ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ

กิ้งก่าบาดแผลเต็มร่างตัวหนึ่ง ปีนเข้ามาทางหน้าต่างบ้านของ ‘หมี่เซี่ย’

ด้วยความเมตตา

เธอใช้เงินเก็บเกือบทั้งหมดรักษามันจนต้องอดมื้อกินมื้อ

.

นับแต่นั้น...

บ้านที่เคยเงียบเหงากลับสะอาดสะอ้านดั่งมีมือที่มองไม่เห็นคอยดูแล

บนโต๊ะไม้มักมีอาหารร้อนกรุ่นวางรอเธอในทุกเช้า

หัวใจที่เหนื่อยล้าของเธอเริ่มคุ้นชินกับความอบอุ่นจากบางสิ่งที่ไร้ชื่อ

.

กระทั่งวันหนึ่ง—กิ้งก่าน้อยหายไป

หมี่เซี่ยฝ่าพายุออกตามหาในป่ามืด เธอพบชายหนุ่มปริศนานอนแน่นิ่งในเงาไม้

เขามีเกล็ดสีดำระยับที่ข้อเท้า เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังก้องในความมืด

“อย่าเข้ามา... อย่ามองฉัน...”

.

เธอไม่ถาม ไม่หันหลังกลับ แต่ยืนกางร่มอยู่ตรงนั้นทั้งคืน

เพื่อที่ใครคนหนึ่งจะไม่ต้องร้องไห้เพียงลำพัง