ประกาศ: ถ้าเรื่องนี้ใช่แนวของคุณ กด'เก็บเข้าชั้น'เพื่อได้รับการแจ้งเตือนตอนใหม่ๆ ล่าสุด แล้วอ่านก่อนใคร
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากๆ สำหรับการกดส่งกำลังใจ, รีวิวหรือแชร์ครับ<3
[*พิเศษ ลงวันละ2ตอน หลัง20:00-22:00น. ประมาณ1สัปดาห์(เริ่มวันที่1 ก.ย. 65) อาจหยุดวันส-อา]
***ตัวนิยายมีการใช้คำที่เลียนแบบภาษาพูดของตัวละครโดยตรง , มีลักษณะการพูดที่ใช้คำไม่ถูกต้อง ไม่ชัดของตัวละครตามแต่ละบุคคลิกนิสัย เป็นจำนวนมาก หากนักอ่านท่านใดเคร่งเรื่องการใช้คำหรือภาษาที่ถูกต้องตามหลัก ต้องทนปรับตัวเอาหน่อยหรือผ่านเรื่องนี้ไปก่อนก็ได้ไม่ว่ากันครับ^^
ขอบคุณที่แวะเข้ามานะครับ<3
.
.
.
.
“สวัสดี ข้ามีนามว่า ทูมี กำลังตามหานาฬิกาพกเรือนหนึ่งอยู่ เจ้าพอจะเห็นมันบ้างรึเปล่า? ...
มันสามารถพาเจ้ากลับไปยังช่วงเวลาก่อนหน้านี้ได้นิดหน่อย แต่หากเจ้าคิดจะใช้มัน
ข้าขอเตือนว่าให้ระวังดีๆ เพราะถ้าหากเจ้าพลาดขึ้นมาล่ะก็
มันจะทำให้เจ้าหายไปจากจักรวาลที่มีเวลาเดินอยู่ไปตลอดกาล.....ถ้าเกิดเจ้าพบมันล่ะก็ บอกข้าด้วยล่ะ”
....................................................
‘สิงโต’ เด็กหนุ่มธรรมดาผู้ถือคติ “ไม่เอาตัวเข้าไปยุ่งกับเรื่องยุ่งยากเด็ดขาด” บังเอิญได้รับนาฬิกาพกเรือนหนึ่งจากชายชราปริศนา จึงทำให้ชะตาของเขาเปลี่ยนไป
‘พิมท์’ เด็กสาวผู้เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ซึ่งมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งในอดีตกับสิงโตอันถูกเก็บเป็นความลับมาเนิ่นนาน
และสองหนุ่มผู้เลื่องลือแห่งโรงเรียนมัธยมกาลไมตรีอย่าง ‘ขาล’ ผู้เป็นหัวหน้าของเหล่านักเรียนอันธพาลชื่อเสียงครองถิ่น และ 'แสง' คุณชายประธานสารวัตรนักเรียนอัจฉริยะผู้เข้าถึงได้ยาก...
ชะตาแบบไหนที่ทำให้พวกเขามาพบกัน?
อะไรคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง?
อาชญากรรมที่ไม่สามารถอธิบายได้
ความทรงจำที่หายไปเพราะการเล่นตลกของเวลา
การตามล่าอันลุ้นระทึกซึ่งจะมีที่สิ้นสุด?
...อะไรกำลังรอพวกเขาอยู่กันแน่?!
“ชะตาที่ไม่อาจหลีกหนี"
___________________________________________________
...บรรยากาศที่ฟ้าครึ้มเหมือนฝนจะตก กับสองสาวที่หยุดยืนดูหนุ่มท่าทางแปลกๆ ที่ตั้งใจทำอะไรซักอย่างอยู่ด้านหลัง เหงื่อของสิงโตที่เริ่มไหลเพราะความอบอ้าวของอากาศก่อนฝนจะตก สิงโตเอื้อมมือไปอย่างช้าๆ เพื่อกดกริ่งที่อยู่เหนือหัวตรงหน้าด้วยความสับสน
“ธ...เธอ นั่นเขาจะทำจริงๆ ใช่ไหม?”
“ชั้นว่าท่าไม่ดีแล้ว ได้ข่าวว่าคฤหาสน์หลังนั้นมีผีตาแก่อยู่ด้วยแหละเธอ”
“นี่เขาจะท้าทายเรื่องเล่าสยองขวัญในหมู่บ้านจริงๆ น่ะหรอ? ยังไม่มีใครกล้าเข้าไปซักคนเลยนะ”
“ไปกันเถอะแก เร็วเข้า!”
ผู้หญิงทั้งสองคนว่าแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งชายหนุ่มที่พยายามฝืนสามัญสำนึกตนเองเพื่อกดจะกริ่งนั้นอย่างเป็นผู้รับผิดชอบ
“นี่เราทำถูกรึเปล่าวะเนี่ย? ไม่ว่าเราจะทำหรือไม่ทำ เราก็ดูผิดอยู่ดีนี่หว่า แต่ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว อยากรู้มานานแล้วเหมือนกันว่าจะมีคนอยู่จริงๆ รึป่าว แต่...มันน่ากลัวสุดๆ ไปเลยแฮะ บรรยากาศแบบนี้มันอะไรกันเนี่ย?”
ดิ้งด่องง
ในที่สุดสิงโตก็กดกริ่งไปหนึ่งครั้ง แม้ว่าขาของเขาจะแข็งจนก้าวไม่ออกแล้วก็ตาม
“ท...ทำไปจนได้”
สิงโตค่อยๆ เอามือลง แล้วรอการตอบรับจากสัญญาณอะไรซักอย่าง แต่จนแล้วจนเล่าผ่านไปกว่าสามนาทีก็ยังไม่มีสัญญาณตอบรับจากอะไรทั้งสิ้น ขาของสิงโตเริ่มอ่อนลง เขาเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น
“...ไม่มีใครอยู่สินะ”
เขาเริ่มคิดว่านี่อาจจะเป็นกระเป๋าของคนอื่นในหมู่บ้านก็ได้ และไม่จำเป็นต้องรออีกแล้ว เขาเก็บมันใส่เข้าไปในกระเป๋าสะพายนักเรียนของเขา ก่อนจะหันข้างให้รั้วคฤหาสน์แล้วทำหน้าสบายใจเดินจากไป
ครืดด แอ๊ดดด!!
ทันใดนั้นเอง เสียงของประตูรั้วขนาดเล็กเสียดสีกับโครงรั้วเก่าที่ขึ้นสนิมซึ่งอยู่ติดกันเปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่ก้าวออกมาจากอีกด้านของกำแพงที่ยังไม่เคยมีใครกล้าเข้าไปหรือถูกต้อนรับมาก่อน...
_____________________________________________________
Copyright © All Right Reserved
- สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 (ฉบับเพิ่มเติม พ.ศ.2558) ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง แก้ไขหรือนำเนื้อหา ภาพประกอบส่วนใดส่วนหนึ่งในนิยาย รวมถึงภาพปกไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดทางกฎหมายตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ผู้กระทำความผิดต้องได้รับโทษตามพระราชบัญญัติที่กำหนดไว้ -
