บทนำ
“กรี๊ดดด!”
เสียงกรีดร้องยาวอย่างเจ็บปวดปลุกเด็กหญิงวัยเก้าปีเศษให้สะดุ้งตื่นขึ้นแทบจะทันที ผิดวิสัยของเด็กวัยเดียวกันอย่างสิ้นเชิงที่ต้องนอนหลับลึก เด็กหญิงโผเข้าหามารดาด้วยต้องการปลอบขวัญ สองมือน้อย ๆ โอบกอดไปที่ลำตัวของคนที่ยังมีอาการดิ้นทุรนทุรายในภวังค์แห่งฝันร้าย ทว่าเมื่อรู้สึกตัวกลับสบถถ้อยคำหยาบคายใส่เด็กหญิงตัวน้อยไร้เดียงสาผู้หวังดี
“ออกไป! นังนี่อย่ามาถูกตัวกู” นางผลักร่างซึ่งเป็นสายเลือดในอกแท้ ๆ ออกอย่างไม่ใยดี
“แม่! แม่เป็นอะไร แม่ฝันร้ายอีกใช่ไหม” เสียงเล็กสั่นเครือเอ่ยถาม
“เรื่องของกู! มึงกลับไปนอนที่มึงเลย แล้วอย่าสะเออะมาถูกตัวกูอีก” คนพูดจ้องหน้าเด็กหญิงอย่างนึกชัง ก็เพราะเด็กคนนี้ ฝันร้ายของนางเกิดจากเด็กคนที่นั่งน้ำตาซึมอยู่ตรงหน้านางนี่เอง รอยน้ำตานั้นหาได้สร้างความรู้สึกใด ๆ นอกไปจากความเกลียดชัง แม้ในความฝันความเจ็บปวดที่ได้รับยังเสมือนจริง ร่างผ่ายผอมสั่นเทาด้วยความกลัว
“อย่าคิดว่าน้ำตาของมึงจะทำให้กูสงสาร” ถ้อยคำหยาบคายตัดพ้อไม่อาจทำให้หนูน้อยคลายความห่วงใยลง
“แม่เจ็บตรงไหน” เด็กหญิงพยายามจะยื่นวงแขนน้อย ๆ นั้นโอบกอดมารดา
“ยังจะถามอีก กูบอกให้มึงกลับไปที่ของมึง” ผู้เป็นแม่เตรียมยกมือขึ้นหมายจะทุบตีเช่นที่เคยทำ
“หนูไม่อยากเห็นแม่ฝันร้ายอีก” สายตาใสซื่อ บริสุทธิ์ จริงใจ แฝงไปด้วยความห่วงใย ทำให้ฝ่ามือที่เงื้อง่าอยู่นั้นลดระดับลงเรื่อย ๆ จนวางแหมะลงบนตักตัวเอง ดวงตาเกรี้ยวกราดพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาที่เจ้าตัวพยายามกักกลั้น
“มึงกลับไปที่ของมึง กูจะฝันร้ายฝันดี มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก กลับไป!”
“กูบอกให้กลับไปที่นอนมึงไง” นางตวาดเสียงห้วนช่างน่ากลัว
เด็กหญิงค่อย ๆ ถอยหลังกลับไปยังที่นอนในห้องเช่าแคบ ๆ ที่ถูกจัดมุมไว้อีกด้านหนึ่ง ซึ่งก็ห่างกันเพียงช่วงแขน ทว่าความรู้สึกของเด็กหญิงกลับรู้สึกห่างไกลจากคนที่เธอเรียกว่า ‘แม่’ เหลือเกิน
ศีรษะน้อยค่อย ๆ วางลงบนหมอนเก่าซีดพร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหลอย่างเงียบเชียบ ไม่มีแม้เสียงสะอื้นจากคนร่างเล็ก ริมฝีปากบางเม้มสนิทสั่นระริกเพราะต้องเก็บกลั้นทุกอย่างไว้ มือน้อยจิกเนื้อบนแขนจนเป็นรอยแดง แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้สึกเจ็บเท่ารอยตวาดจากปากของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดมารดาจึงจงเกลียดจงชังเธอนัก ครั้งหนึ่งเธอเคยถามถึงพ่อ เธออยากมีพ่อ ไม่สิ แค่อยากรู้ว่าทำไมไม่มีพ่อเหมือนเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ จึงได้เอ่ยปากถามมารดาในตอนเย็นหลังกลับจากโรงเรียน แต่คำตอบที่ได้รับคือ ฝ่ามือหยาบตีลงที่ปากน้อยค่อนข้างแรงหลายครั้ง จนเป็นรอยแดง
‘มึงอย่าคิดเอ่ยถามกูเรื่องนี้อีก ไม่งั้นกูจะตีมึงให้ตาย’
นับจากวันนั้นเด็กหญิงก็ไม่เคยเอ่ยถึงในสิ่งที่สงสัยอีกเลย เธอมีเรื่องให้สงสัยมากมาย ใยแม่จึงไม่รัก ใยแม่จึงไม่เอาใจใส่ แม้แต่อ้อมกอดเล็ก ๆ สักครั้งเธอก็ไม่เคยสัมผัส ทุกครั้งที่เข้าใกล้หวังไออุ่นจากอ้อมแขน ก็กลับถูกด่าทอทุบตี อ้อมกอดเดียวที่เยียวยาหัวใจเธอทุกวันนี้หาไม่ได้จากผู้เป็นแม่แต่หาได้จากคนที่ได้ชื่อว่าครู ครูสายใจ ครูประจำชั้นของเธอเอง...
