“และแย่หน่อยที่เด็กใหม่เราก็สดใหม่พอๆ กับยัยนกน้อย คงต้องอยู่อีกสักปีสองปีถึงจะจับปืนสู้หมาป่าเอเลี่ยนพวกนี้ได้”

“ถ้าพวกเขายังอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปน่ะนะ” น้ำผึ้งว่า เธอเองได้เห็นคนมากมายที่มายังดาวอโยธยาเพื่อเก็บเงิน เนื่องจากรายได้ที่สูงกว่าค่าแรงงานปกติของดาวเคราะห์น้อยถึงสองเท่า แม้จะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม แต่ก็นั่นแหละ ส่วนใหญ่แล้วไม่มีใครอยู่นานนักหรอก อยู่เพียงไม่กี่ปีก็กลับดาวอังคารไม่ก็ดาวโลกเมื่อหมดสัญญาจ้าง

มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ตั้งใจจะลงหลักปักฐานบนดาวดวงนี้ตลอดชีวิต ด้วยเหตุผลนานัปการ ทั้งไม่มีที่ไปบ้าง หรือหนีจากดาวบ้านเกิดตัวเอง ไม่ก็ชุมชนดาวเคราะห์น้อยมาเพื่อชีวิตที่ดีกว่า แน่นอนว่าคนเหล่านั้นไม่มีอะไรจะต้องเสียอีกต่อไป

ซึ่งพวกเขาส่วนใหญ่ก็อาศัยอยู่เพราะไม่มีที่จะไป อีกทั้งยังไม่มีครอบครัวเหลืออยู่ แต่กับเด็กๆ หน้าใหม่จากสถานีที่สอง ส่วนใหญ่ก็คงอยู่ตามสัญญาจ้างก่อนจะกลับไปหาครอบครัวอยู่แล้ว

ช่วงยุคศตวรรษที่ 23 ที่ผ่านมานั้น เทคโนโลยีอวกาศได้ก้าวหน้าไปอีกหนึ่งขั้น เมื่อชาวโลกและนิคมดาวอังคารภายใต้การดูแลของสหประชาชาติ ได้ค้นพบวิธีการสร้างประตูเชื่อมต่อระบบ FTL (Faster Than Light) เพื่อก้าวไปสู่ยุคการสำรวจระบบสุริยะอื่น หมายจะหาดาวอาณานิคมเพื่อใช้ในการเก็บเกี่ยวทรัพยากรแทนที่โลกและระบบสุริยะเดิม ที่บัดนี้เริ่มร่อยหรอลงทุกขณะ

หลังจากที่เครือจักรภพไทยได้รับสิทธิ์ในการครอบครอง และวิจัยดาวอโยธยาเพื่อหาแหล่งทรัพยากรอาหารใหม่หลังจากปีค.ศ. 2347 เป็นต้นมานั้น ชาวสถานีวิจัยที่สองแห่งเขตหิมพานต์พนาลัย ที่เพิ่งเข้ามาแทนทีมเดิมที่ตายยกสถานี ก็ต้องสานต่องานวิจัยเดิม ไปจนถึงค้นหาความลับของดาวดวงนี้ ที่ยังไม่มีใครล่วงรู้มาก่อน...

รวมถึงความลับของ หัวใจ ที่ทุกคนเก็บงำเอาไว้อยู่ด้วย

​

(It's not easy to be in the new Terra...)

ฝากซีรี่ส์นิยาย Slice of Life สายไซไฟสายอวกาศ ดาวอาณานิคม และน้ำจิ้มซีฟู้ด(?)ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ ><

​