Demon สัตว์อสูรจอมราชันย์
แฟนตาซี-ไซไฟ
Demon สัตว์อสูรจอมราชันย์
แฟนตาซี-ไซไฟ
SilverSoar
นาตาลี บลูมมิง หญิงสาวมัธยมปลายผู้ใช้ชีวิตเรียบง่าย ได้พบกับเด็กหนุ่มลึกลับริชาร์ด โซอาร์ที่พาเธอเข้าไปพบกับเหตุการณ์ประหลาด และเรื่องราวลึกลับพิสดารที่โยงใยไปถึงความเป็นตายของมนุษยชาติ เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อนาตาลีและเพื่อนๆ ได้ตามนักเรียนใหม่เข้าไปในอาคารร้างแห่งหนึ่งและได้พบกับปีศาจเด็กทารกที่น่าสะอิดสะเอียนซึ่งเป็นจุดพลิกผันชะตาชีวิตของพวกเธอให้พบเจอกับเรื่องราวแปลกประหลาดสุดคาดคิดเมื่อภายในหนึ่งวันถัดมาก็ได้เกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นในโรงเรียนมัธยมปลายที่นาตาลีเรียนอยู่ และนั่นทำให้นาตาลีต้องเข้าไปพัวพันกับนายตำรวจหนุ่มฟิลิป โซอาร์ที่มีนามสกุลเดียวกันกับเด็กหนุ่มลึกลับ แลเธอก็ต้องประหลาดใจมากไปกว่านั้นเมื่อได้พบว่าฆาตการที่แท้จริงแล้วเป็นสัตว์ประหลาดที่มาสิงสู่อยู่ในร่างมนุษย์ แต่พวกเธอก็ถูกช่วยไว้โดยเด็กหนุ่มลึกลับริชาร์ด โซอาร์ ถัดมาอีกไม่กี่วันนาตาลีก็หายตัวไปจากโรงเรียน ทิ้งปมปริศนาไว้ให้เพื่อนของเธอต้องมาไขกุญแจเปิดกล่องความลับอันน่าสะพรึงกลัว ฟิลิป โซอาร์ ตำรวจหนุ่มไฟแรงสังกัดกองฆาตกรรมปริศนาที่ตามสืบคดีสัตว์ประหลาดDemonที่ปรากฏขึ้นในเมืองที่เขาอยู่ ต้องตกไปอยู่ท่ามกลางการต่อสู้ของกลุ่มคนลึกลับ สัตว์ประหลาด และมนุษย์ต่างดาว ฟิลิปพบว่าน้องชายของเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ต่อสู้เพื่อแย่งชิงมัน วิทยาการที่ถูกลืม สิ่งที่มนุษย์ต่างดาวต้นกำเนิดมนุษย์โลกได้ทิ้งเอาไว้ อาเธอร์ จอนสตัน เพื่อนชายในกลุ่มของนาตาลี ได้เริ่มต้นสืบค้นเรื่องราวทั้งหมดหลังจากที่เพื่อนในกลุ่มของเขาเริ่มหายตัวไปทีละคนสองคน แต่สิ่งที่เขาค้นพบกลับเป็นความลับที่ถูกปิดบังมาโดยตลอด เขาจะทำอย่างไร เมื่อได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเบื้องหลังการทำสงครามของมนุษย์โลกถูกชักใยโดยองค์กรลึกลับที่มีอายุยาวนานนับหมื่นปี ขณะที่กำลังไขปริศนาไปเรื่อยๆ อาเธอร์ก็เริ่มพบว่าพ่อของเขาที่หายตัวไปหลายปีนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น และตอนนี้อาเธอร์กำลังถูกตามล่าทั้งจากตำรวจและปีศาจจากองค์กรลึกลับ อาเธอร์ยิ่งหนึจากการตามล่าขององค์กรลึกลับมากเท่าไรความจริงที่ถูกซ่อนเร้นก็ยิ่งถูกเปิดเผยมากเท่านั้น ความลับที่ว่ามนุษย์ชาตินั้นถูกสร้างขึ้นโดยฝีมือของมนุษย์ต่างดาว! ความลับของวิทยาการที่ถูกลืม
  • 13 ตอน
  • 2,880
นิยายโดย
  • 0 คนติดตาม
บทนำ

Prologue


ฉันยังไม่ตาย…


เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วทุกบริเวณ เสียงปืนสาดกระสุน ดังประสานไปกับเสียงร้องกรีดครวญของผู้คน เป็นบทบรรเลงเพลงโศกนาฏกรรมแห่งสงคราม

ท่ามกลางเมืองซึ่งได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติและสงคราม

