ฤดูหนาวปีที่สิปแปด
เป็นช่วงเวลาที่ฉันทรมารที่สุดในชีวิต
มันคือการสูญเสียโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลยสักนิด
ไม่รู้เลยว่า…เขากำลังจะทิ้งฉันไป
…’รู้มั้ย…ฉันชอบเธอตรงไหน’
‘ตรงไหนล่ะ’
‘ฉันชอบตาสีเทาของเธอ…ชอบผมสีน้ำตาลเข้มของเธอ…ฉันชอบที่จะใช่เวลากับเธอ
นั้งข้างๆเธอ ร้องเพลงกับเธอ เล่นกีต้าร์กับเธอ อันที่จริง ให้ตาย' ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ…
‘นายรักฉันไหม’
‘โง่น่า เธอไม่รู้คำตอบหรือไง รู้มั้ย…ถ้าตอนนี้เธอไม่ใช้ผู้เยาว์…ฮ่าๆเราอาจแต่งงานกันไปกันไปแล้ว ถ้าเธออยากแต่งกับฉันอะนะ
‘ทำไมฉันจะไม่ยากแต่งกับนายล่ะ
‘เบิร์น…ฉันเป็นคนตัวเปล่า…บางทีฉันคิดว่า…เธอน่าจะได้เจอคนที่ดีกว่าฉัน
‘ไม่…เขา นายจะอยู่ข้างๆ ฉันใช่มั้ย…’
'ถ้าเธอต้องการ'
'ฉันต้องการ'
'ถ้าเช่นนั้น...ฉันสัญญาว่าจะอยู่กับเธอ'
นี่คือคำพู้ดของนายไม่ใช่หรือเจสแล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหนล่ะ...ทำไมนายไม่รักษาสัญญาที่ให้ไวกับฉัน
สิ่งที่เราทั้งคู่สร้างมันขึ้นมา นายจะโยนมันทิ้งเช่นเดียวกับที่ปล่อยให้ฉันทุกข์ทรมานแบบนี้หรือ
