“สโนว์” น้ำเสียงอ่อนโยนอบอุ่นถูกถ่ายทอดมาจากปากทนายหนุ่ม
“ว่า?” แม่แก่หนอนหนังสือยังก้มหน้าไล่สายตาบนตัวอักษรในหนังสือเล่มใหม่ที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิด
“สโนว์” น้ำเสียงของทนายหนุ่มเข้มขึ้นอีกนิด
“โธ่แดเนียล” สโนว์วางหนังสือลงตรงหน้าอย่างแสนเสียดาย
“กว่าพี่จะมาเจอสโนว์ได้ ต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมาเชียวนะ หนังสือพวกนี้อ่านตอนไหนก็ได้ ไม่คิดถึงพี่บ้างเลยหรือ?” ทนายหนุ่มเสียงอ่อนลงอย่างอธิบายแต่ในน้ำเสียงนั้นกับปะปนไปด้วยความรู้สึกน้อยอกน้อยใจอย่างตัดพ้ออยู่ในที
“แดเนียลก็โทรมาทุกวันอยู่แล้วนี่” หนอนหนังสือขมวดคิ้วมุ่นมองมาทางทนายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ และไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกน้อยอกน้อยใจนั้นสักนิด
“อืม...” ทนายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ นึกโทษตัวเองอยู่ในอก นี่เขากำลังตกอยู่ในสภาวะตาแก่เฝ้าแต่จะเลี้ยงต้อยเด็กสาวจริงๆหรือนี่ มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจรู้ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตกอยู่ในสภาวะนี้เสียแล้ว
เฮ้อ!
‘โธ่เอ๋ยไอ้แก่ตัณหากลับ’ แดเนียลพร่ำตำหนิตัวเองอยู่ในอก เขานี่มันชักจะอาการหนักเสียแล้วจริงๆ ต่อไปนี้คงต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น นับวันสาวน้อยสโนว์จะเข้ามาควบคุมความรู้สึกนึกคิดของเขามากขึ้นเรื่อยๆ เห็นทีต่อไปนี้ต้องรักษาระยะห่างเสียบ้าง
ไม่อย่างนั้น
โอ๊ย...ไม่อยากจะคิด