ภายใต้ท้องฟ้าสีครามกับแสงแดดยามบ่ายที่ร้อนระอุจนทำให้ร่างกายแทบจะละลายได้ มีเพียงสายลมโชยเบาๆ ที่พอจะทำให้อากาศที่แสนอบอ้าวนี้เย็นลงได้บางเป็นครั้งคราว และถึงแม้จะร้อนจะหนาวขนาดไหนดาดฟ้าแห่งนี้ก็ยังคงเป็นสถานที่เงียบสงบเหมาะแก่การนอนของผมอยู่ดี เพียงแต่ว่าวันนี้มันต่างออกไป

“พีคเธอแน่ใจจริงๆ เหรอว่าขึ้นมาได้อ่ะ”

ผมที่กำลังนอนอยู่เพลินๆ ต้องถูกขัดจังหวะเพราะเด็กผู้หญิงสามคนที่กำลังเดินก้าวเข้ามาบนดาดฟ้านี้อย่างกล้าๆ กลัวๆ ทั้งที่เขียนป้ายห้ามเข้าเอาไว้แล้วเชียว ให้ตายสิ

“แน่ใจสิ เพราะเราขึ้นมาถึงนี่แล้วไงล่ะ ฮ่าๆ” เสียงเด็กผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มนี้หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“ตะ..แต่เขาเขียนป้ายบอกไว้ว่าห้ามเข้านี่ เราลงไปกินข้าวที่เดิมกันดีกว่านะ”

“เฮ้อออออ อันยู อย่ากลัวนักเลยน่าเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเถอะ แล้วก็นะเห็นมั้ยประตูไม่ได้ล็อกแสดงว่าเราเข้าได้ จบนะ ฉันจะกินข้าวที่นี่ล่ะ”

ทฤษฎีอะไรของยัยพวกนี้วะ สถานที่ของผมถูกเด็กพวกนี้แย่งไปซะแล้วจะนอนก็นอนไม่หลับเพราะเสียงของเด็กพวกนี้ แถมจะออกไปก็ยังออกไม่ได้เลยต้องมาติดแหง็กอยู่อย่างนี้

ผมได้แต่นอนลืมตาโพล่งอยู่บนหลังคาชั้นดาดฟ้าคอยมองเมฆเคลื่อนตัวไปมาอย่างเซ็งๆ รีบๆ กินรีบๆ ออกไปกันสักทีสิวะ ผมได้แต่ไล่พวกนั้นอยู่ในใจหวังให้พวกเธอรีบออกไปจากที่นี่เร็วๆ แต่ดูเหมือนวันนี้โชคไม่เข้าข้างผมแฮะ ทั้งที่อากาศออกจะดีแท้ๆ

“นี่ๆ ได้ข่าวมั้ย พี่โนเอลปฏิเสธคนที่มาสารภาพรักอีกแล้วล่ะ” เอาแล้วไงล่ะ ยัยเด็กพวกนี้นอกจากจะมายึดที่ของผมแล้วยังเอาเรื่องเพื่อนของผมมาคุยกันสนุกปากอีก นี่ล่ะนะผู้หญิง

“นี่รายที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยตั้งแต่เปิดเทอมมานี่น่าจะเป็นรายที่สิบได้แล้วมั้ง ฉันว่านะถ้าฉันไปสารภาพรักไม่แน่นะเขาอาจจะตกลงก็ได้”

“ยัยอัยย์นี่เธอฝันอยู่หรือเปล่าน่ะ เธอรู้มั้ยล่าสุดที่ไปสารภาพรักนี่ใคร พี่น้ำฝนที่เป็นดาวโรงเรียนเลยนะ แค่ฝันก็อกหักแล้วล่ะ”

“เอ๊ะ..หรือว่าเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง”

O_O

คำถามของเธอทำเอาผมแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ อยากเห็นหน้ายัยเด็กคนที่พูดนี่ชะมัด ไอ้โนเอลเนี่ยนะไม่ชอบผู้หญิงยัยซื่อบื้อนี่ไปอยู่หลังเขาที่ไหนมาฟร่ะ ใครๆ เขาก็รู้กิตติศัพท์หมอนี่ทั้งนั้นล่ะว่าไอ้โนเอลมันเจ้าชู้ขนาดไหนเพียงแค่มันไม่ยอมคบใครเป็นตัวเป็นตนแค่นั้นเอง

“ยัยบ้าอัน!! เธอพูดอะไรออกมารู้ตัวป่ะเนี่ย นี่เธอไม่รู้จักประธานโรงเรียนของเราหรือไงกัน…เพราะเธอน่ะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเนี่ยแหละถึงได้ตกข่าว พี่โนเอลน่ะมีสาวๆ ห้อมล้อมตลอดนั่นล่ะป๊อปจะตาย แถมยังเคยพูดอีกว่าถ้าเขามีแฟนสาวๆ ที่เหลือก็จะน่าสงสารนี่สิ กรี๊ดดดด >O<”

“คนอะไรเพี้ยนจัง”

“เธอนั่นแหละที่เพี้ยน ผู้ชายดีก็ตั้งเยอะกลับไม่ชอบไปชอบผู้ชายในการ์ตูนอยู่ได้ บ้าไปแล้ว”

“ก็ฉันไม่เคยเห็นมีใครเท่อย่างท่านเรอิจิสักคนเลยนี่นา >3<”

“ตาแว่นมืดมนคนนี้เนี่ยนะ เหอะ มีดีตรงไหนกัน”

“แหม..แต่ว่าพอถอดแล้วก็หล่อมากเลยนะ แล้วเขายังเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ เลยด้วย ไม่แน่นะบางที่คนที่ใส่แว่นหนาๆ ทำตัวมืดมนถอดแว่นออกมาอาจจะหล่อสุดๆ ไปเลยก็ได้นะ เฮ้ออ..พูดไปแล้วฉันก็อยากจะเจอท่านเรอิจิจังเลย~”

“เอาเถอะๆ อยู่กับการ์ตูนของเธอต่อไปแล้วกัน เฮ้อ!! ฉันล่ะเพลียกับเธอจริงๆ”

เพื่อนของเด็กที่ชื่ออันยูก็ยังคงบ่นต่อไป ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่นเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้ผมกลับคิดว่าเด็กนี่น่าสนใจ ไม่รู้จักกระทั่งโนเอล แถมยังคิดว่าไอ้บ้านั่นไม่สนใจผู้หญิงอีก ตลกชะมัด แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ช่างเรื่องพวกนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับผมสักนิด..

…ใช่แล้วมันไม่เกี่ยวกับผมสักนิด