บทนำ

“ได้โปรด… ปล่อยฉันไป…”

น้ำเสียงอ้อนวอนช่างน่าสงสารเหลือเกิน ใบหน้าสวยหวานมีเพียงน้ำตาที่ไหลประท้วงให้กับความน่าอดสูของตนเอง หญิงสาวทอดมองใบหน้าคมคายของผู้ชายที่อยู่เบื้องบนอย่างเจ็บปวด เธอผิดเองที่ไว้ใจคนมากเกินไป ผิดเองที่ไม่รอบคอบกับความใจร้ายของมนุษย์ เธอถึงต้องมาเสียใจอยู่แบบนี้

“ร้องอีกฉันชอบ ฉันชอบเวลาที่เธออ้อนวอนขอร้องฉันด้วยท่าทางจะเป็นจะตาย มันสะใจฉันนัก!”

น้ำเสียงเข้มเอ่ยพร้อมกับยิ้มหยันให้ร่างบาง ชายหนุ่มเดินหน้ามอบความเสียวกระสันในความคิดของตนให้กับหญิงสาวอย่างเลือดเย็น ร่างทั้งร่างผวายามที่ตัวตนของเขามุทะลุเข้ามาราวกับสัตว์ป่าที่ขาดสารอาหารมานานนับปี ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น แววตาที่เคยอ่อนหวานมองเขาอย่างเจ็บช้ำ

“ฉันจะจำความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้ ฉันจะจำว่าคุณทำเลวระยำกับฉัน และฉันจะจำว่าวันนี้ฉันขยะแขยงคุณมากแค่ไหน ฉันจะจดจำมัน!”

ร่างหนาหยุดการกระทำเพียงชั่วครู่

“ว่าไงนะ?” เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้ออกจากปากของผู้หญิงที่เคยพูดจาด้วยถ้อยคำหวานซึ้งมาโดยตลอด

“ฉันเกลียดคุณ…” เน้นย้ำชัดทุกถ้อยคำ

ลมหายใจอุ่นร้อนยังไม่เท่ากับหัวใจแกร่งที่กำลังร้อนรุ่มกับคำว่า ‘เกลียด’ เพียงคำเดียว

“พูดใหม่อีกทีซิ ฉันให้โอกาสเธอแก้ตัว” คนพูดกัดฟันกรอด

“ฉัน… เกลียด… คุณ!!!”

คราวนี้น้ำเสียงใสหนักแน่นมากกว่าครั้งแรก ราวกับต้องการตอกย้ำให้คำว่าเกลียดมันฝังเข้าไปในใจของชายตรงหน้า

และเธอก็ทำสำเร็จ…

“อ๊ะ…!”

มือเรียวต้องจิกเล็บลงบนหลังกว้างเมื่อคนเบื้องบนลงโทษความปากดีของเธอด้วยการกระทำอันรุนแรง ใบหน้าสวยหลับตาแน่นมีเพียงน้ำใสๆ เอ่อล้นไหลออกจากหางตา

“ดี! อยากเกลียดก็เกลียดไป เพราะคืนนี้ฉันจะมอบความน่าขยะแขยงให้เธอทั้งคืน เธอจะต้องจดจำค่ำคืนนี้ไปจนวันตาย ทิพย์อัปสร!”

คำประกาศิตสุดท้ายที่กลั่นออกมาจากริมฝีปากหยักก่อนที่เขาจะทำหน้าที่เป็นซาตานร้ายที่พร่าผลาญพรหมจรรย์ของเธอไปอย่างเลือดเย็น!

“บรูโน่… ฉันจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต!!!”

ฝากแฟนเพจด้วยนะคะ ไปกดถูกใจกันเยอะๆ นะจ้ะ