พนาร้อยสวาท
Romance Lover
พนาร้อยสวาท
Romance Lover
กัณนรัถ
เนริสาเข้ามาในจังหวะที่เสือกำลังกระหายหมายจะพร่าผลาญชีวิตใครคนหนึ่ง นางฟ้าในนามแม่มดอย่างเธอจะทำให้เสือร้ายอย่างวฤษสงบลงได้หรือไม่ และจะทำอย่างไรต่อไป เมื่อเสือตัวนั้นคิดเปลี่ยนเป้าหมายมาจับเธอแทน
  • 16 ตอน
  • 2,179
นิยายโดย
  • 8 คนติดตาม
บทนำ

บทนำ

หญิงสาวมีแผนในใจ ไม่คิดจะอยู่ที่นี่ต่อ ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม พรุ่งนี้สนจะมารับเธอตอนตีสามที่ทางเข้าไร่ หากว่าเดินเท้าเร็วๆ ออกไปรอที่จุดนัดหมาย อย่างมากก็คงใช้เวลาไม่เกินยี่สิบนาที หล่อนต้องตื่นให้ได้ราวๆ ตีสองครึ่ง เผื่อเวลาไว้สักนิด

บางทีคืนนี้เธออาจไม่นอน เพราะกลัวจะหลับเลยเวลานัด แต่สิ่งที่กังวลเหลือเกินในตอนนี้ คือลีลาอันดุเดือดที่ไม่โรยแรงลงไปเลยของเขา เธอต้องแกร่งให้มากกว่าเขา ต้องให้เขาหลับไปก่อนเที่ยงคืนโดยไม่ลุกขึ้นมาพาเธอทำอะไรๆ อย่างนี้อีก

"อืม" เนริสาไม่รู้และไม่สนใจสักนิดว่าทำแบบไหนเขาถึงจะพอใจ

เธอไม่เคยนึกฝันมาก่อนด้วยซ้ำ ว่าจะต้องมาพลีกายให้ใครสักคนถึงขนาดนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงร้องไห้ไม่อยากอยู่เป็นผู้เป็นคน เพราะการกระทำอันร้ายกาจอุกอาจของวฤษ ไม่ได้ต่างอะไรจากการข่มขืนฝืนใจสาวบริสุทธิ์เลยสักนิด

แต่ในเมื่อตอนนี้ เธอมีวุฒิภาวะมากพอจะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ ทั้งสถานการณ์ก็เป็นไปเช่นนี้แล้ว และในส่วนลึกนั้น เธอออกจะพอใจกับสิ่งที่ทำลงไปด้วยซ้ำ จะเรียกว่าเป็นด้านมืดในตัวเธอได้มั้ยนะ ก็คงอย่างนั้น มันก็ไม่เลวจริงๆ นี่นา เซ็กซ์กับหนุ่มหล่อล่ำน้องชายเจ้าของไร่เขตพิทักษ์ ชายผู้ขึ้นชื่อเรื่องความเหี้ยมโหด ไร้ปรานี และดิบเถื่อนยิ่งกว่าคนงานในไร่ตัวเอง

ถึงแม้เธอจะเคยได้ยิน ในทางตรงกันข้ามมาบ้างเหมือนกัน ว่าเขาเป็นคุณชายผู้เที่ยงธรรมและมีเมตตา หากมันก็เป็นเพียงเสียงอันแผ่วเบา ที่ลอยผ่านหูไปอย่างรวดเร็วจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยได้ยินที่ไหน

วฤษคลายมือที่บีบเอวหญิงสาวลง ดวงตาคมเข้มมองนิ่งที่ใบหน้าไร้การตกแต่ง เธอหลับตาพริ้ม ริมฝีปากอิ่มเผยอค้าง ยามส่งเสียงครางผะแผ่ว ตามจังหวะรุกกระหน่ำของเขา บางครั้งที่ได้เห็นเธอเผลอกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ด้วยความหวามไหว วฤษรู้สึกว่าเธอช่างร้อนแรง ชวนให้ยิ่งฮึกเหิมจนต้องส่งแรงกระแทกออกไปไม่ลดละ

ไม่เหมือนเคย... เนริสาดูร้อนแรงกว่าเดิมมาก เธอพร้อมจะลุยดะฝ่าฟันทะยานพุ่งไปพร้อมกับเขาอย่างมุ่งมั่น ก็แปลกที่เธอไม่เคยจะฮึกเหิมได้ขนาดนี้ แต่ก็ไม่แน่ว่าเป็นเพราะมีครูดีอย่างเขาคอยเทรนให้ เธออาจจะเก่งและชอบมันมากขึ้น

"ฉันกำลังจะหมั้น แล้วก็แต่งงานกับคุณหนูของไร่ผาสุก รู้ใช่มั้ย?" วฤษที่แนบกายลงมาใกล้ สองแขนคว้ากอดร่างบางเอาไว้แนบลำตัว มือสากหยาบกร้านประคองไว้กลางหลัง อีกข้างบีบบั้นท้ายอวบงอนรองรับการกระแทกเข้าหาอย่างเหมาะเจาะ

"ได้ยินมาเหมือนกัน" เธอตอบเสียงเรียบ สองมือยกขึ้นเหนือศีรษะเพื่อเกาะขอบเตียงเอาไว้

"แล้วคิดว่าจะไปอยู่ตรงไหนของไร่"

"อยู่ที่เดิม จะให้ไปไหน"

"ฉันจะให้เธอย้ายมาอยู่ห้องข้างๆ ห้องนี้"

"ไม่อยู่หรอก อึดอัดจะตาย"

"ต้องอยู่"

