วินาทีชีวิต

แม้ฉันจะคุ้นเคยกับห้องผ่าตัด เพราะเป็นสูติ-นรีแพทย์ที่ต้องทำงานในห้องนี้ บางวันทำงานตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนตะวันยอแสง บางวันทำงานตั้งแต่พระจันทร์ขึ้นจนพระจันทร์จากจร แต่เมื่อวันหนึ่งฉันกลายเป็นคนไข้ที่จะต้องผ่าตัด ฉันนอนบนรถเข็นที่คนงานเข็นเข้าห้องผ่าตัด ตามองไฟบนเพดานทางเดินแต่ละดวงซึ่งวิ่งผ่านฉันไป เมื่อไปถึงห้องผ่าตัด ฉันเคลื่อนย้ายไปนอนบนเตียงผ่าตัด เห็นโคมไฟผ่าตัดซึ่งเป็นวงกลมขนาดใหญ่ประกอบไปด้วยไฟดวงเล็กๆหลายดวงส่องแสงจ้ามาที่ตัวของฉันเหมือนสปอตไลท์ที่ส่องจ้ามายังนักโทษ...ฉันเกิดความรู้สึกกลัว

ฉันเคยเล่าความรู้สึกขณะที่อยู่ในห้องผ่าตัดในฐานะที่ตนเองเป็นคนไข้ให้อาจารย์ชมัยภร แสงกระจ่าง นักเขียนอดีตนายกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทยสองสมัยฟัง ด้วยความสนิทกันท่านแนะนำว่า เนื่องจากคนทั่วไปไม่ได้คุ้นเคยกับห้องผ่าตัด และไม่ใช่ทุกคนที่เคยเข้าห้องผ่าตัด ฉันน่าจะเขียนถึงเหตุการณ์ในห้องผ่าตัดโดยบอกเล่าถึงอารมณ์ความรู้สึกของผู้คนที่ต้องเผชิญกับการเจ็บไข้ได้ป่วยที่ต้องรักษาด้วยการผ่าตัด และนั่นเอง...ในห้องผ่าตัด...จึงได้เกิดขึ้นมา ขอขอบคุณอาจารย์ชมัยภร แสงกระจ่างที่เป็นผู้จุดประกายความคิด มา ณ โอกาสนี้

ฉันเขียนในห้องผ่าตัดทุกตอนด้วยความสนุก รื่นไหล อาจเป็นเพราะ ฉันได้สัมผัส ซึมซับซาบซึ้งกับประสบการณ์ผ่านชีวิตจริงที่น่าประทับใจของผู้คนมากมาย ชีวิตจริงที่เป็นยิ่งกว่านวนิยาย ซึ่งต้องขอขอบคุณคนไข้ทุกคนไว้ในที่นี้ ฉันหวังว่าท่านผู้อ่านคงมีความรื่นรมย์ ได้อรรถรสจากการอ่านในห้องผ่าตัดเช่นเดียวกัน

ขอขอบคุณสำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์น ที่ให้โอกาส ตีพิมพ์เผยแพร่หนังสือในห้องผ่าตัดนี้ ขอขอบคุณคุณสันติสุข โสภณสิริที่ช่วยเขียนคำนิยม ขอบคุณ... บรรณาธิการเล่มที่ช่วยดูแลต้นฉบับให้สมบูรณ์เป็นอย่างดี