“นิ่มเดินได้แล้วค่ะ นิ่มเดินได้แล้ว”
เสียงร้องอย่างดีใจเมื่อขาทั้งสองข้างขยับเดินได้ถึงแม้จะน้อยนิด แต่นั่นคือข่าวดีที่สุดสำหรับพรกัลยาราวกับได้ชุบชีวิตเธอขึ้นมาใหม่
“คนดี เก่งมากครับ”
เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยชม ในยามไม่มีใครมีแต่เขาคนเดียวที่ร่วมยินดีและให้กำลังใจทุกครั้งที่เธอล้มและเฝ้าปลอบประโลมยามเธอสิ้นหวัง ทำให้เธอเกิดแรงฮึดสู้ขึ้นมาได้หลายครั้ง
“ต่อไปคุณไม่ต้องมาเฝ้านิ่มก็ได้ค่ะ” พรกัลยายิ้มกว้างหันไปบอกเขา ร่างสูงที่ยืนอยู่ถึงกับจ้องหน้าเธอนิ่งไปชั่วขณะ
“ทำไมครับ?” เขาถามเสียงเครียด
“เกรงใจค่ะ คุณต้องเสียเวลาทำงานแล้วยังเสียเงินเป็นค่ารักษาให้นิ่มอีก เหลือแค่กายภาพเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมาเฝ้าอีกก็ได้ค่ะ”
“เป็นข้ออ้างที่กำลังไล่ผมหรือเปล่าครับ” เขาพูดเหมือนน้อยใจแต่พรกัลยาไม่ได้เอะใจ
“เปล่าค่ะ คุณศาสตร์ดูแลนิ่มดีมาตั้งนาน นิ่มไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะคะ เพียงแต่เกรงใจที่คุณทิ้งบ้านมานาน แล้วแฟนคุณไม่ว่าเอาหรือคะ”
“ผมยังไม่มีแฟน” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น ถ้าเขามีแฟนจะมานอนเฝ้าผู้หญิงอีกคนที่ไม่เกี่ยวข้องได้ยังไง
“ขอโทษค่ะ ที่ละลาบละล้วง” หญิงสาวทำหน้าสลดเพราะคิดว่าเขาไม่พอใจ
“มันเป็นความรับผิดชอบทางผม คุณอย่าคิดมากเลยนะไม่ต้องห่วงว่าผมจะทิ้งงานอะไรหรอก ผมมาเฝ้าคุณเพราะผมยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำ”
มือใหญ่ยื่นออกมาเชยคางเรียวเล็กให้จ้องสบตาสีดำสนิท แต่พรกัลยากลับปัดมือเขาออกแล้วเมินหลบ
“นิ่มกลัวอะไร ผมยังโสดและไม่มีแฟนนะครับ” เขาบอกความจริง
“ไม่ได้กลัวอะไรเลยค่ะ ก็อย่างที่บอกแค่เกรงใจคุณก็เท่านั้นเอง” คนพูดเริ่มหน้าออกสีระเรื่อ ศาสตร์ตรามองเห็น คราวนี้เขายิ้มตาพราว
“ผมยินดีทำทุกอย่าง ขอเพียงแต่นิ่มอย่าไล่ผมเลยนะครับ” เขาไล่นิ้วบนกลีบปากเริ่มมีสีสดและคราวนี้เขาห้ามใจไม่ได้ ปากหยักได้รูปแนบลงบนปากอิ่มเบาราวปุยนุ่น
“คราวนี้เข้าใจที่ผมพูดหรือยัง” หญิงสาวไม่ตอบแต่กลับหน้าแดงเขินอายแทน
