“แม่จะแนะนำให้รู้จักที่ละคน เวลาเจอจะได้ทำตัวถูก” ฤดีนาถพูดพลางเคลื่อนภาพไปเรื่อยๆ “นี่เป็นภาพวันงานหมั้นของพี่เนยแขกในงานมากันเยอะ แต่เอาที่ควรรู้จักก็พอ”
“นี่มันอะไรกันคะแม่” แก้วกานต์มองหน้าผู้เป็นแม่ และหวังว่ามันคงจะไม่เป็นเรื่องเดียวกันที่เธอคิด
“มาถึงตอนนี้แกต้องช่วยแม่แล้ว น้ำตาล”
“นี่แม่ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะให้น้ำตาลสวมรอยเป็นพี่เนย เพื่อไม่คืนเงินสินสอดอีกหรอคะ น้ำตาลคิดว่าเราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วซะอีก” น้ำเสียงที่ดูผิดหวังในตัวคนเบื้องหน้าได้เพิ่มขึ้นอีกเมื่อสีหน้าเขาผู้นั้นไม่ได้ดูมีความเป็นเดือดเป็นร้อนใดๆ
“แกคิดว่าเงินค่ารักษาพ่อแก ฉันเสกมาได้อย่างนั้นหรอ”
“น้ำตาลไม่คิดเลยว่าแม่จะช่วยเรื่องค่ารักษาพ่อ ด้วยเหตุผลนี้” น้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่มีความรู้สึกใดๆนอกจากผิดหวังในตัวแม่ ฤดีนาถตั้งใจใช้เงินสินสอดที่ได้มารักษานิวัต เพื่อให้แก้วกานต์เป็นส่วนหนึ่งที่ร่วมกันเงินก้อนนั้นและร่วมมือกับเธอเพื่อปลอมตัวเป็นเกล้ากานต์เพื่อที่จะไม่ต้องคืนเงินสินสอดกับคุณหญิงเกศลออ
“ยังไงก็ตามพ่อแกก็มีส่วนใช้เงินก้อนนั้นแล้ว แกไม่คิดจะช่วยอะไรตอบแทนบ้างเหรอ” ฤดีนาถดึงแขนแก้วกานต์ให้กลับมานั่งอีกครั้ง
