บทนำ

“ศาสตราจารย์เซียวคะ ทางนี้ค่ะ” เสียงของผู้ช่วยสาวร้องเรียก

“ว่าไง พบอะไร” เธอนั่งลงข้างตัวหญิงสาว

“นี่ค่ะ” หญิงสาวค่อยๆใช้แปรงปัดเศษดินออกเบาๆเพื่อให้เห็นสิ่งตรงหน้าชัดเจนยิ่งขึ้น

“นี่มัน” เธอจ้องมองไปที่สิ่งนั้น ที่ดูเหมือนกล่องอะไรสักอย่าง

“ดูเหมือนจะเป็นกล่องที่ถูกทำขึ้นสมัยราชวงศ์ซ่ง ไม่ผิดแน่ค่ะ”

“อืม” เธอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ขุดขึ้นมา รอตรวจสอบอีกที”

“ค่ะ ศาสตราจารย์

"อ้าว! ศาสตราจารย์ ยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ" รุ่นน้องที่ทำงานร้องทักขึ้นเมื่อเห็นเธอยังนั่งทำงานอยู่

"ค่ะ อีกสักพักจะคงกลับแล้ว" ฉันก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้บอกเวลาทุ่มเศษๆ

"ถ้าดึกมากจะอันตรายเอานะครับ" ชายหนุ่มบอกด้วยความหวังดี เธอยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยถามเช่นกัน

"แล้ววันนี้ทำไมกลับช้าจะล่ะคะ"

"ผมเพิ่งกลับมาจากไซต์งานน่ะครับ" เขายิ้มแห้ง เมื่อตัวเองก็กลับช้าเหมือนกัน

"งานที่ไซต์เรียบร้อยดีมั้ยล่ะ" เธอถามความเรียบร้อยของงาน การขุดสำรวจสุสานแห่งนี้ มีตัวเธอเป็นหัวหน้าโครงการทำร่วมกับเพื่อนที่เป็นอาจารย์อีกคนด้วย

"ครับ เรียบร้อยดีครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ" เขาค้อมตัวเคารพให้เธอก่อนเดินจากไป

จะว่าไปเธอก็อยู่ทำงานที่นี่เลยเวลาทุกวัน ยิ่งงานที่ต้องเร่งแข่งกับเวลาด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีเวลารอเฉยได้ งานที่ต้องใช้ความละเอียดอ่อน ที่ต้องใช้โชคช่วยด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ต้องเสี่ยงเจอภัยธรรมชาติทีาอาจทำให้งานเสียหายและล่าช้าอีกด้วย

เธอเป็นนักโบราณคดี ทำงานให้กับมหาวิทยาลัย เธอมีชื่อเสียงจากการค้นพบหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่สำคัญเธอด้วยความสามารถของเธอ ซึ่งเป็นที่ยอมรับในวงกว้างเธอก้าวขึ้นเป็นศาสตราจารย์ เรียกได้ว่าอายุน้อยที่สุดก็ว่าได้ด้วยอายุที่เพิ่งจะเข้าเลขสามของเธอ

ทุกคนต่างก็สงสัยในตัวเธอ ด้วยความสามารถที่เรียกได้ว่าอัจฉริยะคนหนึ่ง กับการเลือกที่จะทำงานด้านนี้ งานที่คนส่ถวนน้อยหากไม่มีใจรักจริงๆจะไม่สามารถอยู่ได้ เพราะมันต้องใช้เวลาและความอดทนอย่างมาก งานที่ต้องนอนต่างบ้านต่างเมืองบ่อยๆ

********************************************************

"เฮ้อ" เธอถอนหายใจออกมาเบาๆหลังจากงานที่ทำเสร็จไปอีกขั้นหนึ่ง ก่อนยืดแขนบิดตัวไปมาเพื่อไล่ความเมื่อล้าจากการนั่งนานๆ ก้มมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้ง เข็มสั้นที่ชี้บนหน้าปัดบ่งบอกว่าเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว นี่เธอทำงานเลยเวลาขนาดนี้ได้ไงเนี่ย