ภายใต้อาคารเรียนแห่งหนึ่งที่บางส่วนได้ถล่มลงมาเพราะแรงระเบิด มีร่างกายซึ่งเต็มไปด้วยบาดแผลของหญิงสาวคนหนึ่งนอนราบไปกับพื้นที่ถูกทับถมด้วยเศษซากเพดาน


" ฉันต้องไม่ตาย"

เศษหินเศษปูนกลิ้งตกจากร่างของเธอเมื่อหญิงสาวพยายามลุกยืนขึ้น...แต่มันกลับไม่สำเร็จ เธอจึงทรุดร่างเอนตัวลงกับพื้นเพื่อหลับตาทำสมาธิเรียกพละกำลังให้ฟื้นคืนกลับมา


เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง...เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังแว่วกระทบโสตประสาท และมันดังชัดเจนพอที่จะจำแนกได้ว่าเป็นเสียงฝีเท้าของคนเพียงคนเดียว…เธอลืมตาขึ้นสำรวจมองไปรอบๆ ห้อง มันเป็นห้องทรงแปดเหลี่ยมขนาดใหญ่ที่อาจจะเคยหรูหรา และสวยงามไม่น้อยก่อนจะพังทลายด้วยแรงระเบิด

"ต้องรีบซ่อนตัว" เธอคิดพร้อมกับตั้งสติรวบรวมสมาธิผ่อนคลายสภาพจิตใจ แล้วใช้เรี่ยวแรงที่ยังเหลืออยู่นำพาร่างกายที่บาดเจ็บไปซ่อนตัวในตู้เหล็กข้างทางเข้า

ตูม !!!

เสียงระเบิดดังขึ้นภายในไม่กี่วินาทีหลังจากที่เธอซ่อนตัวเสร็จ เศษไม้เนื้อดีที่เคยเป็นประตูกระจายว่อนพร้อมกับเงาร่างสายหนึ่งที่พุ่งทะยานเข้ามาในห้อง ผู้มาเป็นชายสวมชุดคลุมสีดำยาวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เพราะความมืดทำให้มองใบหน้าเขาได้ไม่ชัดเจนนัก แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ลอดผ่านหน้าต่างห้องเข้ามาก็ไม่ช่วยให้เธอมองเห็นรายละเอียดของชายผู้มาได้ชัดเจนขึ้นเท่าไร

ชายชุดคลุมดำเดินสำรวจไปรอบๆ ตั้งแต่กระจกหน้าต่างที่แตก เพดานที่ถล่มลงมา…จนมาหยุดยืนหันหลังให้เธอที่กลางห้อง

"รอยเลือด!!" หญิงสาวฉุกคิด เมื่อมองเห็นทางเลือดลากยาวมาจนถึงบริเวณที่เธอซ่อนตัว หญิงสาวตื่นตระหนกจนชีพจรเต้นรัว มันดังชัดเจนจนนับครั้งได้

ทันใดนั้น! เธอก็ได้รับรู้ถึงจิตสังหารที่น่าตระหนกที่แผ่พุ่งออกมาจากคนชุดคลุมดำ

"มัวหลบอยู่ทำไม รีบๆ ทำให้มันจบเถอะ" คนชุดคลุมดำพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไร้ความรู้สึก

มันล้วงปืนออกมาจากชุดคลุมสีดำสนิทก่อนจะหันหน้ามายังตู้เหล็ก หญิงสาวตื่นเต้นจนแทบจะหยุดหายใจเมื่อมองลอดผ่านรูตู้เหล็ก มันยื่นแขนยกมือเล็งปากกระบอกปืนดำหม่นมายังศีรษะของเธอราวกับมองเห็นก่อนจะเผยอปากพูดออกมา

" สงครามไม่เคยให้ความสุขแก่ใคร"

ทันทีที่พูดจบ แสงอาทิตย์ก็ส่องลอดหน้าต่างเผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มชุดคลุมดำ ใบหน้าที่ปรากฏต่อสายตาของหญิงสาวทำให้เธอถึงกับตื่นตะลึง นาตาลีผลักประตูตู้เหล็กที่ซ่อนตัวออกมาด้วยความยินดี

" นาตาลี...ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเธอ" ชายชุดคลุมดำพูดขึ้น ใบหน้าภายใต้หมวกคลุมเผยให้เห็นถึงริมฝีปากที่กำลังเผยอยิ้ม

หญิงสาวยิ่งไม่คาดฝันว่าจะได้พบกับคนที่เธอคิดว่าต้องสูญเสียไปแล้วตลอดกาล น้ำตาแห่งความดีใจไหลรินออกมาจากดวงตาคู่งาม แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากไถ่ถามเรื่องราว ชายหนุ่มก็พูดขึ้นก่อน

" น่าเสียดายที่เธอเป็นคนขององค์กรนั้น...ลาก่อน นาตาลี "


แล้วชายชุดคลุมดำก็ลั่นไก