-----
“วิว แกว่าการที่ผู้หญิงเข้าไปจีบผู้ชายก่อนมันดูน่าเกลียดหรือเปล่า แล้วเขาจะมองว่าเราแรดไหม” ปาณฑราถามเสียงจริงจังพร้อมทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ไม่หรอก สมัยนี้ผู้หญิงผู้ชายเท่าเทียมกัน ขืนมัวแต่รอให้ผู้ชายเข้ามาจีบแกได้ขึ้นคานกันพอดี ดูสิปีนี้แกอายุเท่าไรแล้ว ไม่ใช่เพราะมัวแต่รอให้ผู้ชายเข้ามาจีบหรือไง ถึงยังโสดมาจนป่านนี้”
“จริงของแก”
หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักพลางมองไปยังหนุ่มในฝัน ที่กำลังส่งยิ้มกว้างให้ผองเพื่อน
“วิวแกไปขอเบอร์ ขอไลน์ ขอเฟซบุ๊กเขาให้ฉันหน่อยสิ ฉันเขิน ไม่กล้าเข้าไปขอเอง” ปาณฑรากระซิบกระซาบให้ได้ยินกันแค่สองคน หลังตัดสินใจได้แล้วว่าเธอจะลองเดินหน้าจีบผู้ชายดูสักครั้ง นานๆ สวรรค์จะส่งผู้ชายตรงสเปกมาให้ ถ้าไม่รีบคว้าไว้ก็ไม่รู้จะมีโอกาสแบบนี้อีกไหม
“เอาจริงเหรอวะแก” วาสิตาถามเพื่อความแน่ใจ รู้จักกันมาเป็นสิบปี เพื่อนเธอคนนี้เคยคิดจะเดินหน้าจีบผู้ชายเสียที่ไหน ไม่ว่าเธอจะเคยยุยังไงก็ปฏิเสธท่าเดียว
“จริงสิ” คนที่ตั้งใจแน่วแน่บอกเสียงหนักแน่น “อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะอายุครบสามสิบตามที่ได้ตกลงกับพ่อแม่เอาไว้แล้วนะเว้ย ถ้าไม่เอาจริงตอนนี้ ไม่ทันกาลแน่เลย”
-----
“ปล่อยฉันนะ” ร่างบางดิ้นขลุกขลัก พยายามขืนตัวออกจากพันธนาการของวงแขนแกร่ง ทั้งที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ แถมยังเงยหน้ามองเขาตาดุ
“ยิ้มอะไรไม่ทราบ” เพราะอารมณ์โมโหจากเหตุการณ์เมื่อครู่ยังตกค้างอยู่ ทำให้คนเมาถามออกไปเสียงเขียว เมื่อเห็นว่าเขามองเธอแล้วฉีกยิ้มจนตาหยี
“ขนาดยังไม่ยอมรับผมเป็นแฟนยังโมโหหึงขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะหึงขนาดไหนครับเนี่ย”
พิชญ์พงศ์ว่าพลางโน้มใบหน้าลงมาจนจมูกของทั้งสองแทบจะชนกัน และสัมผัสได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ที่ปนออกมากับลมหายใจของหญิงสาว
------------
