นับดาวหยิบกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินตามเขาออกจากห้อง ภายในบริษัทยังมีพนักงานนั่งทำงานอยู่ประปรายต่างก็มองมายังเจ้านายเป็นตาเดียวกัน นับดาวได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนไปให้
เธอเดินตามเขามาจนถึงลานจอดรถทว่าจู่ๆ เขากลับหยุดเดินกะทันหันพร้อมทั้งหันมาจองเธอเขม็ง
“คุณ”
“คะ?”
“ผมมีธุระด่วน” เขาเน้นคำพร้อมยิ้มร้าย
“ ! “
“คุณกลับเองแล้วกัน” เขาบอกหน้าตายไม่สนใจคนตรงหน้า
นับดาวนิ่งงันคิดไม่ถึงว่าเขาจะแกล้งทิ้งเธอให้กลับเองทั้งที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่คุ้นเคยกับเส้นทางที่นี่
“คุณณัฐฉันกลับไม่ถูก...” กว่าเธอจะเอ่ยออกมาได้เขาก็ขับออกรถไปไกลแล้ว นับดาวทำได้เพียงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างยอมรับในโชคชะตาก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปยังสำนักงานเพื่อเดินออกประตูหน้า