คำโปรย

เขาคือคู่หมั้นที่ไม่ว่าชาตินี้ยังไงก็ไม่มีทางเกี่ยวดองหรือญาติดีกันได้เป็นอันขาด สาเหตุเพราะร่างเดิมของนางเคยทำคดีเอาไว้อย่างใหญ่หลวง นั่นคือวางยาปลุกกำหนัดอีกฝ่าย! ถึงแม้เขาจะไม่เป็นอะไรก็ตาม

'นี่มันชีวิตนางร้ายที่แท้ทรู ไม่ใช่ในนิยาย หรือในซีรี่ย์จีนที่เธอเคยดูเลยสักนิด แล้วเธอจะโดนฆ่าทิ้งไหมเนี่ยยย!'

นางรู้สึกระวังตัวเป็นอย่างมาก จึงเลือกที่จะหลีกหนีไม่พบกับเขา แต่ยิ่งห่างยิ่งเจอกับเขาบ่อย ราวกับโชคชะตาพยายามกลั่นแกล้ง

.

.

.

"น้องชายข้า เพิ่งกลับมาแท้ๆ เจ้าปล่อยให้ท่านพ่อรอได้อย่างไร"

ทั้งสองจ้องตากันได้ครู่นึง ก็มีเสียงเย็นชาปรกอกับรังสีอาฆาตของใครบางคนเอ่ยขึ้นมาจากทางด้านหลัง จนทำให้ทั้งสองหันไปสนใจบุคคลที่สามแทน

"ซานตี้คารวะเอ่อร์เก่อ ขออภัยด้วยข้าลืมเสียสนิท"

"..."

"เอ่อ ข้าคงต้องไปแล้ว หากยามว่าง..ข้าไปหารือเกี่ยวกับภาพวาดที่จวนเจ้าได้หรือไม่"

ก่อนไปชายหนุ่มก็ไม่วายหมุนตัวกลับมาหาคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทีที่ขัดเขินเหมือนไม่เคยมีสหายเป็นสตรีมาก่อน จนทำให้อีกฝ่ายที่ทำหน้านิ่งเผลอยิ้มอีกครั้ง

"ย่อมได้เจ้าค่ะ สหายข้า"

'น่ารักเสียจริงพ่อน้องชาย'

นางมองอีกฝ่ายเดินจากไปเรื่อยๆ หารู้ไม่ว่าหายนะอีกด้านนึงกำลังย่างกายเข้ามา

"เจ้าอย่าใช้รอยยิ้มและกริยาเยี่ยงนางมารจิ้งจอกนั่นกับน้องชายข้า!"

แม้จะเป็นประโยคที่ฟังดูราบเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยความแข็งกร้าวจนทำให้คนฟังถึงกับขนลุก แต่หาใช่กับนางไม่

"แต่ข้าหาได้ทำกับท่านไม่ จะทุกร้อนไปใย"

"ข้าขอเตือนเจ้าอีกครั้ง"

เขาพยายามข่มอารมณ์ในใจเพื่อไม่ให้เอื้อมมือไปบีบคอคนตรงหน้า

"จะทำอันใดข้าหรือเจ้าคะ ท่านแม่ทัพ"

นางเอ่ยถามอีกฝ่ายราวกับไม่สะทกสะท้านคำขู่ของเขาแม้แต่น้อย พร้อมกับจับจ้องร่างสูงที่ตอนนี้ เริ่มมีเส้นโทสะปูดออกมาจากขมับด้วยใบหน้าที่ไม่อาจคาดเดาได้

เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่คงอาจจะเป็นเพราะว่าเขากลัวน้องชายที่ใสซื่อจะโดนหญิงเจ้าเล่ห์ผู้นี้ยั่วยวนก็เป็นได้ และเขาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด

"หึ เจ้าแน่ใจรึที่มายั่วโทสะคนอย่างข้า"

"มิกล้า มิกล้า นี่ท่านคงไม่คิดจะฆ่าข้าในจวนของท่านหรอกใช่หรือไม่"

เมื่อนางกล่าวอย่างเย้ยหยัน แต่แล้วกิริยาของร่างสูงกลับแปรเปลี่ยนทันทีทันใด จากบึ๊งตึงกลายเป็นเริ่มกระตุกที่ริมฝีปากหนึ่งครั้ง ก่อนจะเริ่มโน้มร่างกายกำยำมาใกล้นาง แต่หญิงสาวยังคงจ้องตาหาได้ถอยหนีอีกฝ่ายไว้อย่างนั้น เพราะถึงยังไงบุรุษผู้นี้ก็ไม่กล้าทำอันใดตนเป็นแน่

เมื่อกิริยาไม่ตื่นกลัวของคนตรงหน้า ยิ่งทำให้ร่างสูงนึกสิ่งหนึ่งอยู่ในหัว

'เขาลืมไปได้อย่างไรว่านางเป็นสตรีที่ไร้ยางอาย'

ร่างสูงค่อยๆ เลื่อนใบหน้าไปพูดที่ข้างหูร่างเล็กเบาๆ ราวกับเป็นเสียงกระซิบไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้

"แน่นอนว่าข้าไม่อาจทำที่นี่ได้"

"..."

หึ นางเค้นขำเบาๆ ในลำคอ

"แต่ข้าสามารถฆ่าเจ้าบนเตียงได้ใช่หรือไม่"

"..."

หลินเฟยเซียนได้แต่เบิกกว้างแต่หาขยับกายได้ไม่ บุรุษผู้นี้ช่างเปล่งวาจาสองแง่ออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยได้ยังไงกัน

ไร้ยางอายยิ่งนัก!?

⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫

นี่เป็นนิยายเรื่องแรกอาจแต่งได้ไม่ดีพอเพราะไม่ค่อยรู้วัฒนธรรมโดยตรงและศัพท์ของจีนมากนักและแต่งตามใจตัวเองไม่อิงประวัติศาสตร์ใดๆ เน้นฮา อ่านแบบสบายๆ นะคะ

@สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ไปเผยแพร่ ไม่ว่าจะกรณีใดๆ ก็ตาม โดยไม่ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของผลงาน หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดทางกฏหมายตามพรบ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ผู้กระทำความผิดต้องได้รับโทษตามพระราชบัญญัติที่กำหนดไว้