"เราไม่ได้เลิกรักกัน แค่ลืมวิธีรักกันในแบบที่เคยเป็น"

เมื่อความรักอมตะ… แต่ความอดทนมีวันหมดอายุ!
นาง… เซียนอารมณ์ร้อน ที่ชอบกินเผ็ด
เขา… ปีศาจเจ้าระเบียบ เกลียดการกินเผ็ด
500 ปีที่ผ่านมา ทั้งคู่ทะเลาะกันตั้งแต่เรื่องงานยันเรื่องกิน
ชีวิตคู่ค่อยๆ กลายเป็นสนามรบ จากคนเคยรักกลายเป็นคนเคยซัด
ตุบตับ ผัวะผะ จนสุดท้ายถึงกับตัดสินใจหย่า
แต่ “หย่า” ง่ายๆ ก็ไม่เผ็ดน่ะสิ!
สองสามีภรรยาพากันย้อนเวลากลับไปเมื่อ 500 ปีก่อน
เพื่อร่วมแรงร่วมใจ ตัดวาสนารักไม่ใหั ‘คนโง่สองคน’ โคจรมาเจอกัน

ทว่า...

พวกเขาไม่เพียงต้องรับมือกับ ‘ตัวเองในอดีต’
แต่ต้องเผชิญหน้ากับเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และความรู้สึกของรักแรก
-----------

 เคยได้ยินคำว่าอาถรรพ์รัก 7 ปีกันไหมคะ!

ว่ากันว่าคู่รักส่วนมากมักจะเลิกกันถ้าคบต่อเนื่องยาวนานถึงเจ็ดปี

บ้างก็ว่าเป็นช่วงที่สารโดปามีนในสมองหยุดหลั่ง ทำให้หมดโปรโมชันคลั่งรัก คนทั้งคู่จะกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่ต้องทำมาหากิน ต้องปากกัดตีนถีบ สารพัดเรื่องวุ่นวายรอบด้านจะชัดเจนมากขึ้นหลังจากเลนส์สีชมพูจางลง

แล้วนับประสาอะไรกับคนที่อยู่ด้วยกันมา 500 ปี!

ใช่แล้ว... พระนางเรื่องนี้อยู่กันยาวนานมาก ครองคู่กันไปเรื่อยๆ จนเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด

พอถึงจุดอิ่มตัว แม้แต่เรื่องเล็กน้อยอย่างเรื่องกินก็ยังเอามากระแนะกระแหน ตบตีกันจนถึงกับท้าหย่า ฟังแล้วเหมือนจะดราม่าแต่ขอบอกว่านี่เป็นผลงานที่โรแมนติกที่สุดเรื่องหนึ่งของคุณจิ่วลู่ที่ใครไม่อ่านบอกเลยว่าพลาด!

เนื้อเรื่องจะค่อยๆ ปูพรมจากจุดที่ติดลบสุดๆ มาเป็น... เอ๊ะ จริงเหรอ… ไม่แน่ใจ จากนั้นก็สรุปจบด้วยการค่อยๆ คลี่ปมเปิดเผยทุกอย่างออกมาให้เราได้หลั่งน้ำตายินดีไปกับความรักของเขาทั้งคู่

ทำให้เราเข้าใจว่า มันไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่รักกัน แต่พวกเขาแค่ลืมวิธีแสดงความรักต่อกันในแบบที่เคยเป็นเมื่อวันแรกรัก!

เรื่องนี้จบดี และจบแบบอบอุ่นหัวใจที่สุด

ใครกลัวว่าจะลงท้ายด้วยความเศร้า บอกเลยว่าเล่มนี้หักมุมเพราะนักเขียนมาแนวโรแมนติก—คอมเมดี้ด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร นางเอกของคุณจิ่วลู่มักเอาอยู่เสมอ นางแมน เท่ หน้าหนาหน้าทน เป็นคนคิดบวกที่ทั้งยียวนและทะเล้นหน้ามึน เรียกว่าเป็นทั้งตัวสร้างปมและดึงม่านปิดจบเนื้อเรื่องได้อย่างสวยงาม สมมงนางเอกซีรีส์เรื่องถัดไปของนักเขียน

เรื่องนี้ให้คะแนนล้านบวกกับนางเอกเลยค่ะ!