วันนีเธอรู้สึกอ่อนล้าเป็นพิเศษ แทบจะไม่มีแรงกลับที่พักด้วยซ้ำ เปลือกตาบางที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันจากเครื่องสำอางค์ ค่อยๆปิดลงเธอต้องการพักสายตาสักพักหลังจากที่จดจ้องที่เอกสารเป็นเวลานาน

พื้นที่รอบกายเริ่มเย็นลงตัวเรื่อยๆ ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมรอบตัวอีกครั้ง มีเพียงแสงไฟจากสำนักงานชั่วคราวตรงนี้เท่านั้นที่ยังเปิดอยู่

กริ้ง กริ้ง~~ เสียงดังขึ้นทำลายความเงียบ ตัวของเธอค่อยๆขยับ เปลือกตาบางถูกเปิดออกด้วยความง่วงงุน มือบางความนหาที่มาเสียง ซึ่งเป็นเสียงจากโทรสัพท์ของเธอเอง

“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานกรอกเสียงรับ

“ซือเชี่ยน เธออยู่ที่ไหน” เสียงทุ้มจากปลายสายตอบกลับมา

“ใครคะ”

“ลู่เหวิน!” เสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อยตอบกลับมา

“อ่า อาเหวินนี่เอง มีอะไรล่ะ”

“มีอะไรล่ะ อะไรของเธอ กี่โมงกี่ยามแล้วซือเชี่ยน ทำไมยังไม่กลับ”

งั้นตอนนี้ นี่! ห้าทุ่มกว่าแล้ว นี่เธอหลับไปเป็นชั่วโมงเลยหรอเนี่ย

“ซือเชี่ยน เธอยังอยู่รึเปล่า”

“อยู่"

“เธออยู่ไหนตอนนี้ จะกลับได้ยัง”

“สำนักงานฉันจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ อาเหวิน” เธอตอบกลับไป ด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเธอ เมื่อรับคำแล้วเธอจึงกดวางสายไป

เธอรีบเก็บข้าวของเพื่อรีบกลับบ้าน วันนี้เธออยู่ดึกมากเกินไปจริง เอื้อมมือหยิบกระเป๋าเป้ที่วางขึ้นพาดสะพายหลังไว้ หยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต้ะ ก่อนสำรวจความเรียบร้อยต่างๆ

ทว่าสายตาเธอกลับสะดุดกับกล่องที่วางอยู่บนโต้ะข้างหน้า เธอก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆกล่องไม้โบราณ ถูกสลักลวดลายรอบนอกที่ประณีตอย่างมาก ไม่ใช่ความสวยงามหรือเพราะมันเป็นของโบราณแต่เพราะมันสมบูรณ์มากเหมือนเป็นของที่เพิ่งถูกสร้างขึ้นเพื่อเลียนแบบเท่านั้น แต่ว่ามันเป็นกล่องที่ถูกพบเมื่อเช้าไม่ใช่หรอ เธอจำมันได้ลวยลายของผีเสื้อสองตัวที่เหมือนมันกำลังเต้นรำ พวกมันกำลังเกี้ยวพากันอยู่ หยกขาวเม็ดกลมละเอียดถูกฝังไว้แทนที่ดวงจันทร์บนฝากล่อง

ปลายนิ้วของเธอไล้ไปตามขอบกล่องเบาๆ ไล้วนไปบนตัวผีเสื้อทั้งสองตัวอย่างช้าๆ ผีเสื้อตัวนี้บนหัวของมันมีทับทิมเม็ดเล็กๆฝังอยู่ แต่อีกตัวกลับไม่มี ทำไมไม่มีใครเอากล่องไปเก็บให้เรียบร้อย ปล่อยให้วางตรงนี้ได้อย่างไร เธอคิดอย่างตำหนิให้กับนักโบราณดีคนอื่นๆ เธอจึงยกมันขึ้นมาเพื่อไปเก็บในห้องเก็บโบราณวัตถุ ห้องที่ควรเอามันไว้ตั้งแต่แรก ก่อนก้าวออกมาจากห้อง แม้สายตาของเธอจะยังไม่ละไปจากมันเลย

#ติดเหรียญตอนที่ 10 เป็นต้นไปนะคะ ฝากติดตามด้วยนะคะ