“ ..”เสียงคุยโทรศัพท์ของสามี ทำให้โรสราค่อยๆ ลืมตา
เธอพยายามลุกจากเตียง
เป็นเวลาเดียวกับที่เขาหันมาพอดี
“เพราะเธอ”เก่งกล้าเดินมาเผชิญหน้ากับนางแพศยาในสายตาเขา
“ ..”โรสราเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ
เรื่องอะไรอีก
ทุกอย่างเขาโทษมาที่เธอเสมอ
“นาวหายไปเพราะเสียใจที่ฉันแต่งงานกับเธอ”เก่งกล้าแค้นใจ
เขายื่นมือไปบีบคอผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ราวกับปรารถนาจะสังหารเธอให้ตาย
“ถ้าคนรักฉันเป็นอะไรไป ..เธอจะต้องรับผิดชอบ”เก่งกล้าสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันจะทำให้เธออยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น ..คอยดูแล้วกัน”
เขาปล่อยมือ
ทันใดนั้น ร่างของเธอก็ทรุดฮวบลงเพราะหมดแรง
“อักๆ”โรสราหอบหายใจเข้าออกแรงๆ เพื่อเอาอากาศเข้าไปทดแทนช่วงเวลาที่โดนเขาบีบคอ จนแทบหายใจไม่ออกก่อนหน้านี้
“เลิกสำออย อย่ามาทำตัวอ่อนแอ ..ฉันไม่แพ้ทางเธอหรอก”เก่งกล้ามองร่างของอีกฝ่ายที่กำลังสั่นสะท้านราวกับคนเพิ่งจะเฉียดผ่านความตาย
“ ..”เขาคุกเข่านั่งลงเพื่อเผชิญหน้ากัน
มือของเขายื่นมาบีบคางเธอแน่น
ส่งผ่านความเกลียดชังผ่านแรงมือที่สัมผัสใบหน้านุ่มนิ่มนั้น
“ถ้าเธอปฏิเสธการแต่งงาน ..ก็คงไม่ต่องมาตกอยู่ในสภาพนี้”เก่งกล้ามองสบตาโรสรา
“ ..”เธอน้ำตาเอ่อ
“แต่ก็อย่างว่า พวกเธอเข้าตาจน ก็เลยต้องอดทนสินะ”เขากระตุกยิ้มเหี้ยมโหด “งั้นก็ทนต่อไปแล้วกัน ฉันจะรอดูว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำ”
เก่งกล้าลุกยืน แล้วเดินออกจากห้องไป
“ ..”โรสราน้ำตาไหลด้วยความปวดใจ มองตามร่างของสามีด้วยความเสียใจ
