ย่างเข้าสู่ฤดูหนาวหิมะเริ่มโปรยปรายลงมา ทำให้ทุกพื้นที่ในเมืองเหมาโจวแลดูขาวโพลน
อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ไม่มีใครอยากออกมานอกบ้านหากไม่จำเป็นแต่ไม่ใช่กับบ้านสกุลหวง
ในชายคาบ้าน บริเวณริมสวนดอกไม้ หญิงสาวสองคนยืนอยู่ที่นั่น
คนหนึ่งชื่อหวงอิ่งอิง เป็นหลานสาวคนเดียวของหวงซวนถาน อดีตมหาเสนาบดีที่กลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายยังบ้านเกิดหลังเกษียณ
หวงอิ่งอิงเป็นหญิงสาวน่ารัก อ่อนหวาน ดั่งบุปผาแรกแย้ม นางมองฝ่าละอองหิมะออกไปในสวนดอกไม้
สิ่งที่นางสนใจคือต้นเหมยต้นใหญ่ มันเริ่มจะออกดอกแล้ว อีกไม่นานมันจะบานสะพรั่งท่ามกลางความหนาวเหน็บดั่งเช่นทุกปี
ลมหนาวข้างนอกพัดเอื่อยๆ พาละอองหิมะปลิวมาเกาะผมดำสลวย อากาศหนาวเย็นทำให้แก้มนวลใสแดงปลั่ง
ยามนางหายใจกลุ่มควันขาวลอยออกจากริมฝีปากอิ่ม แต่นางยังยิ้มร่าอย่างมีความสุข ไม่อนาทรต่อความหนาวเย็น
หญิงสาวอีกคนอายุไล่เลี่ยกัน นำเสื้อคุมขนสัตว์มาคลุมไหล่ให้ด้วยความเป็นห่วง “อากาศหนาว เดี๋ยวจะไม่สบายนะเจ้าคะคุณหนู”
หวงอิ่งอิงหันมายิ้มให้สาวใช้คนสนิท “ขอบใจ เสี่ยวจิง” แล้วหันกลับไปชื่นชมความงามของบุปผาฤดูหนาวต่อ
นางชอบดอกเหมยมาก พอเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวนางจะมายืนอยู่ตรงนี้ทุกวัน เฝ้ารอให้มันออกดอกอย่างใจจดใจจ่อ
หวงอิ่งอิงยืนทอดอารมณ์อยู่ที่นั่นสักพัก สาวใช้คนหนึ่งมารายงานว่าหวงซวนถานเรียกหานาง
สองนายบ่าวเดินไปยังห้องหนังสือทันที เพราะตอนนี้เป็นเวลาที่หวงซวนถานกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการอ่านบทกวี