ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ กิ้งก่าบาดแผลเต็มร่างตัวหนึ่ง ปีนเข้ามาทางหน้าต่างบ้านของ ‘หมี่เซี่ย’ ด้วยความเมตตา เธอใช้เงินเก็บเกือบทั้งหมดรักษามันจนต้องอดมื้อกินมื้อ นับแต่นั้น... บ้านที่เคยเงียบเหงากลับสะอาดสะอ้านดั่งมีมือที่มองไม่เห็นคอยดูแล บนโต๊ะไม้มักมีอาหารร้อนกรุ่นวางรอเธอในทุกเช้า หัวใจที่เหนื่อยล้าของเธอเริ่มคุ้นชินกับความอบอุ่นจากบางสิ่งที่ไร้ชื่อ กระทั่งวันหนึ่ง—กิ้งก่าน้อยหายไป หมี่เซี่ยฝ่าพายุออกตามหาในป่ามืด เธอพบชายหนุ่มปริศนานอนแน่นิ่งในเงาไม้ เขามีเกล็ดสีดำระยับที่ข้อเท้า เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังก้องในความมืด “อย่าเข้ามา... อย่ามองฉัน...” เธอไม่ถาม ไม่หันหลังกลับ แต่ยืนกางร่มอยู่ตรงนั้นทั้งคืน เพื่อที่ใครคนหนึ่งจะไม่ต้องร้องไห้เพียงลำพัง

ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ กิ้งก่าบาดแผลเต็มร่างตัวหนึ่ง ปีนเข้ามาทางหน้าต่างบ้านของ ‘หมี่เซี่ย’ ด้วยความเมตตา เธอใช้เงินเก็บเกือบทั้งหมดรักษามันจนต้องอดมื้อกินมื้อ นับแต่นั้น... บ้านที่เคยเงียบเหงากลับสะอาดสะอ้านดั่งมีมือที่มองไม่เห็นคอยดูแล บนโต๊ะไม้มักมีอาหารร้อนกรุ่นวางรอเธอในทุกเช้า หัวใจที่เหนื่อยล้าของเธอเริ่มคุ้นชินกับความอบอุ่นจากบางสิ่งที่ไร้ชื่อ กระทั่งวันหนึ่ง—กิ้งก่าน้อยหายไป หมี่เซี่ยฝ่าพายุออกตามหาในป่ามืด เธอพบชายหนุ่มปริศนานอนแน่นิ่งในเงาไม้ เขามีเกล็ดสีดำระยับที่ข้อเท้า เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังก้องในความมืด “อย่าเข้ามา... อย่ามองฉัน...” เธอไม่ถาม ไม่หันหลังกลับ แต่ยืนกางร่มอยู่ตรงนั้นทั้งคืน เพื่อที่ใครคนหนึ่งจะไม่ต้องร้องไห้เพียงลำพัง

ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ กิ้งก่าบาดแผลเต็มร่างตัวหนึ่ง ปีนเข้ามาทางหน้าต่างบ้านของ ‘หมี่เซี่ย’ ด้วยความเมตตา เธอใช้เงินเก็บเกือบทั้งหมดรักษามันจนต้องอดมื้อกินมื้อ นับแต่นั้น... บ้านที่เคยเงียบเหงากลับสะอาดสะอ้านดั่งมีมือที่มองไม่เห็นคอยดูแล บนโต๊ะไม้มักมีอาหารร้อนกรุ่นวางรอเธอในทุกเช้า หัวใจที่เหนื่อยล้าของเธอเริ่มคุ้นชินกับความอบอุ่นจากบางสิ่งที่ไร้ชื่อ กระทั่งวันหนึ่ง—กิ้งก่าน้อยหายไป หมี่เซี่ยฝ่าพายุออกตามหาในป่ามืด เธอพบชายหนุ่มปริศนานอนแน่นิ่งในเงาไม้ เขามีเกล็ดสีดำระยับที่ข้อเท้า เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังก้องในความมืด “อย่าเข้ามา... อย่ามองฉัน...” เธอไม่ถาม ไม่หันหลังกลับ แต่ยืนกางร่มอยู่ตรงนั้นทั้งคืน เพื่อที่ใครคนหนึ่งจะไม่ต้องร้องไห้เพียงลำพัง