"อือ" เนริสารู้ว่าการโต้เถียงกับเขา ก็เหมือนเล่นสงครามน้ำลาย ไม่มีประโยชน์แล้วยังเสียเวลาและพลังงานไปโดยใช่เหตุ

อีกอย่าง ที่ไร่นี้ ใครจะเป็นไปยังไง เธอคงไม่ได้มารับรู้รับทราบด้วยอีก เมื่อถึงวันที่เขาแต่งงานมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนจริงๆ เขาจะหาใครมาบำเรอความใคร่ ให้ตัวเองสักกี่คนหรืออีกกี่ครั้ง ก็ไม่ใช่ธุระที่เธอจะต้องมาคำนึงถึงให้หนักสมอง

ง่ายจังแฮะ ปกติก็เป็นคนง่ายๆ อย่างนี้นะ แต่คราวนี้มันแปลก แปลกทั้งที่ทุกอย่างดูปกตินี่แหละ วฤษนึกเอะใจกับอะไรบางอย่าง ที่กำลังส่งเสียงร้องเตือนเขาอยู่เงียบๆ แต่ไม่อาจระบุให้ชัดเจนลงไปได้ว่ามันแปลกที่ตรงไหนและอย่างไร

"ฉันกับแพรนอนห้องนี้ ส่วนเธอนอนห้องข้างๆ ตอนดึกๆ ฉันจะแวะไปหา และเธอต้องพร้อมทำหน้าที่ ห้ามอิดออด ห้ามเล่นลูกไม้ วันไหนถ้าฉันเรียกมาหาที่ห้องนี้ เธอก็ต้องมา"

"คุณรักคุณแพรบ้างมั้ย"

จู่ๆ เธอก็ถามขึ้น นี่ก็แปลก ทั้งๆ ที่เนริสามักจะทำเช่นนี้เสมอเวลาที่เธอไม่อยากพูดกับเขาแล้ว เธอจะเปลี่ยนเรื่อง แต่ทำไมต้องเป็นเรื่องนี้ จะมาสนเรื่องของเขากับคุณหนูไร่ผาสุกทำไมกัน

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"

"ทำอย่างนั้นกับผู้หญิงดีๆ ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ"

"ผู้หญิงดีๆ เหรอ เธอคิดว่านั่นน่ะ เรียกว่าผู้หญิงดีๆ ได้เหรอ"

"โอเค ผู้หญิงไม่ดีก็ได้" คนที่ไม่รู้อะไร และไม่อยากเรื่อยเปื่อยต่อไป เลือกตัดจบเรื่องส่วนตัวของชายหนุ่มเพียงเท่านั้น

"เธอก็เหมือนกัน เห็นมึนๆ อย่างนี้ ร้ายไม่เบานี่ อ่อยผู้ชายในไร่ให้มาตกบ่วงกี่คนแล้วล่ะ"

"จะถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน" นี่ก็ตัดบทอีก วฤษนึกชื่นชมผู้หญิงตรงหน้าไม่น้อย เก่งนักเรื่องหลบหลีกลอยตัวเหนือปัญหา

"ยัยแม่มด เจ็บมั้ย" ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าโหดร้าย ดึงมือออกจากแผ่นหลังเนียนมาลูบแผ่วเบาที่ต้นแขนขวาของเธอ บริเวณที่เขาเคยฝังลูกตะกั่วเข้าไปโดยไม่ตั้งใจ ถามขึ้นอย่างอ่อนโยนจนหญิงสาวเผลอเหลือบตาขึ้นมองหน้าแวบหนึ่ง แล้วหลุบตาลงอย่างเก่า

"โดนแบบไม่รู้ตัวไม่เจ็บหรอก แค่ตกใจจนแทบเป็นลมตายเท่านั้นเอง"

วฤษจ้องมองหน้าคนใต้ร่างที่หลบตาเก่งเหลือเกิน มือใหญ่ละจากแก้มก้นนุ่มแน่นมาจับคางหญิงสาวให้เชิดขึ้น กระนั้นเธอก็ยังมองต่ำเห็นแต่เปลือกตาบาง

ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แตะเรียวปากลงบรรจงนาบลงกับกลีบปากแห้งแต่นุ่ม กดลงช้าๆ พร้อมสอดลิ้นอุ่นลงหาความหวานชุ่มในปากเธอ

เนริสาไม่เคยชอบจูบที่เอาแต่ใจของเขา แต่ว่านี่เป็นจูบที่ชวนให้หวามไหวมากที่สุดในชีวิต ความละมุนเนิบช้าของเขากำลังทำเธอหลอมละลายลงอย่างช้าๆ เขาไม่เคยทำแบบนี้ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับคนดิบเถื่อนอย่างนายวฤษ เขตพิทักษ์

ถึงอย่างนั้นเนริสาก็ไม่อยากจะคิดต่อให้เสียโอกาส หญิงสาวสอดประสานปลายลิ้นแตะพันกับเขาโดยไม่รอช้าจนริมฝีปากเธอชุ่มชื่นและฉ่ำเยิ้มไปหมด

"ขอโทษที่ยิง" เขาพูดเสียงอู้อี้แทบไม่เป็นคำ

แต่เธอก็ได้ยิน "ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ"

จูบที่แสนหวานและนุ่มนวลดั่งได้ลิ้มรสขนมสายไหม ทำให้เนริสาเคลิบเคลิ้มหลงลืมความร้ายกาจของเขาไปชั่วขณะ และก่อนที่เขาจะเริ่มขยับกายโยกเคล้าขึ้นต้นบทรักบทใหม่ หญิงสาวก็คว้ากอดคอเขา ลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจนั้น แล้วเลยขึ้นไปยังเพดานห้อง นึกทบทวนแผนการของตัวเองอีกครั้งซ้ำไปซ้ำมา ...จนกว่าจะถึงเวลานัดหมาย