“อาซา ข้าก็เคยพูดกับเจ้าเรื่องนี้แล้วว่าข้าทำดีกับเจ้าได้ แต่อย่าหวังอะไรจากข้า เพราะสตรีที่ข้ารักมีเพียงชายาของข้าผู้เดียวเท่านั้น ไม่มีสตรีหน้าไหนสามารถมาแย่งชิงตำแหน่งของนางในหัวใจข้าได้”

คำตอบชัดถ้อยชัดคำทำให้นางต้องข่มกลั้นน้ำตาแห่งความอัปยศเอาไว้

“แล้วลูกเล่า เด็กในท้องของข้าคนนี้ ท่านรักเขาเทียบเท่าลูกๆ ทั้งสี่คนของท่านได้ไหม”

“ข้าจะให้ความเอ็นดูแก่เขาแน่นอนอาซา”

“ท่านตอบไม่ตรงคำถาม ข้าถามว่าท่านจะรักเขาไหม”

“...จะให้ข้ารักเขาเหมือนลูกๆ ที่ข้าตั้งใจทำให้เกิดได้อย่างไร”

“ท่าน...” น้ำตาที่ข่มกลั้นไหลพราก เขาไม่รักนางก็พอจะเข้าใจเหตุผลของเขาอยู่ แต่ทำไมเขาไม่เสแสร้งตอบให้ดีกว่านี้หน่อยเล่า “ใจร้ายกับลูกเกินไปแล้ว”

“ข้าก็บอกเจ้าแล้วว่าจะให้ความเอ็นดูกับเขา ข้าไม่ได้บอกว่าจะเกลียด จะไม่ใส่ใจเขาสักคำ”

“แต่ข้าต้องการให้ท่านรักเขาบ้าง จะมากหรือน้อยก็ให้รู้สึกว่ารัก ท่านให้เขาไม่ได้เลยหรือ”

“คงไม่ได้หรอกอาซา ข้าไม่ใช่คนเสแสร้งเจ้าก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วนะ” ครั้งแรกที่เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาบนเตียงพร้อมนางในสภาพที่เปลือยกายด้วยกันทั้งคู่ ตอนนั้นเขาตกใจมาก แม้ภายในใจจะโต้แย้งว่าไม่เป็นความจริง แต่หลักฐานที่ประจักก็ทำให้เขาต้องยอมรับ