“มาเป็นของเรามั้ย เราให้คุณได้ไม่น้อยกว่าพ่อเราหรอก”
โปรย....
เมียเก็บของพ่อ ที่ตอนนี้กลายเป็นเมียเก็บของฉัน!
ผ้าแพร อายุ 22 ปี
นักศึกษา คณะเศรษฐศาสตร์ ภาคอินเตอร์ ของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองหลวง
พันไมล์ อายุ 18 ปี
นักเรียนโรงเรียนนานาชาติชั้นปีสุดท้าย ทายาทนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์
เรื่องย่อ.................
“มาเป็นของเรามั้ย เราให้คุณได้ไม่น้อยกว่าพ่อเราหรอก” พันไมล์กอดอกคุยกับหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่บนรถคันหรู ที่คนขับรถของบ้านเธอกำลังนำพายานพาหนะดังกล่าวแล่นออกจากที่แห่งหนึ่ง
“พี่ไม่เข้าใจ” ผ้าแพรขมวดคิ้ว
“อย่าคิดว่าเราไม่รู้ว่า พ่อเราพาเธอเข้าบ้านในฐานะอะไร” พันไมล์ไม่มองหน้าผู้ฟัง
“พี่เป็นลูกบุตรธรรมคุณอาภิวัฒน์ มีศักดิ์เป็นพี่สาวของเธอนะ” ผ้าแพรพูดอย่างมีมารยาท แม้ในใจออกจากรำคาญท่าทีเย่อหยิ่งลูกสาวอาภิวัฒน์เหลือเกิน
“อย่ามาทำเป็นเรื่องยาก ทำให้มากความเลยน่ะ เรารู้หรอกนะ คุณมันแรดขนาดไหน”
สวัสดีค่ะ มาพบกับเรื่องใหม่ของไรท์นะคะ อีกเรื่องยังไม่ทันได้กี่ตอน เรื่องใหม่ก็ออกมา ฮ่า ๆ ๆ อยากเขียนคู่กันไปค่ะ เพื่อที่ตัวไรท์เองจะได้รู้สึกว่า ตัวเองมีอะไรที่ต้องทำ นอกจากนี้ มันเป็นนิสัยด้วยมั้งคะ ของไรท์น่ะ ถ้าลองสังเกตดู ไรท์ชอบเขียนควบคู่กันไปสองเรื่อง บางทีการเขียนเรื่องเดียวหัวมันจะไม่ไบร์ท (พูดไปนั่น ฮ่า ๆๆ)
ฝากติดตาม เรื่องนี้ด้วยนะคะ ชื่อเรื่องอาจจะดูเสี่ยว ๆ เฉิ่ม ๆ ไปนิด แต่คิดว่าทุกคนน่าจะชอบ ขอเกริ่นไว้ก่อนว่า มีหลากหลายครบทุกรสชาติ ฝากด้วยค่ะ #เมียเก็บของพ่อ #พันไมล์ผ้าแพร
