แต่งงาน!
“แม่ว่าอะไรนะคะ ใคร อะไร จะแต่งงานค่ะ”
“ก็ลูกน่ะสิถามได้ แม่กับป้าแอ๋วตกลงกันแล้วว่าจะให้ลูกกับวี แต่งงานกันต้นเดือนหน้า ป้าเค้าไปหาฤกษ์มาได้เมื่อเช้านี้เอง เนี่ยแม่ก็ว่ามัน……”
“ไม่ ไม่ ไม่ ค่ะแม่ แม่จะบังคับให้หนูแต่งงานกับใครที่ไหนอย่างนี้ไม่ได้นะค่ะ หนูโตแล้ว”
“ก็เพราะแกโตแล้วน่ะสิ ฉันถึงต้องจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด อายุก็ใช่ว่าน้อยๆ แล้ว ป่านนี้ยังไม่มีแม้แต่แฟนซักคน แล้วอย่างนี้ทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่สร้างไว้ให้มากมายใครจะสืบต่อ”
“ก็หนูนี่ไงคะแม่ เงินของแม่ก็ต้องเป็นของหนูอยู่แล้ว จะไปหาใครมาหารให้เงินมันน้อยลงทำไม หนูไม่แต่งเด็ดขาด ยิ่งกับไอ้….”
“แนะๆ ๆ ไอ้อะไรยัยปอ พูดกับวีให้มันสุภาพหน่อย ไหนบอกแม่ว่าโตแล้ว ดูสิเรียกพี่เค้าแบบนั้นได้ที่ไหนกัน”
“พี่ เพ่ออะไรหล่ะคะมัน เอ้ย เค้าก็เกิดปีเดียวกับหนูเนี่ยแหล่ะ”
“ก็พี่เค้าแก่เดือนกว่า ยังไงก็ถือซะว่าเป็นพี่แล้วกัน ไม่รู้แหละ ยังไงลูกก็ต้องแต่งงานกับตาวี แม่ไม่ได้ขอร้องนะ แต่นี่เป็นคำสั่ง ถ้าลูกไม่เชื่อ เราได้จะได้รู้กัน”
“ไม่ ไม่ ไม่ หนูไม่แต่งกับมันเด็ดขาด”
พูดจบลูกสาวคนสวยก็ไม่ต้องการฟังคำขู่ หรือคำบังคับใดๆ จากปากของผู้เป็นแม่อีก ถึงแม้จะมีคุณพ่อสุดแสนจะเอาใจลูกสาวแค่ไหน แต่งานนี้คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ภรรยาเสียแล้ว เพราะเขาคงไม่อยากจะโดนคุณเมียเล่นงานให้อีกคน เฮ้อ
ขณะเดียวกัน ณ บ้านตันธนารักษ์
“แม่ว่าอะไรนะครับ”
“แม่บอกว่าให้แกเตรียมตัวแต่งงานกับหนูปอ ต้นเดือนหน้า แม่กับน้าปีเพิ่งหาฤกษ์ได้เมื่อเช้า พระท่านบอกว่าต้องแต่งปีนี้แหละ ลูกจะได้ดก การงานทั้งคู่จะเจริญรุ่งเรือง สุขภาพแข็งแรง ครอบครัวสุขสันต์”
“แต่แม่ครับ ผมกับยัย….. ปอหน่ะ เราไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วนะครับ จะให้แต่งงานกันได้ไง”
“ไม่ได้เจอกัน แต่ก็แต่งกันได้ แม่กับน้าปีสนิทกัน อีกอย่างเราก็ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องของหนูปอเสียเมื่อไหร่ แม่ก็เล่าให้ฟังอยู่ตลอดไม่ใช่หรือไง”
“โถ่แม่ มันไม่เหมือนกันครับ แม่เล่ากับผมไปสัมผัสเองมันต่างกันลิบลับ ยัย….เอ่อ หนูปอของแม่อาจไม่เหมือนที่แม่เค้าเล่าให้เราฟังก็ได้ ใครจะไปรู้ หน้าอย่าง ลับหลังอีกอย่าง”
“นี่ตาวี มันจะมากไปแล้วนะ กล้าว่าหนูปอต่อหน้าแม่แบบนี้ได้ไง แกนะแก ลูกไม่รักดี จะมีเมียดีๆ กลับปฏิเสธ ที่พวกผู้หญิงหางเครื่องของแกหล่ะ ดีนักนะ แต่ละคนโอีย ฉันหล่ะจะอกแตกตาย”
“ไม่รู้แหล่ะ ยังไงผมก็ไม่แต่งกับยัยอ้วนดำนั่นเด็ดขาด ตอนเด็กขี้เหร่ยังไง ตอนนี้ก็คงไม่ต่างกัน ผมอยู่กับสาวๆ ของผมหน่ะดีอยู่แล้ว ไม่อยากมีห่วงมาผูกคอ อีกอย่างแม่แน่ใจได้ไงว่ายัยนั่นจะตกลง ผมกับเค้ากัดกันยังกับอะไรดี ไม่มีทางที่ยัยนั่นจะเล่นด้วยแน่นอนครับ”
“พอเลยๆ ที่แกพูดมาทั้งหมดเนี่ย เคยถามเค้าสักคำมั๊ย คิดเองเออเองตลอด อ้อ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าแกไม่เเต่งกับหนูปอ แม่ก็ไม่รับใครเป็นสะใภ้เหมือนกัน แล้วสมบัติทั้งหมดชั้นจะยกให้ตาภู เชิญแกไปคั่วกับแม่พวกนั้นให้สบายเถอะหย่ะ ให้มันรู้ไปว่าถ้าแกเหลือแต่ตัว แล้วแม่พวกนั้นยังจะสนใจแกอีกมั๊ย ชิ” ฉวีฉัตรจนด้วยปัญญาจะต่อล้อต่อเถียงกับพ่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวน จึงส่งค้อนอันโตไปให้แทน
ภูริชลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอีกคนของบ้านตันธนารักษ์ ที่แม้ตัวจะไม่อยู่เมืองไทยก็ยังไม่วายโดนลากมาร่วมวงด้วย ชายหนุ่มวัยใกล้เบญจเพสอย่างเขาคงถึงคราวซวยจริงๆ เพราะต่อให้ร่วมมือกับมารดา ก็คงโดนพี่ชายกระซวกไส้ และต่อให้แปรพักตร์เข้ากับพี่ชายบังเกิดเกล้า มารดาคงทำทุกวิถีทางให้เขากลับไทยโดยด่วน แล้วชีวิตอิสระท่ามกลางสาวน้อยหน้าใส หัวใจคิโยมิ พวกนี้คงหายวับไปกับตา ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็มีแต่ซวยกับ ซวย
___________________________________________________________________________________________________________________________________________
จะติดตาม หรือติชม ก็ได้ตามแต่ใจจะร่ำร้องนะคะ มีให้อ่านได้อีกช่องทางคือ
จะลงตอนนำหน้าไปแล้ว นะคะ ส่วน Hongsamut จะรีบลงตามให้ทันกัน เร็วๆนี้ค่ะ
