มุกดาตกหลุมรักมาเฟียที่เคยช่วยชีวิตเธอไว้ แต่เพราะความเย็นชาและความใจร้ายของเขา เธอจึงยอมตัดใจแล้วหนีไปคลอดลูกเองที่เมืองนอกและไม่ยอมกลับมาอีกเลย จนวันหนึ่งครอบครัวของเธอเกิดเรื่อง มุกดาจึงต้องกลับมาอย่างกระทันหันและมีความจำเป็นต้องเอาลูกสาวไปฝากพ่อของลูกให้ช่วยเลี้ยงชั่วคราว งานนี้มาเฟี้ยถึงกับอึ้งแด..ก เดิกมาไม่เคยเลี้ยงเด็ก ลูกสาวของเขาดันร้ายเหมือนพ่อซะอีก
...............................................................
ครูซเดินตรงไปที่ลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานของตัวเอง เด็กน้อยรีบเดินตามพ่อต้อย ๆ
“คุงพ่ออุ้มหน่อย”
“มีขาก็เดินเอง”
“แต่มันสั้นมาก เดินม่ายทัน”
มิรินพูดพรางก้มมองขาของตัวเองสลับกับขาของพ่ออย่างข้องใจ ว่าทำไมมันถึงได้ต่างกันมากขนาดนี้ หนูน้อยทำตาแป๋วยกแขนขึ้นทั้งสองข้างแล้วส่งสายตาออดอ้อนให้อุ้ม
“ฉันไม่อยากอุ้มคนแคระ ถ้าเดินไม่ทันก็วิ่ง”
“ไม่ใช่คนแคระสักหน่อย เป็นสโนไวท์ตอนเด็กต่างหาก...ฮึ”
“งั้นสโนไวท์แคระก็รีบๆ เดิน”
“วิ่งม่ายไหวแล้ว คุงพ่ออุ้มหน่อยนะ”
“....” ชายหนุ่มยังนิ่ง
“จะฟ้องคุงแม่!”
“คิดว่าฉันกลัวแม่เธอหรือไง”
มาเฟียหนุ่มจำใจอุ้มหนูน้อยขึ้นมาด้วยแขนข้างเดียว แล้วก้าวเข้าลิฟต์ไปโดยไม่ได้พูดอะไร มิรินก็เกาะครูซไว้แน่นเหมือนกลัวพ่อหาย ลูกน้องที่เดินตามหลังมองหน้ากันอย่างงุนงง นี่ขนาดไม่กลัวแต่รีบอุ้มอย่างไว
