นิยายโรมานซ์ - ดราม่า
คำโปรย
ระหว่างคิดอะไรเพลิด ๆ วาดดาวก็ได้ยินเสียงเปิดประตู พอหันไปก็เห็นว่าเป็น ‘คนในความคิด’ เขามาพร้อมผ้าคลุมไหล่และเบียร์กระป๋อง
“น้ำค้างลงทำไมถึงชอบออกมานั่งตรงนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
ถึงน้ำเสียงจะฟังดูดุ แต่พ่อเลี้ยงก็ส่งผ้าคลุมไหล่ให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ”
รับมาแล้ววาดดาวก็นำผ้าห่มคลุมไหล่มาใช้งานทันที
“ทำไมถึงชอบมานั่งตรงนี้ ฉันกลับมาบ้านทีไรเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนี้ประจำ”
“คุณเห็นฉันด้วยเหรอคะ?”
วาดดาวเงยหน้าคนตัวโตที่จิบเบียร์ด้วยความแปลกใจ หัวใจเต้นแรง
พ่อเลี้ยงหนุ่มพยักหน้า “เห็นทุกวัน”
หญิงสาวอมยิ้ม แก้มเนียนร้อนผ่าวแดงระเรื่อขึ้นมา
“ฉันนอนไม่หลับน่ะค่ะ เลยออกมานั่งดูพระจันทร์”
“แม้ในคืนที่ไม่มีพระจันทร์งั้นเหรอ?”
วาดดาวพยักหน้า “แต่คืนนี้มีพระจันทร์ค่ะ”
ชโลทรเลิกคิ้วแล้วมองไปที่ท้องฟ้าตะวันออก
เขาถึงเห็นพระจันทร์ดวงโตในคืนแรมหนึ่งค่ำที่พ้นขอบฟ้ามาได้ไม่นาน
“สวยดีนะ”
“ค่ะสวย... สวยมาก”
น้ำเสียงเศร้า ๆ นั้นฟังดูทอดอาลัย
ดวงตากลมสวยของหญิงสาวจ้องมองพระจันทร์ราวกับว่าเธอตกหลุมรักพระจันทร์
แล้ววาดดาวก็ละสายตาจากพระจันทร์ หันมาหาคนตัวโต
“คุณชอบพระจันทร์มั้ยคะ?”
ชายหนุ่มพยักหน้า
“ถ้าคุณชอบ... ฉันยกพระจันทร์คืนนี้ให้คุณค่ะ”
ได้ยินน้ำเสียงใส ๆ แฝงความขี้เล่น ชโลทรก็ยิ้มกว้างหัวเราะหึหึในลำคอ
“คุณขำอะไรคะ พ่อเลี้ยง?”
“พูดเหมือนเธอเป็นเจ้าของพระจันทร์”
วาดดาวมองหน้าคนถามพลางพยักหน้า
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นเจ้าของพระจันทร์”
พอเธอยืดอกรับ พ่อเลี้ยงหนุ่มก็หัวเราะเสียงดังกว่าเดิม
“คุณหัวเราะอะไร?”
“ฉันกำลังคิดว่าจะเอาภาชนะอะไรมาใส่ของขวัญจากเธอ”
วาดดาวหัวเราะตาม พลางสบตาเขาด้วยสายตาหวานเชื่อมแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้โยก
“คนที่ให้พระจันทร์กับฉัน บอกกับฉันว่าให้เก็บพระจันทร์ไว้ในนี้”
หญิงสาวชี้นิ้วที่ขมับของตัวเอง
“และตรงนี้”
เธอวางมือบางที่หน้าอกข้างซ้ายอันเป็นตำแหน่ง ‘หัวใจ’ ของชายหนุ่ม
