แต่เป็นเพราะอุบัติเหตุในการแสดงฉากบู๊ สลิงดันมาขาดพลาดตกตึกชั้นสิบ
นางคิดว่าตัวเองคงจะตายไปแล้วหากไม่รู้สึกเจ็บขึ้นมาบริเวณหน้าอกเหมือนกำลังถูกอะไรแทง
และความบรรลัยก็เกิดเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา นางกำลังถูกธนูดอกหนึ่งปักคาอยู่
พร้อมกับเสียงรบอันฮึกเหิมดังก้องไปทั่ว
นั่น....เป็นจุดเริ่มต้นของการเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่งของแคว้นอะไรก็ไม่รู้ในหลายพันปีก่อน
และเป็นจุดเริ่มต้นของการตกเป็นทาส (?) ชนเผ่านอกด่านหย่าหลีที่มีหัวหน้าโรคจิต
เอะอะก็ลากขึ้นเตียง!
-----------------------------
"ปล่อยข้า!"
หลี่ฮุ่ยเหอพยายามถดกายหนีทั้งๆ ที่ร่องรอยจากการถูกไม้ขนาดใหญ่ทุบตีเข้าเต็มแรงนั่นทำให้หลังของนางปวดเมื่อยจนแทบไม่อยากขยับกาย นางอยากจะตายให้พ้นๆ ไปเสีย แต่ร่างกายนี้กลับถึกทนสมกับเป็นนักรบจริงๆ!
หานอู๋เซ่อจ้องมองร่างของนางที่สั่นสะท้านราวกับลูกนก ถึงแม้ดวงตาของนางจะคลอไปด้วยหยดน้ำ ทว่ากลับแฝงไปด้วยความคับแค้นใจ
เขาผิดเองที่ปล่อยให้คนพวกนั้นกลั่นแกล้งนางมากเกินไป
"เจ้าต้องใส่ยาพวกนี้เสียก่อน อาการจะได้ทุเลา"
ชายหนุ่มก้าวเดินเข้าไปหา พยายามปลดเสื้อของนางออกในขณะที่อีกฝ่ายขัดขืนเต็มแรง หากเขาสามารถปลดอาภรณ์ของนางได้ เขาก็จะรู้ว่านางไม่ใช่บุรุษ!
"หย่าหลิงเต่า...ท่านกระทำเช่นนี้ มิกลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าท่านชอบผู้ชายด้วยกันหรือ"
คนฟังเค้นเสียงหัวเราะในลำคอ ดวงตามืดมนประกายแสงอันน่าหวาดกลัว
"เจ้าคิดว่าเจ้าจะหลอกข้าได้นานเพียงใดกัน"
ประโยคนั่นทำให้หลี่ฮุ่ยเหอชะงัก มือทั้งสองสั่นคลอนไปหมด มองดูร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาหาอย่างคุกคาม เพียงเสี้ยววินาทีร่างนั้นก็เข้ามาแนบชิด พันธนาการมือทั้งสองข้างนางไว้เสียแล้ว!
"ท่านจะทำอะไร"
"เจ้าเสแสร้งตบตาข้า ออกอุบายให้ข้าไว้ใจเจ้าจนกระทั่งทำให้คนของข้าต้องตกเป็นเชลยศึก ถูกทรมานจนสิ้นใจกี่มากน้อยรู้หรือไม่"
คำพูดของเขาช่างเสียดแทงลงไปในหัวใจของหญิงสาวราวกับกำลังถูกมีดกรีดลงช้าๆ เป็นเพราะความโง่เขลาของนางทำให้ผู้คนบริสุทธิ์ถูกฮ่องเต้ทรมานอย่างเหี้ยมโหด ต่อให้นางสาบานต่อเทพเทวดาองค์ใด หานอู๋เซ่อก็ไม่มีวันเชื่อนาง!
"ท่านจะให้ข้าชดใช้อย่างไร"
"พิสูจน์สิว่าเจ้ามิได้รู้เรื่องพวกนั้นแม้แต่น้อย" น้ำเสียงเข้มขึ้นพร้อมกับมือหยาบเชยคางของนางขึ้น แววตาเต็มไปด้วยเปลวไฟ "พิสูจน์ว่าเจ้ามิได้เห็นชอบกับการกระทำของแคว้นเล่อเหยียน ต่อจากนี้เจ้าจะเป็นคนของข้า เป็นคนของเผ่าหย่าหลี"
