‘หม่อมราชวงศ์หญิงกชกรจรัสศรี’ หรือ ‘หญิงก้อย’ สาวน้อยอายุเพียง 18 ปี แต่จำใจต้องแต่งงานกับชายแก่คราวพ่อเพื่อช่วยปลดหนี้สินของบิดา แม้จะแอบพึงใจ ‘นายเด่น’ บ่าวในเรือนที่เป็นเพื่อนรู้ใจสมัยเด็กก็ตาม
ถึงจะไม่ใช่ชีวิตที่ปรารถนา แต่เมื่อตกแต่งถูกต้องตามประเพณี เธอจึงปล่อยวางทุกสิ่งแล้วตั้งใจจะเป็นภรรยาที่ดีให้ได้ ทว่าสามีแก่ยังอุตส่าห์บ้าตัณหามีเมียบ่าวเสียเต็มเรือน อีกทั้งยังเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวคิดละโมบจนทำให้พี่ชายของเธอเกือบต้องโทษแผ่นดิน
หญิงสาวจะทนทุกข์อยู่กับคู่ชีวิตเช่นนี้ได้อย่างไร จะมีหนทางใดไหนเล่าที่จะหนีจากความบีบคั้นนี้แล้วไปใช้ชีวิตอย่างที่ใจต้องการ
*******
“นี่ๆ นังช้อย เห็นทีวังนี้จะมีงานใหญ่”
“งานอะไรนังเยื้อน”
“ก็งานแต่งงานของคุณหญิงน่ะซี”
“คุณหญิงท่านไหนกัน”
“เอ...ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่เห็นว่าตกลงกับแม่สื่อที่มาดูตัวแล้วนะ เห็นว่าทางบ้านเจ้าบ่าวพอใจอย่างมาก อยากจะตกแต่งเสียวันนี้พรุ่งนี้เลยทีเดียว”
“ขนาดนั้นเชียวรึนังเยื้อน แล้วตกลงเป็นคุณหญิงท่านไหนล่ะ”
“เอ...ถ้าจะให้ฉันเดา ก็ต้องเป็นคุณหญิงกุ้งหรือไม่ เธอเป็นคุณหญิงคนโตนะ ต้องแต่งก่อนน้องสิ เอ...หรือจะไม่ใช่ เพราะคุณหญิงเก๋ก็งาม ส่วนคุณหญิงแก้มก็ช่างเจรา คุณหญิงก้อย...เธอเพิ่งจะสิบแปด หม่อมไฉไลคงยังไม่ให้ออกเรือนกระมัง”
“ปัดโธ่...นังเยื้อน ฉันก็นึกว่าหล่อนจะรู้ ว่าแต่เจ้าบ่าวเป็นใครกันรึ”
“เจ้าบ่าวนะรึ นอกจากจะเป็นพระนาหมื่นแล้ว ยังร่ำรวยระดับเศรษฐีคนจีนเชียวนาจะบอกให้ คุณหญิงท่านไหนแต่งไป นับว่าตกถังข้าวสารถังใหญ่ คงได้สุขสบายไปตลอดชีวิต”
“แล้วมันใครกันล่ะวะ”
“ก็ท่านเจ้าคุณ พระยาธนบดีอย่างไรเล่า”
“พระยาธนบดี ที่มีกิจการท่าเรือ มีบ้านใหญ่โตอยู่ตรงท่าน้ำอย่างนั้นรึ”
“ใช่ๆ”
“พระยาธนบดี พ่อหม้ายที่เคยมีเมียเป็นคุณหญิงแต่ก็สิ้นไปสิบกว่าปีแล้วนั่นน่ะรึ”
“อืม...ใช่”
“พระยาธนบดี ที่เล่าลือกันว่ามีเมียบ่าวเต็มเรือนอย่างนั้นน่ะรึ”
“ก็...ใช่กระมัง”
“พระยาธนบดี ที่แก่คราวพ่อของพวกคุณหญิงอย่างนั้นน่ะรึ! นังเยื้อน!”
