แก้วตรึงใจ
รักโรแมนติก
แก้วตรึงใจ
รักโรแมนติก
หมู่เดือน
ผมตัดสินใจ "ขายตัว" เพราะหวังจะเก็บเงินไว้เป็นทุนชีวิตให้กับตัวเองในตอนแก่
  • 35 ตอน
  • 1,265
นิยายโดย
  • 0 คนติดตาม
บทนำ

แก้ว เป็นเด็กผู้ชายที่เติบโตมาจากการเลี้ยงดูของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตของแก้วนั้นนับว่าอาภัพ แก้วโตมาอย่างโดดเดี่ยว ถูกเลี้ยงดูแบบทิ้งๆขว้างๆ ข้าวดีๆขนมดีๆจะได้กินก็ต่อเมื่อมีคนมาบริจาคด้วยตัวเอง เพราะถ้าส่งมาแต่ของหรือเงินก็จะไม่เคยเหลือมาถึงเขาเลย พี่เลี้ยงที่นี่เลือกที่รักมักที่ชัง และแน่นอนว่าแก้วเป็นที่ชังอันดับต้นๆของที่นี่ อาจจะเพราะแก้วไม่ค่อยพูด ไม่ยิ้มแย้ม ไม่ประจบออดอ้อนเหมือนคนอื่นเลยถูกมองข้ามมาตลอด
แก้วใช้ชีวิตอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนอายุครบ 18ปีก็ถูกขับไล่ออกมาใช้ชีวิตเองโดยที่ทั้งตัวมีแค่กระเป๋าเสื้อผ้าเก่าๆใบเดียว เงินไม่มีติดตัวสักบาท แก้วหอบกระเป๋าเดินเร่ร่อนไปตามทางเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ค่ำที่ไหนก็นอนที่นั่น อาศัยค้นถังขยะหาของเหลือประทังชีวิตไปมื้อต่อมื้อ
"นี่! ทำอะไร?"
แก้วหยุดค้นถังขยะแล้วเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวหน้าตาสะสวยตรงหน้าด้วยแววตาหวาดกลัว เท้าเล็กๆเปลือยเปล่าค่อยๆก้าวถอยหลังช้าๆเตรียมวิ่งหนีเพราะคิดว่าจะถูกไล่ตีเหมือนที่ผ่านๆมา
"ใจเย็นๆ หิวเหรอ?"
หญิงคนนั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรกว่าตอนแรกเมื่อเห็นท่าทางของแก้ว แก้วพยักหน้าตอบช้าๆตาก็จ้องมองหญิงตรงหน้าอย่างระแวง
"งั้นก็รออยู่ที่นี่แป๊บหนึ่ง เดี๋ยวเอาข้าวมาให้"
เธอว่าแล้วหันหลังเดินเข้าไปในอาคาร แก้วยืนรอด้วยความหวาดระแวง อยากจะรีบหนีออกไปจากตรงนี้แต่อีกใจก็อยากจะกินข้าวดีๆสักมื้อ ยืนตบตีกับความคิดตัวเองอยู่สักพักหญิงคนนั้นก็กลับออกมาพร้อมข้าวที่ราดด้วยกับข้าวจนพูนจาน
"มานั่งกินดีๆดีกว่ามา"
หญิงสาวเอ่ยเรียกด้วยรอยยิ้มจางๆ เมื่อรับจานข้าวมาแล้วแก้วก็ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นปูนแล้วตักข้าวกินอย่างหิวโหย ไม่สนใจหญิงสาวที่นั่งลงข้างๆอีกเลย
"กินช้าๆ ไม่มีใครแย่งหรอก"
หญิงคนนั้นเตือนเบาๆเพราะกลัวว่าคนหิวจะสำลักเอา แก้วยอมเชื่อฟังแต่โดยดี จากที่จ้วงข้าวกินอย่างเอาเป็นเอาตายก็เปลี่ยนมากินปกติอย่างว่าง่าย
......
"อิ่มแล้วก็ตอบคำถามฉันด้วยนะ"
หญิงคนนั้นว่าขณะยื่นแก้วน้ำให้เด็กชาย แก้วพยักหน้าเบาๆแล้วยกมือไหว้ก่อนจะรับน้ำมาดื่ม
"ชื่ออะไร?"
"กะ...แก้ว...ครับ"
แก้วตอบเบาๆช้าๆ
"โอเค ฉันชื่อรินดานะ อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?"
รินดาเอ่ยแนะนำตัวแล้วถามถึงอายุของแก้ว
"18..."
"ยังเด็กอยู่เลยนี่ ทำไมถึงได้มาเร่ร่อนแบบนี้? หน้าตาผิวพรรณก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่"
รินดาขมวดคิ้วสงสัย จากที่เธอสังเกตดูแล้วแก้วนับว่าเป็นเด็กรูปร่างหน้าตาดีทีเดียว ทำไมถึงได้มาเร่ร่อนค้นขยะประทังชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้กัน
"ถูกไล่ออกจากบ้านเด็กกำพร้า...ครับ"
แก้วก้มหน้าตอบ จะคิดอย่างนี้ก็ไม่ผิด เขาโตแล้วก็จริง แต่เขายังไม่มีที่ไปและไม่มีเงินตั้งตัวสักบาท อยู่ๆคนพวกนั้นก็เดินมาบอกว่าแก้วต้องออกจากที่นั่นแล้วก็จัดการเก็บเสื้อผ้าของแก้วยัดใส่กระเป๋าขับไล่ไสส่งแก้วออกมาตอนนั้น ไม่ให้ได้ตั้งตัวสักนิด รินดาถอนหายใจอย่างนึกเวทนาเด็กน้อย
"งั้นมาอยู่กับฉันมั้ย? มาช่วยงานในครัวให้ฉัน กินนอนกับฉัน แล้วมีเงินเดือนให้ด้วยนะ"
รินดาเสนอ จริงๆก็ไม่อยากจะรับเด็กอายุต่ำกว่า 20ปีมาอยู่ด้วยหรอก เพราะเธอเปิดผับมีบริการอย่างว่า ถ้าตำรวจรู้เรื่องร้านเธอคงแย่ แต่ถ้าซ่อนดีๆตำรวจก็คงไม่เจอหรอก ดีกว่าปล่อยให้เด็กน้อยมาเร่ร่อนแบบนี้
"ขะ...ขอบคุณครับ!!"
แก้วรีบยกมือไหว้ขอบคุณรินดาทั้งน้ำตา ดีใจที่จะได้หลุดพ้นจากชีวิตทุเรศๆเป็นที่รังเกียจของผู้คนสักที โดยที่แก้วไม่รู้เลยว่า...ชีวิตข้างหน้าอาจจะโดนผู้คนรังเกียจมากกว่านี้ก็ได้