เพราะพ่อไม่ยอมรับว่าเป็นลูกเพียงเพราะแม่ของเธอเป็นสาวใช้ในบ้าน กาสะลองจึงถูกเลี้ยงดูมาในสถานะคนใช้ ถูกโขกสับโดยเมียพ่อและพี่สาวต่างแม่ จนกระทั่งผู้ชายที่ชื่อปัณณธรปรากฏตัวขึ้น.
"คุณกำลังขาดสติเหมือนคืนนั้น"

"ไม่!!! "
กาสะลองร้องห้ามจนสุดเสียงเมื่อมือหนากระชากเสื้อชั้นในของเธอออกพร้อมดูดเม้มปรายถันสีชมพูที่ชายหนุ่มรู้สึกว่ามันเอิบอิ่มเต็มไม้เต็มมือกว่าแต่ก่อน ในขณะที่มือหนาอีกข้างกำลังบีบเค้นทรวงอกอิ่ม แต่ทว่า....
"นี่มัน! " ปัณณธรชะงัก แล้วมองสิ่งที่เห็นตรงหน้าด้วยความตกใจเพราะมีน้ำนมไหลออกมาจากเต้าถันที่ตัวเองข่มเหงอยู่.
"เธอมีลูก...? " คราวนี้ปัณณธรได้รู้แจ้งเห็นจริงกับตาแล้ว ในขณะที่กาสะลองเมื่อได้โอกาสก็รีบผลักคนใจร้ายออกและเก็บเสื้อที่หลุดลุ่ยของตัวเองมาบดบังท่อนบนที่เปลือยเปล่าไว้โดยฝีมือของเขา.
"ก็ฉันบอกคุณไปแล้วนี่คะว่าฉันกำลังมีน้ำนม" กาสะลองพูดย้ำกับเขาอีกครั้งพลางเขยิบตัวหนีเพราะกลัวปัณณธรจะเปลี่ยนใจมาทำอะไรเธออีก .
ในขณะที่ปัณณธรยังอึ้งอยู่เรื่องที่หญิงสาวมีลูกน้อยอยู่จริงตามที่หญิงสาวพยายามบอก แล้วจู่ๆ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนหลังจากที่ตกใจอยู่นานโดยมีสายตาของกาสะลองจ้องมองอยู่ด้วยความระแวงจนกระทั่งปัณณธรใส่เสื้อที่ตัวเองถอดอยู่ออกแล้วโยนใส่ตัวหญิงสาว.
"ใส่ซะ" พูดจบเขาก็เดินออกไปจากกระท่อมทันทีโดยไม่ลืมล็อคประตูขังเธอไว้ให้หญิงสาวอาศัยอยู่ในกระท่อมร้างนี้เพียงลำพัง กาสะลองก็ร้องไห้โฮออกมาทันทีเมื่อพ้นหลังคนใจร้ายไป สุดท้ายเธอก็หนีชีวิตที่บัดซบนี้ไม่ได้จริงๆ
"ภูผาลูกแม่...." ป่านนี้ลูกของเธอจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้.