ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าเต็นที่พึ่งวิ่งหนีไปเมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว ฉันยืนหายใจเข้า หายใจออก ทำสมาธิอยู่สักพัก เอาวะ รีบๆ แต่งจะได้เสร็จๆ ไป เสียเวลาคนอื่นเขา

ฉันเอื้อมมือแหวกผ้าม่านออกให้พ้นตัวแล้วเดินเข้าไป ไดมอนด์กำลังนั่งอยู่จ้องมองฉันผ่านกระจกใบใหญ่ ฉันหันไปมองผ้าม่านที่หน้าต่างตอนนี้ถูกผิดลงแล้ว ฉันเดินไปที่หน้าต่างหวังจะเปิดผ้าม่านออก

“มานี่ เดี๋ยวนี้” เสียงไดมอนด์สั่งเสียงดุ

ฉันสะบัดผมใส่ผ้าม่านอย่างหัวเสีย แล้วก็เดินมาหาเขา

“หลับตา” ฉันบอกไดมอนด์ เมื่อฉันกำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าเขา

พรึบ!

“ว้าย” ฉันร้องตกใจเมื่อไดมอนด์ลุกขึ้นยืนกอดเอวฉัน เขาใช้ขาเข้าแทรกกลางหว่างขาของฉัน จับให้นั่งลงบนตักกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันนั่งคร่อมเอวหนาอยู่ มันล่อแหลมเกินไปแล้ว ที่สำคัญฉันใส่กระโปรงมา...

“ไดมอนด์ เล่นอะไรของนาย ปล่อย!” ฉันดิ้นไปมาอยู่บนตักของเขา มือเล็กก็ยันอกแกร่งไว้

“อย่าดิ้น” ไดมอนด์สั่ง แต่ทำไมเขาต้องหน้าแดงด้วย นี่โกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ

“ก็ปล่อยฉันสิ” แขนหนายิ่งกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก

“ถ้าเธอไม่หยุดดิ้นนะ เธอไม่รอดแน่”

ฉันหยุดดิ้นทันทีที่ได้ยินคำขู่จากเขา ขืนไม่หยุดดูสิ ฉันรู้ว่าเขาทำอย่างที่พูดแน่

“ไม่ดิ้นต่อล่ะ” ไดมอนด์ถามยี่ยวน ทำหน้ากวนสุดๆ

“นิ มัวแต่แกล้งฉันอยู่ได้ คนอื่นเขาแต่งหน้ากันเสร็จหมดแล้วนะ” ฉันตั้งสมาธิแล้วพูดกับเขาอย่างใจเย็น ไม่อยากกระทบกระทั้งกันตอนนี้ เพราะฉันเสียเปรียบอยู่

“แล้วใส่แมสทำไม คิดว่าฉันจะจำไม่ได้เหรอ” ไดมอนด์ยื่นหน้าเขามาใกล้ห่างกันไม่ถึงเซ็น

“ใส่กันฝุ่นไง” แถซะเลย

“เห็นแค่ด้านหลังฉันก็รู้แล้วว่าเป็นเธอ ของขวัญ” ไดมอนด์สบตาฉันนิ่ง

นี่เขาจำฉันได้ดีขนาดนั้นเชี่ยว

ใบหน้าขาวเนียนเหมือนผู้หญิงเคลือนเข้ามาเฉียดแก้มด้านซ้าย ปากหนางับเข้ากับสายแมสดึงออกจากหูซ้าย ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดหลังหูทำให้ขนในกายรุกชันไปทั้งตัว แล้วก็เปลี่ยนมางับสายแมสข้างขวาออก ใจฉันเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ฉันแอบจ้องมองลำคอขาวเนียนอย่างเผลอไผล ทำไมผิวเขาเนียนขนาดนี้ อย่างกับผิวผู้หญิง

“จ้องขนาดนั้น จะดูดเลือดฉันเหรอ”

พอได้ยินไดมอนด์แซว ใบหน้าก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างนึกอายที่เผลอจ้องมองจนจับได้

“เปล่าซะหน่อย” ฉันเบือนหน้าหนีหลบสายตาเจ้าเล่ห์

“ถ้าเป็นเธอ ฉันยอม” ไดมอนด์พูดชิดแก้มเนียนของฉัน

“พูดบ้าอยู่ได้ แล้วเมื่อไรจะได้แต่งหน้า” ฉันแกล้งพูดเปลี่ยนเรื่องซะเลย

“ก็แต่งสิ” ไดมอนด์พูดยิ้มๆ แขนหนาก็โอบรัดเอวฉันไว้แน่น

“แบบนี้ ฉันแต่งไม่ถนัด” ฉันเริ่มดิ้นอีกครั้ง

“อยู่นิ่งๆ แล้วก็แต่งไป ไม่งั้นจะได้ทำอย่างอื่นแทน” ไดมอนด์พูดเสียงดุ

เขาหลับตาลงแพรขนตายาวงอนธรรมชาติโดยที่ไม่ต้องดัด ฉันจ้องมองอย่างหลงไหล ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมผู้หญิงถึงชอบเข้าหาเขานัก

“ถ้ายังจ้องฉันอยู่ ฉันจะ...” ไดมอนด์ลืมตาขึ้น

“รู้แล้วๆ หลับตาสิ” ฉันชิ่งพูดก่อน ชอบขู่จัง เดี๋ยวก็ยอมซะเลยนี่...

ไม่ได้ๆ อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ ของขวัญ

แล้วฉันก็แต่งหน้าให้ไดมอนด์จนเสร็จ การแต่งหน้าครั้งนี้ ฉันไม่ค่อยมีสมาธิเลย แต่ก็ออกมาได้ดีทีเดียว ถึงเขาจะนั่งกอดเอวฉันนิ่งก็จริง แต่ใจฉันนี่สิ เต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง และฉันก็เริ่มเมื่อยขาแล้วด้วย

“เสร็จแล้ว” ฉันบอกไดมอนด์ เมื่อแต่งหน้าให้เขาเสร็จ

ไดมอนด์หันไปส่องดูหน้าตัวเองที่กระจกบานใหญ่ แต่ว่าไดมอนด์กลับนั่งจ้องกระจกนิ่ง ทำให้ฉันต้องหันไปมองที่กระจกอย่างสงสัย แล้วฉันก็นิ่งอึ้งเหมือนกัน เมื่อกระจกบานใหญ่ฉายภาพหญิงสาวซึ่งก็คือฉัน กำลังนั่งคร่อมชายหนุ่มซึ่งก็คือไดมอนด์ ภาพมันดูติดเรทมากอ่ะ เห็นชัดยิ่งกว่าระบบ HD ซะอีก

***คำเตือน***

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรท์ ห้ามหลอกเลียนแบบไม่งั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมาย

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของไรท์อาจมีคำผิด คำไม่เหมาะสมและพฤติกรรมตัวละครที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้อ่านที่อายุน้อยกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ . . .

.

.

.