ก๊อกๆ
“อรุณรัตน์! ผมให้เวลาอีกหนึ่งนาที ถ้าไม่ออกมา คุณเจอดีแน่”
“ฉันออกมาแล้ว” พูดจบก็เปิดประตูออกมา ใจคอไม่ดีนักเมื่อออกมาเห็นสีหน้าเจ้าของบ้าน
“ทำอะไรอยู่”
“ก็...ก็ผู้หญิงน่ะ ก็ต้องใช้เวลานานอยู่แล้ว”
“ผมรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิง ผมถึงได้เอาตัวคุณมาเป็นเมีย”
“หยุดนะคุณ! คุณห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด แล้วอย่าเรียกฉันว่าอรุณรัตน์ เพราะฉันไม่ได้ชื่ออรุณรัตน์”
ปรินทร์ที่หันหลังเดิน ตั้งใจจะไปนั่งเก้าอี้แล้วคุยกับว่าที่เจ้าสาวให้รู้เรื่อง หันกลับมามองว่าที่เจ้าสาว
“ก็ฉันไม่ได้ชื่ออรุณรัตน์”
“จะสร้างเรื่องโกหกอะไรขึ้นมาอีก”
“ฉันไม่ได้สร้าง แต่ฉันไม่ได้ชื่ออรุณรัตน์จริงๆ ฉันชื่ออะ...”
“คิดว่าผมจะเชื่อผู้หญิงมารยาเยอะแบบคุณหรือไง”
