***ยิ่งหนีก็ยิ่งใกล้ ยิ่งไกลก็ยิ่งคิดถึง อภัสราต้องออกจากมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเทอมแรกด้วยซ้ำ เมื่อไปมีความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ สาวน้อยอายุ18แบกหัวใจที่บอบช้ำพร้อมกับลูกในท้อง หนีไปถึง 6 ปีเต็ม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ครืด~ครืด
มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้น เมื่อมีข้อความเข้า มือแกร่งหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน เมื่อวางลูกบนเบาะรถและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย
มือหนาสั่นขึ้นเมื่อกวาดสายตาไปตามตัวหนังสือที่ถูกส่งเข้ามาทางอีเมลของเขา
[ถ้าพี่ธามเปิดอ่านข้อความเนยคงไปไกลแล้ว ฝากลูกด้วยนะคะ พี่ธามเคยเอาลูกไปเลี้ยงหลายครั้ง คงรู้ว่าลูกชอบไม่ชอบอะไร พี่ธามรู้หรือยังคะว่าลูกเป็นโรคG6PD ต้องระวังเรื่องอาหารและยาบางตัว เนยจดรายละเอียดสิ่งที่ควรระวังใส่ไว้ในสมุดประจำตัวลูกแล้ว ฝากพี่ธามอ่านด้วยนะ เวลานอนพี่ธามกอดลูกด้วยนะ ลูกชอบให้กอดถึงจะหลับสนิท เนยรบกวนพี่ธามมากไปไหมคะ
สุดท้ายนี้เนยอยากจะบอกว่า เนยขอโทษสำหรับความผิดทุกอย่างที่ทำไว้กับพี่ ยกโทษให้เนยด้วยนะคะ]
มือแกร่งวางมือถือลงข้างตัวก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ
ไม่มีคำตัดพ้อหรือต่อว่า มีเพียงข้อความขอโทษ อภัสราขอโทษเขาซ้ำๆ เพราะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเธอ ตาคู่คมมองมือถืออีกครั้ง เธอคงตั้งเวลาส่งเมล เพราะเขาได้รับมันหลังจากที่เธอจากไปแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