั้น ชายหนุ่มเดินกลับมาที่กล่องข้าวที่ทานทิ้งไว้พร้อมกับหยิบมันทิ้งลงถังขยะ คืนนี้ในเมื่อไม่มีท่าทีว่าจะมีใครมาหาหรือโทรมาเขาก็คงจะพักผ่อนเลยแล้วพรุ่งนี้เขาจะลองไปถามหาประวัติของตนเองที่บริษัทดู ก่อนที่ชินกรจะก้าวพ้นจากห้องโถงเสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง ชินกรหงุดหงิดใจคิดว่าหัวหน้าโทรมากล่อมให้เขารับงานอีกเมื่อยกหูชินกรเกือบจะตวาดไปด้วยซ้ำ แต่ทว่าเสียงปลายสายกลับเป็นเสียงหญิงท่าทางมีอายุน้ำเสียงอบอุ่นดูคุ้นเคย

“กร นั่นกรใช่ไหมลูก? นี่แม่เองนะ...”

นิยายเรื่องอื่นของGN